بریده‌هایی از کتاب دروغگوهای دوست داشتنی

تمام اخبار برتر آن‌هایی هستند که بین مردم دودستگی می‌اندازند. اگر کاری کنید که این سه چیز (رفتار، اعتقاد و دارایی مردم) تهدید شوند، اخبارتان مثل ویروس منتشر می‌شود.

روی پروفایلی که لایکی دریافت نمی‌کند (یا توئیت هوشمندانه‌ای که به اشتراک گذاشته نمی‌شود) دقیقاً برابر است با جوکی که کسی به آن نمی‌خندد. در این حالت باید مجدداً روی آن فکر کنید و از نو آن را بنویسید. به‌این‌ترتیب ما در فضای آنلاین، خودِ واقعی‌مان را نشان نمی‌دهیم، فقط نقابی را نشان می‌دهیم که برای هم‌خوانی با عقاید اطرافیان به‌صورت زده‌ایم.» نیل استراس؛ وال‌استریت ژورنال

شخصاً شیفتهٔ نوشتهٔ نیکولاس شامفورت، نویسندهٔ فرانسوی، هستم که معتقد بود سلیقهٔ عامهٔ مردم بدترین سلیقهٔ ممکن است. شامفورت دراین‌باره می‌نویسد: «می‌توان با اطمینان گفت که تمام افکار و عقایدی که عامهٔ مردم دارند، عین حماقت است، چون از همین راه توانسته بین توده‌ها جا باز کند.» موضوع از نظر بازاریاب‌ها هم دقیقاً به همین شکل است، چون خلق کردن حماقت از هر چیز دیگری راحت‌تر است.

مطالعات نشان می‌دهد کودکان هرچه بیشتر در فضای آنلاین وقت تلف کنند نمراتشان بدتر می‌شود. طبق گفتهٔ نیلسن، کسانی که بیشتر از همه در فضای آنلاین وقت تلف می‌کنند، ۲۶ درصد بیشتر احتمال دارد دربارهٔ سیاست و وقایع جاری نظر بدهند، با اینکه آن‌ها دقیقاً همان افرادی هستند که نظرشان کمترین اهمیت را دارد.

البته محتوا باید منفی باشد، اما نه خیلی منفی. ناامیدی و حزن باعث می‌شوند ما کاری انجام ندهیم. حس دل‌سوزی و همدردی باعث می‌شود دلمان بخواهد از پشت کامپیوتر بلند شویم و کاری کنیم. اما خشم، ترس، هیجان، یا خنده باعث می‌شود محتوا را به اشتراک بگذاریم. وادارمان می‌کنند کاری کنیم تا حس کنیم واقعاً کاری کرده‌ایم،

در عصر تصاویر و سرگرمی، در عصر ارضای آنی احساسات، ما صداقت و واقعیت را نه جست‌وجو می‌کنیم و نه می‌خواهیم. واقعیت چیز پیچیده‌ای است. واقعیت حوصله‌سربر است. ما نمی‌توانیم با پیچیدگی‌هایش کنار بیاییم و البته تمایلی هم به این کار نداریم.

ترفند شمار ۳ چیزی به ایشان بده که خوب پخش می‌شود، نه چیزی که خوب است

اقتصاد حاکم بر اینترنت برای بازدیدکنندگان ثابت ارزش قائل است، بنابراین یکی از ایمن‌ترین اقدامات وبلاگ‌ها برای مشهور شدن این است که دُمشان را ببندند به دُم یک وبلاگ درجه‌یک دیگر.

«اگر یک نفر را جلوی جماعت بسوزانی، حرف‌هایت را جدی‌تر می‌گیرند.» مونتنی

به‌عنوان خواننده، ممکن است این واقعیت که وبلاگ‌ها مفید نیستند، بلکه عامدانه کاربر را گمراه و ماجراها را بی‌دلیل داغ می‌کنند، خسته‌تان کند، اما جورج اورول در رمان ۱۹۸۴ به ما هشدار داد که «خستگی سلول به معنای توانمندی پیکره است.» بنابراین، هنر خبرگزاری آنلاین این است: کشیدن مشتری به دنبال خود، تا جای ممکن، عمداً مفید واقع نشدن و تبدیل کردن خوانندگان ساده به ماشین‌های کلیک و بازدید. خبرگزاری‌ها می‌دانند که باید هر تیتر را وسوسه‌کننده‌تر از تیتر قبلی و هر مقاله را غیرمفیدتر و جنجالی‌تر از مقالهٔ قبلی تولید کنند تا کلیک دریافت کنند. این یک چرخهٔ باطل است که در آن وبلاگ خواننده را سر کار می‌گذارد، من وبلاگ را سر کار می‌گذارم و وبلاگ باید دفعهٔ بعد خواننده را بیشتر سر کار بگذارد تا روی دست مقالهٔ قبلی بلند شود.

به قول کریس هجز، فیلسوف و خبرنگار: «در عصر تصاویر و سرگرمی، در عصر ارضای آنی احساسات، ما صداقت و واقعیت را نه جست‌وجو می‌کنیم و نه می‌خواهیم. واقعیت چیز پیچیده‌ای است. واقعیت حوصله‌سربر است. ما نمی‌توانیم با پیچیدگی‌هایش کنار بیاییم و البته تمایلی هم به این کار نداریم.»

اگر بخواهید ملاحظه به خرج بدهید، احتمالاً می‌گویید شغل من بازاریابی و روابط عمومی، یا استراتژی آنلاین و تبلیغات است. اما این پوشش مؤدبانه‌ای است برای مخفی کردن یک حقیقت تلخ. من، اگر بخواهم رک و بی‌پرده بگویم، مسئول فریب رسانه‌ها هستم؛ پول می‌گیرم تا مردم را فریب بدهم. کار من این است که دروغ تحویل رسانه‌ها بدهم تا آن‌ها هم دروغ تحویل شما بدهند. من کلک سوار می‌کنم، رشوه می‌دهم و برای نویسنده‌های پرفروش و برندهای میلیارد دلاری پارتی‌بازی می‌کنم و برای این کار از شناختی که از اینترنت دارم، سوءاستفاده می‌کنم.

یک نفر به من پول می‌دهد، من برایش یک داستان می‌سازم و به روش‌های مختلف شروع می‌کنیم به پخش کردن آن؛ از یک خبر کوچک در وبلاگ گاکر گرفته تا وب‌سایت یکی از شبکه‌های خبریِ محلی، بعد وبلاگ هافینگتون پست، بعد روزنامه‌های تراز اول، بعد شبکه‌های تلویزیون کابلی و همین‌طور برعکس پیش می‌رویم تا وقتی که خبر غیرواقعی به خبر واقعی تبدیل شود.

گاهی کار را با کاشتن بذر یک خبر آغاز می‌کنم. گاهی یک اعلامیهٔ مطبوعاتی منتشر می‌کنم یا از یکی از دوستانم می‌خواهم خبری روی وبلاگش بنویسد. گاهی سندی را «افشا» می‌کنم. گاهی سندی را جعل و بعد آن را افشا می‌کنم. خلاصه که روش‌ها بسیارند، از خراب‌کاری در یک صفحهٔ ویکی‌پدیا گرفته تا تهیهٔ یک ویدئوی وایرال پرهزینه. سناریو به هر طریقی که آغاز شود، نتیجه همیشه یکسان است: از اقتصاد حاکم بر اینترنت استفاده می‌کنم تا افکار عمومی را تغییر دهم و محصول را بفروشم.

«یک قایق پارویی را تصور کنید که برده‌ها در آن پارو می‌زنند و دزدان دریایی فرمان می‌دهند.» نظر تیم راتِن از روزنامهٔ لس‌آنجلس تایمز دربارهٔ مدل تجاری هافینگتون پست

رسانه روزگاری به معنای حفظ نام و حیثیت بود؛ اما در فضای آنلاین رسانه یعنی کسب نام و شهرت.

وبلاگ‌نویس‌ها فقیرند، کمک کنید اموراتشان بگذرد «نوشته‌هایی که یک نفر با آن‌ها امرار معاش می‌کند، نوشته‌هایی نیستند که به آن‌ها معتقد باشد. بهترین حد تلاش فرد نیز نیستند... آن‌هایی که از قلمشان نان می‌خورند، زندگی‌شان به خرحمالی ادبی بستگی دارد و در بهترین حالت برای مخاطب عام می‌نویسند.» جان استوارت میل؛ اتوبیوگرافی

شیوهٔ پرداخت در صنعت وبلاگ نشان‌دهندهٔ تأکید آن روی سرعت است، آن هم بیش از باقی متغیرها (مثل کیفیت، دقت و ارزش محتوایی).

کاربران توئیتر که رسماً مزدورند. شما می‌توانید از طریق شبکه‌های تبلیغاتی متعدد مبالغ قابل‌توجه به برخی حساب‌های توئیتر بپردازید تا پیامی را به انتخاب خودتان برایتان توئیت کنند. وقتی می‌گویم پیام، منظورم این است که به‌ازای پول، هر چیزی را توئیت می‌کنند.

«توهمات ما خانه‌ای را تشکیل می‌دهد که در آن زندگی می‌کنیم؛ شامل اخبار، قهرمانان، ماجراها، اَشکال هنر و تجربیات ما.»

خبرگزاری‌های آنلاین باید فضای خالی وبلاگشان را پر کنند. شرکت‌ها باید محصولاتشان را تبلیغ کنند. وبلاگ‌ها، بازاریابان و متخصصان روابط عمومی به‌اتفاق توطئه می‌کنند تا نیازهای یکدیگر را رفع کنند و محتوای ساختگی و غیرواقعی را به‌جای محتوای مهم به مردم غالب کنند. چرا؟ چون از همین روش می‌توانند پول به جیب بزنند.

ناسلامتی قرار است رسانه و مردم در یک جبهه باشند. رسانه، وقتی که درست کار کند، از مردم در برابر بازاریابان و تلاش بی‌وقفه‌شان برای فریب دادن و ترغیب آن‌ها به خریدن کالا و خدمات غیرضروری دفاع می‌کند. شخصاً دریافته‌ام که امروزه دیگر از این خبرها نیست. بازاریابان و رسانه‌یعنی من و وبلاگ‌نویس‌هاهمه در یک تیم هستیم و شما خوانندگان خیلی بیشتر از آنچه فکر کنید، فریب ما را خورده‌اید و آنچه را ما می‌خواهیم با توجه شایان تماشا کرده‌اید. شما حتی از این جریان خبر هم ندارید، چون محتوای تبلیغاتی را در لباس اخبار به خورد شما می‌دهیم.

مسائل جنسی، اعتراضات دانشجویی و هالیوود؛ این‌ها سوژه‌های اخبار محلی هستند که تولیدکنندگان خبر واقعاً دوستشان دارند.

طبق گفتهٔ نیلسن، کسانی که بیشتر از همه در فضای آنلاین وقت تلف می‌کنند، ۲۶ درصد بیشتر احتمال دارد دربارهٔ سیاست و وقایع جاری نظر بدهند، با اینکه آن‌ها دقیقاً همان افرادی هستند که نظرشان کمترین اهمیت را دارد.

ترفند شمار ۱ وبلاگ‌نویس‌ها فقیرند، کمک کنید اموراتشان بگذرد

ترفند شمار ۲ به مردم چیزی را بگو که دلشان می‌خواهد بشنوند

در دنیای وب، شما نیاز ندارید قبل از گزینش محتوای حرف‌هایتان، اول به سخنان دیگران گوش کنید. این دقیقاً همان بلایی است که فرهنگ وب سرتان می‌آورد. روان‌شناسان این پدیده را «اختلال نارکوتیک» می‌نامند که در آن افراد هیاهوی رسانه را با دانش واقعی اشتباه می‌گیرند و وقت تلف کردن را انجام دادن کار مفید می‌دانند.

محتوا را اول الگوریتم‌های کامپیوتری محرمانه پردازش می‌کنند، بعد سیستم‌های تحلیل داده (به جای سردبیر) آن‌ها را اصلاح می‌کنند، تازه اینجاست که محتوا برای نوشته شدن به دست نویسندگان سپرده می‌شود. این نویسندگان پول می‌گیرند تا دقیقاً مطابق با دستورالعمل‌های دیگری که به نوبهٔ خود حاصل تحلیل داده‌ها هستند، مطلب بنویسند. زمانی که محتوا برای انتشار آماده می‌شود، از قبل آگهی‌های تبلیغاتی مختص آن را به فروش رسانده‌اند.

«ما کشوری هستیم که افکار عمومی اداره‌مان می‌کند و افکار عمومی را مطبوعات اداره می‌کنند، بنابراین آیا فهمیدن اینکه چه چیزی مطبوعات را اداره می‌کند، امری حیاتی نیست؟»

تاکر مکس ثابت کرد که اگر به سلبریتی‌ها پول بدهید، هر چیز دلتان بخواهد برایتان توئیت می‌کنند.»