بریده‌هایی از کتاب مدرسه‌ی جاسوسی؛ جلد پنجم

«کیمی؟» درباره‌اش فکر کردم. آن‌قدر مهربان بود که احتمالاً اگر سوسک می‌دید، به جای این‌که زیر پا لِهش کند راهنمایی‌اش می‌کرد تا از در برود بیرون

چیپ گفت: «به هیچ‌کدومشون نمی‌آد جاسوس احتمالی اسپایدر باشن.» جواهر گوشزد کرد: «یه جاسوس خوب اسپایدر هیچ‌وقت بهش نمی‌آد جاسوس احتمالی باشه.» چیپ جواب داد: «خب پس، چون هیچ‌کدوم بهشون نمی‌آد جاسوس احتمالی اسپایدر باشن، همه‌شون می‌تونن جاسوس احتمالی اسپایدر باشن.»

مراسم به صورت زنده از تلویزیون پخش می‌شد. دوستانم هم گوشی‌های همراهشان را درآورده بودند و لابد داشتند عکس می‌گرفتند و آنلاین منتشر می‌کردند. به نظر می‌رسید تعداد زیادی از بزرگ‌ترها هم مشغول همین کار بودند، از جمله دوتا از اعضای کنگره. رئیس‌جمهور اِسترن هنوز متوجه ماجرا نشده بود، ولی فهمیده بود که اتفاق خنده‌داری افتاده. در حالی که لحن سخنرانی‌اش را رسمی‌تر می‌کرد، دنبال منبع حواس‌پرتی حضار می‌گشت... تا بالاخره نگاهش به پسرش افتاد. نفسش بند آمد. «جیسون! ادبت کجا رفته؟!» جیسون با دهان باز به شلوارش نگاه کرد، وحشتزده جیغ کشید و بعد هر دو دستش را جلوی شلوارش گرفت و سریع از روی سکو رفت. یا حداقل سعی کرد برود. به خاطر دستپاچگی‌اش (و این‌که می‌خواست دست‌هایش را جلوی شلوارش بگیرد و بدود) پایش گیر کرد به کابل یک میکروفن و با صورت افتاد روی بوفه. میز چپه شد و کیک بزرگی که برای جشن درست کرده بودند، افتاد روی سر جیسون و سرتاپایش را به خامه کشید. فیلمبردارها این را هم ضبط کردند. تک‌تک لحظاتش را. دیگر کسی نمی‌توانست جلوی خودش را بگیرد. قهقههٔ همه بلند شد، از رئیس‌جمهور گرفته تا سرویس اطلاعاتی و پدر و مادرم و خودِ اریکا هِیل. با حرکت لب‌هایم بی‌صدا به اریکا گفتم: ممنون.

اریکا توی زندگی واقعی‌اش سرد و حسابگر بود و تقریباً همیشه سرتاپا سیاه می‌پوشید. ولی حالا عین دانش‌آموزهای عادی مدرسهٔ راهنمایی شده بود. لباس‌های مد روز پوشیده بود، موهایش را جمع کرده بود و داشت آدامسی قد گردو می‌جوید

این وسط، من هم تاکتیک همیشگی دولا شو و از سر راه برو کنار را اجرا کردم.

اریکا جواب داد: «این آخرین چیزیه که انتظار دارن انجام بدیم.» «مگه این‌که انتظار داشته باشن ما آخرین چیزی رو که اون‌ها انتظار دارن، انجام بدیم که در اون صورت این دقیقاً کاریه که انتظار دارن انجام بدیم.»

سایرس توضیح داد: «یعنی تو تاریکی هستیم. چیزی نمی‌دونیم. هر کسی هر جایی می‌تونه نفوذی باشه. و اگه اسپایدر بفهمه که از نقشه‌شون باخبر شده‌یم، همه چی ممکنه خیلی سریع به هم بریزه. پس گند نزن.» درست است که سایرس جاسوس بزرگی بود، ولی توی قوت قلب دادن به آدم اصلاً استعداد نداشت.

چیپ گفت: «به هیچ‌کدومشون نمی‌آد جاسوس احتمالی اسپایدر باشن.» جواهر گوشزد کرد: «یه جاسوس خوب اسپایدر هیچ‌وقت بهش نمی‌آد جاسوس احتمالی باشه.» چیپ جواب داد: «خب پس، چون هیچ‌کدوم بهشون نمی‌آد جاسوس احتمالی اسپایدر باشن، همه‌شون می‌تونن جاسوس احتمالی اسپایدر باشن.»

اریکا مثل یک ژیمناستیک‌کار المپیک راحت از آن رد شد و با وقار و متانت روی هر دو پایش فرود آمد. ولی من با وقار و متانتِ یک فیل معلول از دیوار بالا رفتم.

«هیچی کاملاً غیرممکن نیست.

دیوید اِسترن شیشهٔ پنجره‌اش را پایین داد و پرسید: «اگه به خاطر امنیت ملی باشه چی؟ می‌دونین، من رئیس‌جمهور آمریکام.» پارکبان با تمسخر گفت: «من هم ملکهٔ سوئدم.» او که نمی‌دانست واقعاً با رئیس‌جمهور روبه‌روست، با جدیت و آب‌وتاب قبض را جدا کرد و داد دست کورتنی. کورتنی سرش داد زد: «نفهم!» و برگشت کنار بقیهٔ ماشین‌ها.

«اعتماد دوتا تعریف داره. می‌تونی اعتماد کنی که طرف خائن نباشه... و می‌تونی اعتماد کنی که طرف کاربلد باشه و از پس همه چی بربیاد.

ذهن‌های بزرگ مثل هم فکر می‌کنن!

این وسط، من هم تاکتیک همیشگی دولا شو و از سر راه برو کنار را اجرا کردم. کنار دیوار چمباتمه زدم و حواسم بود کسی اتفاقی بهم مشت نزند یا شلیک نکند. زیاد مردانه نبود، ولی خب عوضش این‌طوری... گند هم نزدم.

گفتم: «باورم نمی‌شه این همه آدم به خاطر من اومده‌ن این‌جا.» مایک گفت: «به خاطر تو نیست. به خاطر دوربین‌هاست. مثل مگس‌هایی که دور لاشهٔ یه سنجاب جمع شده‌ن.»

«خنده‌داره. منظورش اینه که به‌جای حبس ابد، پنجاه سال می‌ندازنت زندان.»

«من آمادگی هیچ رابطه‌ای رو ندارم، بن. فکر نکنم تو هم داشته باشی. ببخشید. می‌دونم خوشت نیومد، ولی خودت خواستی حقیقت رو بدونی، واسه همین راستش رو بهت گفتم.

مایک گیج و سردرگم بهم نگاه کرد. «اَحوَضی‌ها؟» توضیح دادم: «اشلی عادت داره دوتا کلمه رو با هم قاطی کنه و یه کلمهٔ جدید بسازه. احمق‌ها به‌علاوهٔ عوضی‌ها می‌شه اَحوَضی‌ها.» مایک گفت: «اوه.» و بعد یادش افتاد باید از این توهین ناراحت شود. «هی! ما هیچ‌کدومشون نیستیم!»

سایرس گفت: «اینکه یه نفر معمولاً بی‌کفایته، به این معنی نیست که کاملاً بی‌کفایته. یه نمونه‌ش پسر خودم!» الکساندر با دلخوری فریاد زد: «هی!»

«عادی بودن واقعاً مزخرفه.»

همیشه بهم می‌گفت نذارم احساساتم روی تصمیم‌گیری‌هام تأثیر بذاره. حالا خودش داره این کار رو می‌کنه.

نمی‌تونی این حرف‌ها رو به کس دیگه‌ای بگی. اگه بگی...» جمله‌اش را تمام کردم. «مجبور می‌شین من رو بکشین.» این جمله را قبلاً بارها از زبان اریکا شنیده بودم. کاترین یکّه خورد. «بکشمت؟ خداجون، نه. یه کم زیاده‌روی نیست؟ نمی‌کشمت، عزیزم. فقط یه کم ناقصت می‌کنم.» گفتم: «اوه.» مطمئن نبودم این بهتر از مردن باشد.

«این آخرین چیزیه که انتظار دارن انجام بدیم.» «مگه این‌که انتظار داشته باشن ما آخرین چیزی رو که اون‌ها انتظار دارن، انجام بدیم که در اون صورت این دقیقاً کاریه که انتظار دارن انجام بدیم.»

شمشیر حریف خوبی برای تفنگ نیست

ولی یه جور سِرُم حقیقت‌گو بهم دادن و به‌زور جواب‌ها رو از زیر زبونم بیرون کشیدن.

«همه چی. زندگی‌هامون پیچیده‌ست، بن.»

مایک به او گفت: «جوش نزن، سمندر. این کار رو هم نکردم.» وارن، عصبی گفت: «لقب من آفتاب‌پرسته نه سمندر.» مایک شانه بالا انداخت. «هر دوشون مارمولکن دیگه.»

کاترین آه کشید. «خیلی خوش‌قیافه و جذاب بود. یه دل نه صد دل عاشقش شدم.» اریکا زیر لب گفت: «ایش.»

«چه جوری به همچین آتش‌پارهٔ لجبازِ جسور کله‌شقی تبدیل شدی؟» اریکا جواب داد: «از مادرم یاد گرفتم.» لبخند کمرنگی روی لب‌های کاترین نشست. «آره، فکر کنم راست می‌گی.»

«هیچی کاملاً غیرممکن نیست. ولی بعضی چیزها خیلی نزدیک غیرممکن‌ان. واسه همین هر کاری می‌تونستم کردم.