بریده‌هایی از کتاب قرنطینه

هیچ چیزی نمی‌تونه یه دوستیِ واقعی رو از بین ببره.

«چرا اون‌ها این‌قدر از ما متنفرن؟» گفت: «چون ما رو نمی‌شناسن و ما اون‌ها رو نمی‌شناسیم. متنفر بودن از چیزی که نمی‌شناسیش آسونه.»

بعضی‌وقت‌ها دوستی اینه که کاری رو بکنی که به نفع دوستت باشه، حتی اگه چیزی نباشه که خودش می‌خواد.

زیر لب گفتم: «چرا اون‌ها این‌قدر از ما متنفرن؟» گفت: «چون ما رو نمی‌شناسن و ما اون‌ها رو نمی‌شناسیم. متنفر بودن از چیزی که نمی‌شناسیش آسونه.»

این ذات انسان است که آدم‌ها را به بهتر و بدتر تقسیم‌بندی می‌کنند.

نشناختن آن‌ها باعث می‌شد راحت‌تر ازشان متنفر باشیم

«وقتی ما خیلی از هم دوریم، همه‌چیز کج‌وکوله به نظر میاد؛ انگار که دنیا عوض شده. البته که دنیا عوض نشده. بعدش می‌فهمم که من دارم کج راه می‌رم. تو من رو متعادل می‌کنی آنی.»

چیزهای کمی ارزشِ آن را داشتند که به خاطرشان زندگی‌ام را به خطر بیندازم

ولی من فکر می‌کردم ما فقط جور متفاوتی تحصیل کرده بودیم؛ آن‌ها جهانی را می‌شناختند که از کتاب‌ها بیرون می‌آمد و ما جهانی را می‌شناختیم که در آن زندگی می‌کردیم.

«کِرم» کلمه‌ای بود که به ما که توی کشور کِلدِن، بیرون از شهر و کنار رودخانه زندگی می‌کردیم، نسبت داده بودند. البته بدتر از اسم «زالو» نبود که ما روی مردم شهر گذاشتیم؛ ولی اول آن‌ها این اسم‌بازی را شروع کردند؛ به خاطر همین هم ما حق داشتیم به آن‌ها بگوییم زالو. تازه، زالوها کرم‌ها را می‌خورند؛ برای همین، اسمِ خیلی بجایی بود.

ویول به من فقط غذا نداده بود، او به من امید و دوستی داده بود و این احساس که شاید در نهایت همه‌چیز رو به راه شود

ولی من فکر می‌کردم ما فقط جور متفاوتی تحصیل کرده بودیم؛ آن‌ها جهانی را می‌شناختند که از کتاب‌ها بیرون می‌آمد و ما جهانی را می‌شناختیم که در آن زندگی می‌کردیم.

متنفر بودن از چیزی که نمی‌شناسیش آسونه.»

متنفر بودن از چیزی که نمی‌شناسیش آسونه.

چیزهای کمی ارزشِ آن را داشتند که به خاطرشان زندگی‌ام را به خطر بیندازم

ما رو نمی‌شناسن و ما اون‌ها رو نمی‌شناسیم. متنفر بودن از چیزی که نمی‌شناسیش آسونه

. مردم چیزی را که نبینند فراموش می‌کنند.

بعد از چهار سال طولانی، این مریضی وحشتناک از بین رفت و مردم کلدن دوباره آزاد بودند که در آرامش نفس بکشند.

درواقع، او یکی از معدود افرادی بود که ظاهراً می‌توانست من را همان‌طور که واقعاً هستم، بفهمد.

بعضی‌وقت‌ها دوستی اینه که کاری رو بکنی که به نفع دوستت باشه، حتی اگه چیزی نباشه که خودش می‌خواد.

«من بهترین دوستم توی دنیا رو مسموم کردم. الآن دیگه موافقی که من دوست بدتری هستم؟»

هم دلم می‌خواست دور باشد، هم دلم می‌خواست اینجا باشد.

خب، راحت به معنی واقعی خودِ کلمه‌اش، نه. راحت به این معنی که دلم می‌خواست آن میوه را بچینم؛ حتی اگر آخرین کاری بود که می‌توانستم بکنم.

«اینکه نتونی به یه آدم نیازمند کمک کنی،‌ به همون اندازه بده که باعث شده باشی اون آدم، نیازمند بشه.

بعضی‌وقت‌ها دوستی اینه که کاری رو بکنی که به نفع دوستت باشه، حتی اگه چیزی نباشه که خودش می‌خواد.

حتی کمترین اندازهٔ امید هم از ناامیدی بهتر بود.

گاهی از طرز کارکردن مغزم متنفر بودم؛ مثل آهن‌ربا، فکرها و کارهای ممنوع را جذب می‌کرد

«بهتره یه دلیل خیلی خوب واسه این کار داشته باشی.»

«اینکه نتونی به یه آدم نیازمند کمک کنی،‌ به همون اندازه بده که باعث شده باشی اون آدم، نیازمند بشه. این رو پدرم بهم یاد داده.»

خون به سرم هجوم آورد و همه‌چیز در اطرافم سر و ته شد. دامنم هم نزدیک بود هر لحظه روی سرم بیفتد تا اینکه بین پاهایم جمعش کردم. حداقل هنوز میوه را داشتم. اولش می‌خواستم همه‌اش را به خانه و برای پدر و مادرم هم ببرم، ولی توی دست‌هایم له شده بود و دیگر نمی‌توانستم نگهش دارم. آب غلیظ و قرمزش بالای دستم شره کرد. بهتر بود میوه را خودم تنهایی بخورم تا اینکه بگذارم حیف شود. این چیزی بود که به خودم می‌گفتم تا وانمود کنم خودخواه نیستم. می‌دانستم پدر و مادرم درست به اندازهٔ من گرسنه هستند. ولی برای اینکه پایم را از بین شاخه‌ها آزاد می‌کردم، اول باید میوه را روی زمین می‌انداختم و میوه این‌طور از بین می‌رفت. هرچه شاخه بیشتر به بدنم فشار می‌آورد، قرمزی پوستم بیشتر می‌شد، ولی برایم مهم نبود.