بریده‌هایی از کتاب راز بین دو نفر

«زندگی تو شهرهای کوچیک این‌طوریه. اینجا آدم‌ها به کارهای خوب و بد خونواده‌هاشون گره می‌خورن.»

«قاتل‌ها از درون خیلی داغونن.»

«زندگی تو شهرهای کوچیک این‌طوریه. اینجا آدم‌ها به کارهای خوب و بد خونواده‌هاشون گره می‌خورن.»

اما همیشه وقتی دختری گم می‌شود یا آسیب می‌بیند، اصلی‌ترین فرض این است که یا کار دوست‌پسرش است یا یک عاشق دل‌خستهٔ ناامید؛

بعضی رازها را هیچ‌گاه نباید بر زبان آورد.

«هرچیزی رو وقتی زیادی روش زوم کنی، یه گندی از توش درمی‌آد. درسته؟»

آن‌قدر درگیر حسرت و افسوس گذشته‌ام که متوجه نیستم دارم به کدام سمت می‌روم

اینجا آدم‌ها به کارهای خوب و بد خونواده‌هاشون گره می‌خورن.» الری با لحن متفکرانه‌ای می‌گوید: «و به بدی‌هایی که در حق خونواده‌شون شده.»

کابوس‌ها بالاخره یه‌روزی تموم می‌شن

اما غمی که پشت خندهٔ اوست، سینه‌ام را چنگ می‌زند.

همیشه مراقب خواسته‌هات باش.»

به‌نظرم این بدترین چیز ممکن بود که یکی از قُل‌های آدم برود و دیگر برنگردد.

صدایی که آن‌قدر ضعیف بود که ممکن بود اصلاً متوجهش نشوم، و کاش هیچ‌گاه متوجهش نشده بودم

عجیب است. همیشه فکر می‌کردم زندگی در ساختاری ازپیش‌تعیین‌شده برایم اعصاب‌خردکن و زجرآور باشد؛ اما در برنامهٔ روزانه‌ای که مادربزرگ برایمان تعیین کرده، تسکین و آرامش خاصی وجود دارد

چیزی یاد گرفته باشم، این است که دوست‌پسرها همیشه گناه‌کارند.

اگر بگویی، فراموشم می‌شود. اگر یادم دهی، شاید به‌خاطر بیاورم. اما اگر شریکم کنی، می‌آموزم.

اگر از خواندن آن‌همه کتاب جنایی و تماشای برنامهٔ دیت‌لاین، چیزی یاد گرفته باشم، این است که دوست‌پسرها همیشه گناه‌کارند.

اصلاً نمی‌دونی پیدا کردن یه رفیق هم‌فاز خودت تو مدرسه چه کیفی داره

کافی است بدانی مسئلهٔ ناخوشایند چیست. آن‌وقت باید از کنارش رد شوی و بعد آرام و روان، بحث را به‌سمت دیگری منحرف کنی.

وقتی آدم با یک نفر دیگر پا به این دنیا می‌گذارد، او دیگر مثل ضربان قلب، بخشی از وجودش به‌حساب می‌آید.

«خب، تو هالیوود مادر دو تا بچهٔ سنِ مدرسه، گزینهٔ جذابی برای هنرپیشگی نیست.»

اطمینان چندانی به حرفم ندارم، اما می‌گویم: «قاتل‌ها تو تشییع جنازه نمی‌آن.» میا می‌گوید: «این‌طور فکر می‌کنی؟» و بعد درحالی‌که لب پایینش را می‌جود و گه‌گاه نگاهش روی صفحهٔ تلویزیون می‌ماند، می‌گوید: «باید یه تست آدم‌کشی از همهٔ آدم‌هایی که اونجا بودن، می‌گرفتن.»

آن‌قدر خودم عکس‌های کمی از دوران بچگی‌ام دارم که عکس بچگی آدم‌ها توجهم را جلب می‌کند. همیشه حس می‌کنم عکس‌های بچگی چیزهای زیادی دربارهٔ آدم‌ها می‌گوید

آدم‌های اکوریج طوری رفتار می‌کنن انگار اگه پاشون رو بذارن بیرون شهر، نابود می‌شن.»

کاترین یا اون‌قدر مستأصل و درمونده بوده که غلط و درست رو از هم تشخیص نمی‌داده، یا یه جنایت‌کار بی‌رحم بوده.

«مگه تو بهشت هم ممکنه مشکلی باشه؟»

این عنصر گم‌شده، امید بود.

همیشه مراقب خواسته‌هات باش.»

بعضی رازها را هیچ‌گاه نباید بر زبان آورد.

«هرچیزی رو وقتی زیادی روش زوم کنی، یه گندی از توش درمی‌آد.