بریده‌هایی از کتاب ماسه و کف

ماهیت هر انسان، آن نیست که برایت آشکار می‌کند، بلکه آن چیزی است که نمی‌تواند آشکار نماید؛ پس اگر می‌خواهی او را بشناسی، به گفته‌هایش گوش مسپار، بلکه به ناگفته‌هایش گوش فرا ده.

اگر دیگری بر تو بخندد، می‌توانی بر او ترحم کنی؛ اما اگر تو بر او بخندی، چه بسا نتوانی از نفس خویش درگذری. و اگر کسی بر تو بدی کند، می‌توانی بدی او را از یاد ببری. اما اگر تو به او بد کنی، کرده‌ی خویش را هماره به خاطر خواهی داشت. پس مطمئن باش که آن دیگری، نیمه‌ی حساس‌تر توست، در کالبدی جدا از پیکره‌ات.

کینه، کالبدی بی‌جان است. چه کسی می‌خواهد گور باشد؟

کشتی امن است و ناخدا، ماهر. این تویی که دلت در آشوب است.

دیوانه‌ام می‌پندارند، زیرا روزگار خویش را به زر آنان نمی‌فروشم، و دیوانه‌شان می‌پندارم، زیرا گمان می‌کنند روزگار من به زر خریدنی است.

سهل‌انگار، بیماری است که سودای خودبزرگ‌بینی دارد.

برخی از ما، چون مرکب و برخی دیگر، کاغذیم؛ اگر سیاهی مرکب نبود، سپیدی لال می‌ماند و اگر سپیدی کاغذ نبود، سیاهی نابینا می‌شد.

ارزش انسان به چیزی است که اشتیاق رسیدن به آن را دارد، نه به آنچه که بر آن دست می‌یابد.

چه ابله است آن‌که می‌کوشد نگاه کینه توز خویش را در پس نقاب لبخندی پنهان کند.

اگر در برابر یکدیگر به گناهانمان اعتراف کنیم، همگی از عدم نوآوری خویش می‌خندیم. و اگر همه‌ی فضیلت‌های خویش را بر یکدیگر بنمایانیم، باز هم به همان سبب خواهیم خندید.

اگر زمستان بگوید: بهار در دل من جای دارد، چه کسی آن را باور می‌کند؟ ٭ در دل هر دانه شوقی نهفته است.

مروارید، معبدی است که اشتیاق، آن را پیرامون دانه‌ی شنی برپا کرده است. کدام اشتیاق، پیکر ما را پیرامون کدامین دانه بنا کرد؟