بریده‌هایی از کتاب صدای آخر خط

یک آدم، گوشه‌ای از این مملکت، همیشه شرایطی بدتر از تو دارد

انتقام که خواستی بگیری، دوتا گور بکَن ـ یکی هم برای خودت.

«آره. مگه تو بهم اعتماد نداری؟» «معلومه که دارم. ولی هرچی باشه تو هم آدمیزادی و کلاً آدمیزاد، دست خودش نیست، مأیوست می‌کنه.

اندوه بدترین جای دنیاست که یکی ممکن است گیر بیفتد تویش. در واقع یک‌جور دنیای زیرزمینی است که معتقدی فقط و فقط خودت تویش زندگی می‌کنی.

خدمت به دیگران اجاره‌بهایی است که بابت سکونت روی زمین می‌پردازی.

بخش عمده‌ای از باورهایت ـ یا هرچیزی که خودت را متقاعد کرده‌ای که درست است ـ ممکن است چنان در کسری از ثانیه زیرورو شود که حتی تصورش را هم نکرده باشی.

یک آدم، گوشه‌ای از این مملکت، همیشه شرایطی بدتر از تو دارد

خدمت به دیگران اجاره‌بهایی است که بابت سکونت روی زمین می‌پردازی. محمد علی کلی

باید کم‌کم برگردی به زندگی عادی. اگه این کار رو نکنی، دیگه هیچ‌وقت نمی‌تونی عبور کنی و پیش بری.» «آخه اصلاً چطوری می‌تونم شروع کنم به عبور کردن؟» «این‌طوری: همین امشب یه خط پررنگ بکش روی همهٔ چیزهای قبلی.

خدمت به دیگران اجاره‌بهایی است که بابت سکونت روی زمین می‌پردازی. محمد علی کلی

اندوه بدترین جای دنیاست که یکی ممکن است گیر بیفتد تویش.

آدم‌ها بزرگ‌ترین دشمن خودشان می‌شوند وقتی می‌خواهند به هر ضرب و زوری راهشان را ادامه بدهند

اندوه بدترین جای دنیاست که یکی ممکن است گیر بیفتد تویش. در واقع یک‌جور دنیای زیرزمینی است که معتقدی فقط و فقط خودت تویش زندگی می‌کنی. البته که تنها نیستی، معلوم است که نیستی، چون همهٔ آدم‌های نزدیکت هم دارند مثل خودت درد می‌کشند. ولی خب واقعاً این درد آن‌ها که نیست، هست؟ درد توست. و برای تو میلیون‌ها برابر سخت‌تر از هرکس دیگری توی دنیاست.

انتقام که خواستی بگیری، دوتا گور بکَن ـ یکی هم برای خودت. داگلاس هورتون

دیگر دلم نمی‌خواست آدم‌بزرگ باشم؛ دست‌کم نه این آدم‌بزرگ.

اگر یک چیز را برای خودت دوباره و دوباره و چندباره تکرار کنی، دیگر نمی‌فهمی واقعیت کجا تمام می‌شود و تخیل از کجا شروع می‌شود.

به‌هرحال هر آدمی ممکن است برسد به نقطه‌ای که دیگر همه‌چیز برایش بشود بیش از حد تحمل.

باز هم رژ لبش را مالیده بود روی دندان جلویی‌اش. آدم‌ها چه مرگشان است؟

«اگه می‌بینی که هیچی‌ت بهتر نشده، بهترین اتفاقی که هنوز می‌تونی بهش امیدوار باشی چیه؟»

نگاهی انداختم به زویی. غرق مکالمهٔ اسنپ‌چتی بود و داشت عکس‌های احمقانه‌اش را، با گوش‌های خرگوشی و پوزهٔ سگ، می‌فرستاد برای یک احمق دیگر لنگهٔ خودش.

«طبیعت و غریزه به شیوهٔ خودشون ما رو هدایت می‌کنن به‌سمت پدرمادر شدن.»

چهار ساعت بعد نوبت مادرش بود تا بفهمد بازیچه شدن چه مزه‌ای دارد. برای رسیدن به مقاصد خودش زنم را بازی داده بود و من هم همین کار را با دخترش کرده بودم. طبق توصیهٔ بابابزرگ‌پیت، چشم در برابر چشم.

تجربهٔ شخصی‌ام نشان داده که همیشه آخرش همه‌چیز درست نمی‌شود.

از تو مُرده بودم و از بیرون داشتم می‌پوسیدم.

یک آدم، گوشه‌ای از این مملکت، همیشه شرایطی بدتر از تو دارد.

بخش عمده‌ای از باورهایت ـ یا هرچیزی که خودت را متقاعد کرده‌ای که درست است ـ ممکن است چنان در کسری از ثانیه زیرورو شود که حتی تصورش را هم نکرده باشی.

خدمت به دیگران اجاره‌بهایی است که بابت سکونت روی زمین می‌پردازی. محمد علی کلی

اندوه بدترین جای دنیاست که یکی ممکن است گیر بیفتد تویش.

«می‌دونم قرار نیست ما با حرف‌هامون منصرفشون کنیم یا مثلاً پیشنهادی چیزی بهشون بدیم، ولی واقعاً سخته بخوای به آدم‌ها نشون بدی زندگی ارزش زندگی کردن داره.»

واقعاً سخته بخوای به آدم‌ها نشون بدی زندگی ارزش زندگی کردن داره