بریده‌هایی از کتاب ارباب پونتیلا و برده‌اش ماتی

بزرگ‌ترین بدبختی آدمی این است که در برابر ستم، جرأت طغیان را از دست بدهد. جان کلام زندگی این‌جاست که طغیان بر ضد بیدادگری دوام یابد. لحظه‌ای که انسان ستم را به‌آسانی تحمل کند، شوم‌ترین دورهٔ حیاتش آغاز می‌گردد.

عصر، عصر بگیر و بستان است. دورانی است که همه‌چیز سطحی می‌شود و تمام چیزهای خوب قدیمی نابود می‌شود. خیلی مشکل است که آدم از مردم ناامید نشود و باز از نو سعی کند ببیند می‌تواند آن‌ها را کمی با فرهنگ آشنا کند.

بزرگ‌ترین بدبختی آدمی این است که در برابر ستم، جرأت طغیان را از دست بدهد. جان کلام زندگی این‌جاست که طغیان بر ضد بیدادگری دوام یابد. لحظه‌ای که انسان ستم را به‌آسانی تحمل کند، شوم‌ترین دورهٔ حیاتش آغاز می‌گردد.

آدم نمی‌تواند روی ارباب‌ها حساب کند. آن‌ها هر لحظه یک‌جورند. الان یک جور، یک لحظه بعد یک جور دیگر و باز هم یک جور دیگر.

آرزوی من این است که چیزی نداشتم و دو نفری پای پیاده فنلاند زیبا را زیر پا می‌گذاشتیم، یا حداکثر با یک اتومبیل دونفره، یک‌ذره بنزین را همه‌جا به ما می‌دادند، و گاه و بی‌گاه، وقتی خسته می‌شدیم، به یک میخانه مثل این می‌رفتیم و به‌ازای هیزم شکستن لبی تر می‌کردیم،

هوش برای من پشیزی ارزش ندارد، باهوش‌ها تمام روز حساب ساعت کار را می‌کنند.

وقتی با آدم‌های دلچسب نشسته‌ام حساب پول را نمی‌کنم.

من نادانی‌هایتان را به رخ‌تان نمی‌کشم.