بریده‌هایی از کتاب گستره؛ عمق یا وسعت؟

افرادی که خیلی‌زود به ورزشی تخصصی روی می‌آورند بلافاصله پس از اتمام دورهٔ دانشگاه به درآمد مالی می‌رسند، اما متخصصان دیرهنگام به‌سراغ پیداکردن کاری می‌روند که با مهارت‌ها و شخصیت‌شان تناسب بیشتری دارد. من با تعداد زیادی از مطالعات مواجه شدم که نشان می‌داد مخترعان عرصهٔ فناوری، با کسب تجربه در حوزه‌های متفاوت، در مقایسه با همتایانی که به‌صورت عمقی روی یک حوزه کار می‌کنند، چگونه تأثیرگذاری خلاقانهٔ خود را افزایش می‌دهند؛ درواقع آنان با قربانی‌کردن مقدار اندکی از عمق، از مزیت افزایش وسعت در حرفهٔ خود بهره می‌برند.

نظام آموزشی مدرسه‌ها به‌شکل مأیوس‌کننده‌ای همهٔ دانش‌آموزان را با یک چشم می‌بیند و به‌قول لازلو، «برای تولید جمعیت متوسط معمولی خلق شده است».

یکی از دانشمندان مشهور بین‌المللی که در بخش‌های پایانی این کتاب با او آشنا خواهید شد به من گفت که افزایش تخصصی‌سازی «مجموعه‌ای از گودال‌های موازی» ایجاد کرده است که برای رسیدن به نوآوری تلاش می‌کنند؛ همه مشغول حفر گودال‌هایی عمیق‌تر در محدودهٔ خود هستند و حتی اگر پاسخ مشکل‌شان در یکی از آن گودال‌ها وجود داشته باشد، به‌ندرت سرشان را بالا می‌آورند که به گودال‌های اطراف نگاهی بیندازند. این دانشمند در تلاش است آموزش محققان آینده را از حالت تخصصی خارج کند. او امیدوار است این شیوه سرانجام به آموزش در تمامی حوزه‌ها گسترش یابد. با اینکه او برای کسب تخصص بیشتر تحت‌فشار قرار گرفته است، اما از توسعهٔ حوزهٔ زندگی خود سود فراوانی می‌برد و اکنون که میدان دید خود را وسیع‌تر کرده است تلاش می‌کند با طراحی برنامه‌ای آموزشی این بخت را به دیگران بدهد که از مسیر تایگر منحرف شوند. او به من گفت: «شاید این مهم‌ترین کاری باشد که من در تمامی زندگی‌ام انجام خواهم داد.»

عنوان فرعی مقالهٔ شوارتز این بود: «چگونه به مردم آموزش ندهیم که قوانین را کشف کنند.» و پاسخ این بود: با درنظر گرفتن پاداش برای موفقیت‌های کوچک تکرارپذیر در طیف باریکی از پاسخ‌ها.

جملهٔ «هرگز تسلیم نشو، هرگز، هرگز، هرگز، هرگز» از وینستون چرچیل نقل‌قول بسیار مشهوری است، اما بخش پایانی آن، یعنی «مگر در کاری که برخلاف شرافت و عقل سلیم باشد»، همیشه از قلم می‌افتد.

مارک زاکربرگ سخن مشهوری دارد که بر طبق آن «افراد جوان باهوش‌تر هستند»؛ بااین‌حال احتمال موفقیت بنیان‌گذار پنجاه‌سالهٔ شرکتی فناوری برای راه‌اندازی شرکتی قدرتمند تقریباً دوبرابر فردی سی‌ساله است و فرد سی‌ساله نیز، در مقایسه با فردی بیست‌ساله، بخت بیشتری دارد. محققان دانشگاه‌های ام‌آی‌تی و نورث‌وسترن و ادارهٔ آمار ایالات‌متحده شرکت‌های جدید حوزهٔ فناوری را مطالعه کرده و نشان داده‌اند که میانگین سنی بنیان‌گذاران استارتاپ‌هایی که سریع‌ترین رشد را داشته‌اند در زمان راه‌اندازی شرکت ۴۵ سال بوده است. زاکربرگ زمانی این سخن را گفت که تنها بیست‌ودو سال سن داشت و به‌نفع او بود که چنین پیامی را منتشر کند؛ همان‌طور که به‌نفع اداره‌کنندگان لیگ‌های ورزشی جوانان است که ادعا کنند برای رسیدن به موفقیت اختصاص‌دادن تمامی مدت سال به انجام‌دادن فعالیتی خاص ضروری است. آنان هرگز به شواهدی که خلاف این ادعا را ثابت می‌کند توجهی نمی‌کنند،

آنان من را به‌سوی مجموعه‌ای عظیم و غالباً نادیده‌گرفته‌شده‌ای از مطالعات هدایت کردند که نشان می‌داد برای کسب دانش پایدار بهتر است مطالعه به‌آهستگی انجام شود، حتی اگر در آزمون‌های پیشرفت سریع عملکرد ضعیفی را به دنبال داشته باشد؛ به‌این معنی که مؤثرترین نوع یادگیری که ناکارآمد به نظر می‌رسد ظاهراً همان عقب‌افتادن است.

پافشاری بر امنیت کامل مختص افرادی است که از شهامت لازم برای زندگی در دنیای واقعی برخوردار نیستند.

تنها قطعیتی که وجود دارد تغییر است.

در جهانی بدسرشت، با چالش‌هایی مبهم و قوانین مستحکم اندک، داشتن گستره‌ای از تجربه‌ها می‌تواند سرنوشت‌ساز باشد.

بهتر است به‌جای پرسیدن این سؤال که آیا کسی سرسخت است یا خیر بپرسیم او چه‌وقت سرسخت است؟ اگاس می‌گوید: «اگر شخصی را در موقعیتی متناسب با خودش قرار دهیم، او احتمالاً به‌سختی کار خواهد کرد و از نگاه بیرون انسانی سخت‌کوش به نظر می‌رسد.»

خودتان را نه با افراد جوان‌تری که به شما شباهتی ندارند، بلکه با دیروزتان مقایسه کنید. سرعت پیش‌روی هر شخص متفاوت است؛ بنابراین به هیچ‌کس اجازه ندهید احساس عقب افتادن را به شما منتقل کند.

بهتر است به‌جای تلاش‌کردن برای یک هدف، پیشاپیش برای موقعیتی نویدبخش تلاش کنیم؛ درواقع موفق‌ترین افراد چنین روشی را انتخاب می‌کنند.

همان‌طور که رابین هوگارت می‌گوید، بخش اعظم زندگی به «تنیس مریخی» شبیه است؛ می‌توانید بازیکنان را ببینید که با توپ و راکت در زمین بازی ایستاده‌اند، اما هیچ‌کس قوانین را تعریف نکرده است. وظیفهٔ شماست که قوانین را استخراج کنید، آن‌هم درحالی‌که بدون هیچ اطلاعی تغییر می‌کنند.

بیشتر کارهایی که من در یک دههٔ گذشته انجام داده‌ام وقتی دانش‌آموز دبیرستان بودم اصلا وجود نداشتند... در چنین دنیایی داشتن برنامه‌های مشخص ایدهٔ خوبی نیست.

تحمل کردن اشتباه‌های بزرگ می‌تواند بهترین فرصت‌های یادگیری را فراهم کند.

چالشی که همهٔ ما با آن مواجه‌ایم نحوهٔ حفظ مزایای مربوط به تجربه‌های متنوع و وسیع، تفکر میان‌رشته‌ای و تمرکز دیرهنگام در دنیایی است که به‌صورت فزاینده‌ای انسان‌ها را به‌سوی فراتخصصی‌سازی سوق می‌دهد.

ما فقط از طریق زندگی‌کردن می‌آموزیم که چه کسی هستیم، نه پیش از آن.

موانعی که یادگیری را در کوتاه‌مدت چالش‌برانگیزتر، کندتر و مأیوس‌کننده‌تر و در بلندمدت بهتر می‌کنند.

«اگر به شما بگویند "این ایده بسیار منطقی و خوب است. آن را دنبال کن." احتمال اینکه شما نخستین شخصی باشید که از عهدهٔ آن برمی‌آید چقدر است؟ دقیقاً صفر.»