بریده‌هایی از کتاب راز بین دو نفر

«زندگی تو شهرهای کوچیک این‌طوریه. اینجا آدم‌ها به کارهای خوب و بد خونواده‌هاشون گره می‌خورن.»

«قاتل‌ها از درون خیلی داغونن.»

«زندگی تو شهرهای کوچیک این‌طوریه. اینجا آدم‌ها به کارهای خوب و بد خونواده‌هاشون گره می‌خورن.»

«هرچیزی رو وقتی زیادی روش زوم کنی، یه گندی از توش درمی‌آد. درسته؟»

بعضی رازها را هیچ‌گاه نباید بر زبان آورد.

اما همیشه وقتی دختری گم می‌شود یا آسیب می‌بیند، اصلی‌ترین فرض این است که یا کار دوست‌پسرش است یا یک عاشق دل‌خستهٔ ناامید؛

او هم دختر ترک‌خورده و شکستهٔ دیگری بود که قطعه‌هایش ناشیانه کنار هم چسبانده شده بود. سرِپا بود، اما دیگر آن آدم سابق نبود.

آن‌قدر درگیر حسرت و افسوس گذشته‌ام که متوجه نیستم دارم به کدام سمت می‌روم

اینجا آدم‌ها به کارهای خوب و بد خونواده‌هاشون گره می‌خورن.» الری با لحن متفکرانه‌ای می‌گوید: «و به بدی‌هایی که در حق خونواده‌شون شده.»

کابوس‌ها بالاخره یه‌روزی تموم می‌شن

سادی همیشه می‌گفت بهترین بازی زمانی شکل می‌گیرد که بازیگر با صحنه رابطهٔ احساسی برقرار کند و من آن‌قدر از ماجرای بروک ناراحت و درمانده هستم که بتوانم از پس این نقش برآیم.

اما غمی که پشت خندهٔ اوست، سینه‌ام را چنگ می‌زند.

اگر بگویی، فراموشم می‌شود. اگر یادم دهی، شاید به‌خاطر بیاورم. اما اگر شریکم کنی، می‌آموزم.

چیزی یاد گرفته باشم، این است که دوست‌پسرها همیشه گناه‌کارند.

عجیب است. همیشه فکر می‌کردم زندگی در ساختاری ازپیش‌تعیین‌شده برایم اعصاب‌خردکن و زجرآور باشد؛ اما در برنامهٔ روزانه‌ای که مادربزرگ برایمان تعیین کرده، تسکین و آرامش خاصی وجود دارد

صدایی که آن‌قدر ضعیف بود که ممکن بود اصلاً متوجهش نشوم، و کاش هیچ‌گاه متوجهش نشده بودم

به‌نظرم این بدترین چیز ممکن بود که یکی از قُل‌های آدم برود و دیگر برنگردد.

همیشه مراقب خواسته‌هات باش.»

این عنصر گم‌شده، امید بود.

«مگه تو بهشت هم ممکنه مشکلی باشه؟»