بریده‌هایی از کتاب دختر ساعت‌ساز

هنر تردستی یعنی بدانی مردم دوست دارند چه چیزی را ببینند و بعد دقیقاً همان چیز را نشانشان دهی.

این دیگر چه خیره‌سری‌ای است که بشر با نادیده گرفتن افکار و نظرات زنان قدرت‌های نژاد بشر را به نصف تقلیل دهد

لئونارد دید مثل همیشه به خط فاصلهٔ بین دو تاریخ نگاه می‌کند. توی آن علامت خزه‌بسته همهٔ زندگی انسان نهفته است: کودکی‌اش، عشق‌های زندگی‌اش، فقدان‌ها و ترس‌هایش، که تمامش به یک نشان خط حک‌شده بر تکه‌سنگی در گورستانی آرام در ته جاده‌ای روستایی محدود می‌شود.

ترس واقعی هرگز از بین نمی‌رود، حسش کم نمی‌شود، حتی وقتی که علتش مدت‌ها به دست فراموشی سپرده شده باشد. این دریچهٔ تازه‌ای برای دیدن جهان است: گشودن دری که دیگر امکان بسته شدن ندارد.

تپش قلب اولین موسیقیه که آدم می‌شنوه، و همهٔ بچه‌ها وقتی به دنیا می‌آن ریتم قلب مادرشون رو می‌شناسن

او معتقد بود که اشیای زیبا مستحق توجه‌اند نه تقدیس

مردم سنگ‌های درخشان و تعویذ شانس را دوست دارند، اما فراموش کرده‌اند که قدرتمندترین طلسم‌ها قصه‌هایی هستند که ما برای خودمان و دیگران تعریف می‌کنیم.

«هر ساعتی خاص و منحصربه‌فرده. و مثل آدم‌ها، صورتش، چه ساده باشه چه زیبا، چیزی نیست جز ماسکی رو مکانیسم پیچیده‌ای که زیرش پنهان کرده.»

زندگی درازه؛ اما انسان بودن آسون نیست.

کسانی که دنبال شایعه‌اند روزی می‌آید که می‌شنوند برای خودشان هم شایعه درست شده

من آن روزها خیلی چیزها آموختم، از جمله: مال و مکنت آدم را زودباور می‌کند، خصوصاً زن‌ها را

فقط می‌خواستم تو متوجه بشی. می‌خواستم ببینی و بفهمی که عشق تسلی‌بخش یعنی چه. و اینکه چطور زندگی رو تقسیم کنیم، تقسیم واقعی، که اون طرف دیوارهای ساخته‌شده از اعتماد و یقینش هیچ چیزی برامون اهمیت نداشته باشه، چون دنیا خیلی پرهیاهوئه، الودی، و با اینکه زندگی پر از شادی و شگفتیه، سختی و رنج و بی‌عدالتی هم داره.»

اصلاً زمان درست معنایی ندارد. زمان فقط مفهوم است: نه ابتدا دارد نه انتها؛ نه قابل دیدن است نه بوییدن. مطمئناً می‌شد اندازه‌گیری‌اش کرد، اما با هیچ کلمه‌ای نمی‌شد دقیقاً چیستی‌اش را توضیح داد. راجع به زمان درست باید گفت که فقط این موضوع در میان است که بپذیری قبولش داری.

زندگی اساساً بی‌عدالتیه. و تنها عدالتش تصادفی بودن بی‌عدالتیشه.

هیچ برگشتی در کار نبود. زمان فقط به یک سو حرکت می‌کرد. و نمی‌ایستاد. هرگز از حرکت بازنمی‌ایستاد، حتی برای یک آن فکر کردن. تنها راه بازگشت از کوچهٔ خاطرات بود.

می‌خواستم ببینی و بفهمی که عشق تسلی‌بخش یعنی چه. و اینکه چطور زندگی رو تقسیم کنیم، تقسیم واقعی، که اون طرف دیوارهای ساخته‌شده از اعتماد و یقینش هیچ چیزی برامون اهمیت نداشته باشه، چون دنیا خیلی پرهیاهوئه، الودی، و با اینکه زندگی پر از شادی و شگفتیه، سختی و رنج و بی‌عدالتی هم داره.

در جایی که لورن متهورانه و با جسارت زندگی کرده بود، الودی همیشه از شکست و ناکامی می‌گریخت و در برابرش جبهه می‌گرفت. الان به ذهنش آمد که شاید لازم باشد کمی دل به دریا بزند و خطر کند. تلاش کند و بله، گاهی شکست بخورد. بپذیرد که زندگی فراز و نشیب دارد و آدم‌ها گاهی اشتباه می‌کنند؛ و گاهی اشتباهات در واقع اشتباه نیستند، چون زندگی خط صافی نیست و حاصل تصمیمات ریز و درشت هر روز ماست.