بریده‌هایی از کتاب افق

آدم‌های کمی حاضر می‌شوند کمک‌تان کنند، به حرف‌تان گوش بدهند و از همه مهم‌تر، درک‌تان کنند...

جمله‌ای به ذهنش رسید: «کسی را دوست دارم که دوستم داشته باشد.»

آدم‌هایی هستند که شما انتخاب‌شان نمی‌کنید، چیزی از آن‌ها نمی‌خواهید و حتا موقع رد شدن از کنارشان، متوجه‌شان نمی‌شوید. ولی این آدم‌ها، بدون آن‌که دلیلش را بدانید، می‌خواهند جلو خوشحال بودن شما را بگیرند.

هنوز جمله‌اش تمام نشده، به‌نظرش رسید حرف احمقانه‌ای گفته. به خودش قول داد دیگر هیچ تلاشی برای حرف زدن نکند. هیچ‌وقت.

اگر روابط عاطفی بین دو جنس مخالف به تبادل دائمی افکار منتهی نشود، مایهٔ شرمساری است.

ممکن است چیزی را که ارزش زیادی برای‌تان دارد بعد از چند روز گم کنید: مثل شبدر چهارپر، نامهٔ عاشقانه، خرس کرکی؛ در حالی‌که بعضی چیزهای دیگر ناخواسته سال‌های سال برای‌تان می‌مانند. وقتی خیال می‌کنید از دست‌شان خلاص شده‌اید، از ته یک کشو بیرون می‌آیند.

همیشه شرایط خاصِ چپ‌دست‌ها که مشت‌شان را موقع نوشتن تقریباً گره می‌کنند، متعجبش می‌کرد.

به‌تدریج که به گذشته‌ها می‌رفت، گاه افسوس می‌خورد: چرا از این راه رفته، نه از آن یکی؟

بیشتر وقت‌ها یک خیابان، یک ایستگاه مترو یا یک کافه بود که کمک می‌کرد از گذشته بیرون بیاید.

جایی خوانده بود که برخورد اول بین دو نفر مثل زخمی سطحی است که هر دو احساسش می‌کنند و چُرت تنهایی‌شان را پاره می‌کند.

او هیچ‌وقت اسم خیابان‌ها و شمارهٔ ساختمان‌ها را فراموش نمی‌کند. این روش خاص او برای مبارزه با بی‌تفاوتی و گم بودن در شهرهای بزرگ بود، شاید هم برای مبارزه با اتفاق‌های غیرمنتظرهٔ زندگی.

روی زمین و دورتادور کتابخانه‌های شیشه‌ای، فرش ایرانی انداخته بودند.

بیشتر وقت‌ها قیافه‌اش طوری بود که انگار می‌خواهد معذرت‌خواهی کند.

آیا عزیزدردانه‌ترین آدم‌ها نزد سرنوشت، از چنگ کلاش‌ها و باج‌بگیرهای مختلف در امان‌اند؟ این جمله را برای دلداری دادن به خودش تکرار می‌کرد.

به‌زودی وقت حساب‌رسی فرا می‌رسد.

بیشتر وقت‌ها خودش را در موقعیت منزجرکنندهٔ آدم‌هایی می‌دید که باید مدام تسلیم باج‌گیرها شوند و آرزو می‌کنند لحظه‌ای روی آرامش را ببینند.

دوباره آن نگاه گذشته‌ها را دید، آن حالت دقیق و بی‌ریای کسی که به‌رغم تمام مشکلات، به زندگی اعتماد دارد.

برخی کلمه‌ها در عالم خوابْ آدم را غافلگیر می‌کنند و هر قدر هم بخواهی آن‌ها را به ذهن بسپاری، به محض بیدار شدن یا فرار می‌کنند یا دیگر هیچ معنایی نخواهند داشت.

آیا واقعاً می‌توان مطمئن بود که حرف‌های ردوبدل‌شدهٔ دو نفر در اولین ملاقات‌شان، در نیستی گم شوند، طوری که انگار هیچ‌وقت به زبان نیامده باشند؟

ناگهان دکتر پوترل از بوسمان و مارگارت پرسید: ـ شما آینده رو چه‌طور می‌بینید؟ ایون گوشه از این سؤال خنده‌اش گرفت. آینده... کلمه‌ای که امروز تلفظش برای بوسمان دلخراش و مرموز بود. اما آن زمان، اصلاً فکرش را نمی‌کردیم. آن‌وقت‌ها، بدون آن‌که قدر شانس‌مان را بدانیم، در یک زمان حال جاودانه به سر می‌بردیم.