بریده‌هایی از کتاب لیرشاه

به‌سان مگس‌هایی که ملعبهٔ دست پسران شرور و بازیگوش هستند، ما نیز ملعبهٔ دست خدایانیم که محض تفریح و سرگرمی ما را می‌کُشند.

زمانی که به دنیا می‌آییم، گریه سر می‌دهیم که چرا به روی این صحنهٔ بزرگ که از آنِ احمقان است، آمده‌ایم.

بیش از آنچه می‌نمایی دارا باش، کم از آن حدی که می‌دانی سخنران باش، کمتر از دارایی‌ات، وام‌دهنده باش، بیش از آن‌که پیاده باشی سواره باش، بیش از یقین خود، سخنان دیگران را نیوشا باش، به قمار اطمینانی نیست، داوگذار مبلغ کمتری باش، از می و دلبر برحذر باش، خانه‌ات را ترک مکن ای فلانی، آنگه به کامت گردد این زندگانی.

این‌که آشکارا بدانی منفور هستی، بسی بهتر از آن است که همواره منفور باشی اما با مجیزگویی در لفافه قرار گیرد.

خطاها و عیب‌های خرد مفلسان، از خلال جامه‌های مخلخل و ژنده‌شان سخت هویداست اما درعوض رداهای فاخر و جامه‌های خزدار متمولین تمامی خطاها و عیب‌ها را می‌پوشاند.

مگر آدمیت را جامه‌دوزان می‌توانند بسازند؟

دلقک: عموجان، تمنا می‌کنم مرا بگویید که آیا دیوانه ارباب می‌شود یا دهقان؟(۴) لیر: شاه می‌شود، شاه!

دلقک: دقت کن عموجانم. بیش از آنچه می‌نمایی دارا باش، کم از آن حدی که می‌دانی سخنران باش، کمتر از دارایی‌ات، وام‌دهنده باش، بیش از آن‌که پیاده باشی سواره باش، بیش از یقین خود، سخنان دیگران را نیوشا باش، به قمار اطمینانی نیست، داوگذار مبلغ کمتری باش، از می و دلبر برحذر باش، خانه‌ات را ترک مکن ای فلانی، آنگه به کامت گردد این زندگانی.

غایت سفاهت ما آدمیان در دنیا آن باشد که به هنگام شوربختی، مه و خورشید و کواکب را تماماً مسبب بلایا و نگون‌بختی‌های خود برمی‌شماریم، حال آن‌که غالباً از بهر خطاها و رفتارهای افراطی به چنین وضعی گرفتار می‌شویم.

خصالی است که با نداری‌اش داراترم یعنی فقدان چشمی حریص و زبانی متملق که از نداشتن آن به خود می‌بالم

بیش از آنچه می‌نمایی دارا باش

کم از آن حدی که می‌دانی سخنران باش

غذا داد فاخته را گنجشک چندی به وقت رشد سر گنجشک بکَندی

نیاز و اضطرار قوت و خاصیت شگرفی دارد، از آن‌که چیزهای فرومایه را گران‌مایه می‌سازد.

درد و رنج شدیدی که بر آدمی رسد، دردهای خرد و کوچک را کمتر احساس می‌کند.

فراغ بال و آرامش داشته باشی، تن و بدنت زودرنج می‌گردد.

آه که جان آدمی چه شیرین است! چندان‌که برای احراز از یک‌بار مردن حاضریم که دمادم بمیریم و زنده شویم و رنج این‌گونه مردن را به جان بخریم!