بریده‌هایی از کتاب اشک و لبخند

آن کس که در عرصه‌ی روزگار، روزها را دگرگون نکند، برده‌ی ایام خواهد بود

چقدر به زنده بودن مشتاقیم. و زندگی چقدر از ما دور است!...

کجایی جان شیرینم؟ تاریکی مرا دربرگرفته و ناامیدی بر من چیره گشته است. لبخند بزن تا جان دوباره گیرم. در هوا تنفس کن تا زنده شوم.

شاعر حلقه‌ی اتصال میان این جهان و جهان واپسین است.

جنگ تو را بانگ درداد و تو نیز به انگیزه‌ی میهن‌پرستی و ادای تکلیف، پاسخش گفتی. این چگونه تکلیفی است که میان دلدادگان، جدایی می‌افکند. زنان را بیوه و کودکان را یتیم می‌کند؟ این چگونه تکلیفی است که بر روستایی تهدیست واجب است و توانگر نجیب‌زاده را بایسته نیست؟ اگر تکلیف از بین برنده‌ی صلح میان ملت‌ها و میهن‌پرستی برهم زننده‌ی آرامش انسان باشد، آن دو را بدورد! نه نه عزیزم، به گفته‌ی من توجه مکن و شجاع و وطن‌پرست بمان.

در ضمیر هر انسان، اشک‌هایی به ودیعت نهاده شده که ناگزیر باید آن را روزی بازپس دهد.

در ژرفای وجودم ترانه‌ای است که خوش ندارد جامه‌ی واژگان را دربرکند. ترانه‌ای که در دانه‌های دلم جای گرفته و نمی‌خواهد با مرکب، بر کاغذ جاری شود. ترانه‌ای که چون پوششی شفاف، احساسم را در خود جای داده و نمی‌خواهد بر زبان جاری شود.

هنگام سکوت، با سرانگشتان لطیفم بر شیشه‌ی پنجره می‌کوبم و از دل آن ضربه‌ها، نغمه‌ای برمی‌آید که تنها جان‌های حساس، معنای آن را درک می‌کند.

به شهر زندگان نظر کردم و با خود گفتم: آن، از آنِ توانگران زورمند است. سپس شهر مردگان را نگریستم و گفتم: این نیز از آنِ مالداران قدرتمند است. خدایا! پس جایگاه تهیدستِ ناتوان کجاست؟! این را گفتم و به ابرهای متراکمی که کناره‌های آن با طلای پرتو خورشید زیبا، رنگین شده بود، نگریستم و در ژرفای وجودم، نوایی شنیدم که می‌گفت: آنجا!

زندگی به راه افتاد و گفت: همراهم بیا که ایستادنمان طولانی شده است. پرسیدم: به کجا؟ گفت: به شهر آینده. گفتم: درنگ کن که راه مرا خسته کرده، صخره‌ها گام‌هایم را ناتوان گردانده و گردنه‌ها، نیرویم را به پایان رسانده است. گفت: حرکت کن که ایستادن بزدلی است و نگریستن به شهر گذشته، نادانی.

من می‌گریم تا تپه‌ها لبخند بزنند. فرو می‌آیم تا گل‌ها فرا روند. ابر و دشت، دلداده‌ی یکدیگرند و من، پیام‌آوری هستم که فرومی‌ریزم تا تشنگی این و ناخوشی آن را برطرف کنم. صدای رعد و نور شمشیر برق، آمدن مرا مژده می‌دهند و رنگین‌کمان، پایان سفرم را اعلام می‌کند.

شکوفه جز با مردن نمی‌تواند به زندگی بازگردد و محبت، تنها پس از جدایی عظمت می‌یابد.

همچون شکفتن گل ها، لبخندی زد

زیبایی آن است که چون بدان نظر کنی، گویی از ژرفای وجودت دستی برآمده تا در آغوشش کشد. زیبایی آن است که جسم، آن را دشوار می‌پندارد، ولی روح آن را گوارا می‌‌‌‌بیند. زیبایی، هماهنگی میان اندوه و شادمانی است. زیبایی همان است که در حال پوشیدگی، آن را می‌بینی و در سکوت، آن را می‌شنوی. زیبایی آن است که در مقدس ترین اجزای خویشتنِ آدمی پدید می‌آید و در ماورای پندار او پایان می‌پذیرد...

آنان را بگو که خوشبختی از مقدس‌ترین مقدسات جان سرچشمه می‌گیرد و از بیرون نمی‌آید!

انسان اندوهگین، گلایه کردن را دوست دارد، چنان که عاشق با غزلسرایی، به آرامش می‌رسد و ستمدیده با یاری خواستن تسلا می‌یابد...