بریده‌هایی از کتاب نان سال‌های جوانی

گرسنگی قیمت‌ها را به من یاد داد

ساعت‌هایی وجود داشت که از خودم، از کارم و از دست‌هایم متنفّر می‌شدم.

برای من اهمیتی نداشت که ولف مرا پسر خوبی بداند، بلکه برایم مهم این بود که او مرا به ناحق چنین انسانی تصوّر نکند.

گرسنگی قیمت‌ها را به من یاد داد

به آرامی گفتم: «هروقت با هم بیرون می‌رفتیم هرگز فراموش نمی‌کردیم، رسیدی برای بازپس‌گیری مالیات کسر شده بگیریم، به نوبت؛ یک بار برای شماها و بار دیگر برای من. و اگر قبضی برای بوسه‌ها وجود می‌داشت، تو آن‌ها را در یک پوشه بایگانی می‌کردی.»

وقتی هنگام رقص سرم را روی شانه‌های دختری زیب قرار می‌دادم، صدای زوزهٔ این گرگ را می‌شنیدم، و من می‌دیدم که چگونه دست‌های کوچک زیبایی که روی بازوها و شانه‌هایم آرمیده بودند، تبدیل به چنگال‌های پلنگی می‌شدند که نانم را از دستم چنگ می‌زدند.

هیشه همان سرکوفتی را که حتی امروز هم به شکلی وحشتناک در گوش‌هایم طنین می‌اندازد تکرار می‌کرد: «تو هیچی نخواهی شد ـ تو هیچی نمی‌شوی...»

وقتی به عنوان کارآموزی شانزده ساله، آن هم تنها به شهر آمدم، مجبور بودم که قیمت همهٔ چیزها را بدانم، چون توانِ پرداخت آن‌ها را نداشتم. گرسنگی قیمت‌ها را به من یاد داد