بریده‌هایی از کتاب هواپیمایی به آرامی سنجاقک: برگزیده‌ای از دوازده شاعر از آسیای دور

هر وقت تنها قدم می‌زنم عصای سیاهم را بالا می‌برم و آن را چند بار محکم به پوسته‌ی سرد و سفت زمین می‌کوبم شاید مردمانی آن سوی کره‌ی خاکی پژواک ضعیف آن را بشنوند و خبردار شوند که من هم هستم.

اگر دوست می‌داری تا مرز نابودی دوست‌بدار کمر شکسته در توفان مانند گل سوسنِ یک‌روزه.

از اعماق تاریک جنگل صدایت می‌زنم من زخم خورده‌ام راه گم کرده‌ام و نیازمند اکسیژنم تا از سیاهی بیرون بیایم کمکم کن من پرنده‌ای هستم که گلوله‌ی تو به او اصابت کرد.

این سنگ قبر که با چمن زرد و طلایی پوشیده شده سنگ قبر خانوادگی کیست؟ این گوساله‌ی بی‌عار که روی آن ایستاده به‌چه فکر می‌کند؟ با خوشحالی سر تکان می‌دهد و ماغ می‌کشد برای مادرش که او هم عین خیالش نیست و آن دورها زیر آسمان سورمه‌ای رنگِ آخر پاییز می‌چرد.