بریده‌هایی از کتاب ربایی

حرف از دلِ تنگ و بی‌قرارم بزنم یا از غم و درد و انتظارم بزنم؟ دلتنگ تو دلتنگ تو دلتنگ تواَم من با تو چه‌قدر حرف دارم بزنم

می‌رقصم و جنبشی در آهنگم نیست ساز دل هیچ‌کس هماهنگم نیست دلداری من نمی‌دهد هیچ‌کسی دلتنگ کسی شدم که دلتنگم نیست

یک جامِ پُر از شراب دستت باشد تا حالِ منِ خراب دستت باشد این چند هزارمین شبِ بیداری‌ست؟ ای عشق! فقط حساب دستت باشد...

یک جامِ پُر از شراب دستت باشد تا حالِ منِ خراب دستت باشد این چند هزارمین شبِ بیداری‌ست؟ ای عشق! فقط حساب دستت باشد...

تو آرزوی محال من باش رفیق من مال تواَم تو مال من باش رفیق دلتنگ تو دلتنگ تو دلتنگ تواَم لطفاً نگران حال من باش رفیق

آه از دل بی‌عاطفهٔ سنگیِ تو سازی نزدم جز به هماهنگی تو سلول‌به‌سلولِ وجودم غم توست تنگ دل من نشسته دلتنگیِ تو

حرف از دلِ تنگ و بی‌قرارم بزنم یا از غم و درد و انتظارم بزنم؟ دلتنگ تو دلتنگ تو دلتنگ تواَم من با تو چه‌قدر حرف دارم بزنم

از آتش خود پرنده برمی‌خیزد با شادی و شور و خنده برمی‌خیزد ققنوس همین خودِ خودِ دلتنگی‌ست می‌میرد و باز زنده برمی‌خیزد

بازار، پیاده‌رو، خیابان، خانه دلتنگیِ تو همیشه همراه من است

دلتنگی توست مثل چاقویی که تا دسته فرورفته درون قلبم

دلتنگی تو می‌کشد آخر من را باران که بیاید و نباشی مرگ است

نه ذره‌ای از زیادوکم حرف زدیم نه لحظه‌ای از شادی و غم حرف زدیم تا صبح من و خدا نشستیم و فقط دربارهٔ تنهایی هم حرف زدیم

نه نام کسی ورد زبانش باشد نه هیچ‌کسی دل‌نگرانش باشد بیچاره قطاری که تمامِ عمرش دلتنگ‌تر از مسافرانش باشد

آه از دل بی‌عاطفهٔ سنگیِ تو سازی نزدم جز به هماهنگی تو سلول‌به‌سلولِ وجودم غم توست تنگ دل من نشسته دلتنگیِ تو

تو آرزوی محال من باش رفیق من مال تواَم تو مال من باش رفیق دلتنگ تو دلتنگ تو دلتنگ تواَم لطفاً نگران حال من باش رفیق

این چند هزارمین شبِ بیداری‌ست؟ ای عشق! فقط حساب دستت باشد...

نه نام کسی ورد زبانش باشد نه هیچ‌کسی دل‌نگرانش باشد بیچاره قطاری که تمامِ عمرش دلتنگ‌تر از مسافرانش باشد

پلکی بزن و پنجره‌ام را وا کن قفل قفس حنجره‌ام را وا کن نزدیک بیا مرا بغل کن آرام آغوش گره‌درگرهم را وا کن

دلتنگیِ توست می‌نوازد من را مضراب‌به‌مضراب دلم را بلد است

با این‌همه مست می‌خورم امشب هم در دست تو دست می‌خورم امشب هم بنشین سر میز هر شب ای عشق عزیز من از تو شکست می‌خورم امشب هم

از آتش خود پرنده برمی‌خیزد با شادی و شور و خنده برمی‌خیزد ققنوس همین خودِ خودِ دلتنگی‌ست می‌میرد و باز زنده برمی‌خیزد

شاید بتوان راه بیانش را بست یا این‌که رگ خون روانش را بست زخمی که روایتگر دردی باشد، با چسب نمی‌توان دهانش را بست!