بریده‌هایی از کتاب هم‌قفسان

هرکه در عشق سر از قلّه برآرد هنر است همه تا دامنهٔ کوه تحمّل دارند

وجی که نپیوست به ساحل به من آموخت در عین توانستن پرهیز قشنگ است

شانه‌هایت را برای گریه‌کردن دوست... نه! من سر از زانوی تو ای غم! مگر برداشتم؟

دلواپسِ قضاوتِ مردم نباش، عشق چیزی که دیر می‌برد از آدم آبروست!

«کِی تو را از یاد خواهم برد؟» گفتم؛ عشق گفت بی‌نهایت، بی‌نهایت، بی‌نهایت مانده است

مرغی شده‌ام جلدِ تو و قسمتم این است هرجا بروم باز گرفتار بمانم

تا غمت خار گلو هست، گلوبند چرا؟ کشته‌هایت چه نیازی به تجمّل دارند؟