بریده‌هایی از کتاب جادوی فکر بزرگ

روانشناسان معتقدند که ما می‌توانیم نگرش‌های خود را با تغییردادن رفتار خود اصلاح کنیم. مثلاً اگر خود را به خندیدن وادارید، بیشتر حالت خندیدن پیدا می‌کنید، یا اگر صاف بایستید و محکم راه بروید، بیشتر احساس قدرت می‌کنید؛ حالا اخم کنید ببینید که آیا به‌راستی احساس عصبانیت و دلخوری به شما دست نمی‌دهد؟

«زندگی کوتاه‌تر از آن است که دست‌کم گرفته شود».

اقدام، ترس را برطرف می‌سازد و بلاتکلیفی و تعلل به ترس میدان می‌دهد.

شاید بزرگ‌ترین ضعف انسان کوچک شمردن یا به عبارت ساده‌تر، دست‌کم گرفتن خود باشد.

اگر در شرایط دشوار، فقط با جملهٔ «آیا واقعاً ارزشش را دارد؟» برخورد کنیم، دست‌کم نود درصد درگیری‌ها و کینه‌جویی‌ها هرگز پدید نمی‌آید.

عادت کنید که بلند و قاطع حرف بزنید تا احساس قدرت کنید.

از ذهن خود برای اندیشیدن استفاده کنید نه برای انبار کردن اطلاعات

اقدام، ترس را از بین می‌برد. اقدام به‌راستی ترس را از بین می‌برد.

وقتی ایمان بیاورید که چیزی ناممکن است، فکرتان در پی دلایلی می‌گردد که این مطلب را اثبات کند؛ ولی وقتی ایمان داشته باشید، ایمانی حقیقی که کاری شدنی است، فکرتان راه‌های انجام آن را می‌یابد.

نگرش‌های تلخ، منفی، بدبینانه و دلسردکننده، بیشتر از کم‌هوشی عامل عقب‌ماندگی مدیران تازه‌کار و جوان است.

«ناراحت بودم چرا کفش‌هایم کهنه است تا هنگامی که چشمم به آدم بدون پایی افتاد.»

آن‌قدر بزرگ بیندیشید که دریابید شکست، تنها یک برداشت ذهنی است، و نه چیزی بیشتر.

یک مشکل روانی، خواه کوچک و یا بزرگ، به این شکل درمان می‌شود که شخص عادت کند به‌جای برداشت نمودن نکات منفی از بانک حافظهٔ خود، افکار مثبت را برداشت کند. هیولاهای ذهنی نسازید. افکار ناخوشایند را از بانک حافظهٔ خود بیرون نیاورید. هنگامی که تجربیاتی از هر نوع را به یاد می‌آورید، روی قسمت‌های خوب آن تأکید کنید. خاطرات بد را فراموش کنید، آنها را دفن کنید. اگر متوجه شدید که دارید جنبه‌های منفی را مرور می‌کنید، ذهن خود را به سوی دیگری منحرف کنید.

احساس کنید «مهم هستید».

اهمیت واژهٔ «الآن» را درک کنید.

از صدها تجربهٔ بزرگ و کوچک آموخته‌ام که افراد پرحرف به‌ندرت آدم‌های موفقی هستند. همهٔ افراد موفق تقریباً بدون استثناء، هنر شنیدن را بیشتر دانسته و به‌کار می‌بندند.

انسان‌های بزرگ فقط می‌شنوند؛ و انسان‌های کوچک فقط حرف می‌زنند.

گفتار پابلیلیوس سایروس را به یاد داشته باشید که: انسان خردمند، فرمانروای ذهن خویش است و انسان بی‌خرد بندهٔ آن.

معیار مهم در آگاهی هر کس، تعداد لغاتی نیست که به‌کار می‌برد، بلکه عامل تعیین‌کننده (و در حقیقت تنها عامل تعیین‌کننده) تأثیری است که کلام و بیانش در طرز تفکر خود او و دیگران می‌گذارد.

وقتی به دیگران کمک می‌کنید که احساس ارزشمندبودن کنند، در خودتان هم چنین احساسی را به‌وجود می‌آورید.