بریده‌هایی از کتاب ربایی

حرف از دلِ تنگ و بی‌قرارم بزنم یا از غم و درد و انتظارم بزنم؟ دلتنگ تو دلتنگ تو دلتنگ تواَم من با تو چه‌قدر حرف دارم بزنم

می‌رقصم و جنبشی در آهنگم نیست ساز دل هیچ‌کس هماهنگم نیست دلداری من نمی‌دهد هیچ‌کسی دلتنگ کسی شدم که دلتنگم نیست

یک جامِ پُر از شراب دستت باشد تا حالِ منِ خراب دستت باشد این چند هزارمین شبِ بیداری‌ست؟ ای عشق! فقط حساب دستت باشد...

دائم به پروپای خودم می‌پیچم مانند لباسی از کمد افتاده

باران که بیاید و نباشی مرگ است

یک جامِ پُر از شراب دستت باشد تا حالِ منِ خراب دستت باشد این چند هزارمین شبِ بیداری‌ست؟ ای عشق! فقط حساب دستت باشد...

تو آرزوی محال من باش رفیق من مال تواَم تو مال من باش رفیق دلتنگ تو دلتنگ تو دلتنگ تواَم لطفاً نگران حال من باش رفیق

آه از دل بی‌عاطفهٔ سنگیِ تو سازی نزدم جز به هماهنگی تو سلول‌به‌سلولِ وجودم غم توست تنگ دل من نشسته دلتنگیِ تو

بازار، پیاده‌رو، خیابان، خانه دلتنگیِ تو همیشه همراه من است

نه ذره‌ای از زیادوکم حرف زدیم نه لحظه‌ای از شادی و غم حرف زدیم تا صبح من و خدا نشستیم و فقط دربارهٔ تنهایی هم حرف زدیم

حرف از دلِ تنگ و بی‌قرارم بزنم یا از غم و درد و انتظارم بزنم؟ دلتنگ تو دلتنگ تو دلتنگ تواَم من با تو چه‌قدر حرف دارم بزنم

نه نام کسی ورد زبانش باشد نه هیچ‌کسی دل‌نگرانش باشد بیچاره قطاری که تمامِ عمرش دلتنگ‌تر از مسافرانش باشد

از آتش خود پرنده برمی‌خیزد با شادی و شور و خنده برمی‌خیزد ققنوس همین خودِ خودِ دلتنگی‌ست می‌میرد و باز زنده برمی‌خیزد

ققنوس همین خودِ خودِ دلتنگی‌ست می‌میرد و باز زنده برمی‌خیزد

دلتنگی توست مثل چاقویی که تا دسته فرورفته درون قلبم

دلتنگی تو می‌کشد آخر من را باران که بیاید و نباشی مرگ است

تا صبح من و خدا نشستیم و فقط دربارهٔ تنهایی هم حرف زدیم

آه از دل بی‌عاطفهٔ سنگیِ تو سازی نزدم جز به هماهنگی تو سلول‌به‌سلولِ وجودم غم توست تنگ دل من نشسته دلتنگیِ تو

تو آرزوی محال من باش رفیق من مال تواَم تو مال من باش رفیق دلتنگ تو دلتنگ تو دلتنگ تواَم لطفاً نگران حال من باش رفیق

دلتنگیِ توست می‌نوازد من را مضراب‌به‌مضراب دلم را بلد است

دلداری من نمی‌دهد هیچ‌کسی دلتنگ کسی شدم که دلتنگم نیست

دلتنگی تو راه دلم را بلد است

این چند هزارمین شبِ بیداری‌ست؟ ای عشق! فقط حساب دستت باشد...

نه نام کسی ورد زبانش باشد نه هیچ‌کسی دل‌نگرانش باشد بیچاره قطاری که تمامِ عمرش دلتنگ‌تر از مسافرانش باشد

پلکی بزن و پنجره‌ام را وا کن قفل قفس حنجره‌ام را وا کن نزدیک بیا مرا بغل کن آرام آغوش گره‌درگرهم را وا کن

با این‌همه مست می‌خورم امشب هم در دست تو دست می‌خورم امشب هم بنشین سر میز هر شب ای عشق عزیز من از تو شکست می‌خورم امشب هم

از آتش خود پرنده برمی‌خیزد با شادی و شور و خنده برمی‌خیزد ققنوس همین خودِ خودِ دلتنگی‌ست می‌میرد و باز زنده برمی‌خیزد

شاید بتوان راه بیانش را بست یا این‌که رگ خون روانش را بست زخمی که روایتگر دردی باشد، با چسب نمی‌توان دهانش را بست!

دلتنگ تو دلتنگ تو دلتنگ تواَم من با تو چه‌قدر حرف دارم بزنم

گیسوی تو قصه‌ای پُر از تعلیق است جمعی‌ست که حاصلش فقط تفریق است