بریده‌هایی از کتاب پرنده‌باز

خیلی زیباست؛ همان چیزی است که همیشه در خیالم تصورش می‌کردم، چیزی که همیشه دلم می‌خواست باشم. باورم نمی‌شود مال من است؛ مال من نه که با من است. اگر نخواهد بماند رهایش می‌کنم برود. می‌خواهم عاشقم بشود. دلم می‌خواهد با هم صمیمی شویم. آن‌قدر صمیمی که هرگز هیچ موجودی با موجود دیگری نبوده.

بر آنم که بپذیرم این واقعیت را که می‌دانم و نمی‌توانم. چیزی مرا پایین می‌کشد. سنگینم. زمین درونم بسیار نیرومند است، گویی استخوان‌هایم انباشته است از گرد و غبار.

در آسمان تنها رد پرندگان است که وجود دارد و بس؛ چیزی آنجا زیسته که اکنون نیست، تنها ردی از خود به‌جای گذاشته.

وقتی معنا به میان می‌آید، مفاهیم دیگر اهمیت خود را از دست می‌دهند. چنان‌که در برابر مرگ، زندگی بی‌معناست. اندیشیدن دانایی را نابود می‌کند؛ نابود نه، که عقیم می‌کند و عصاره‌اش را به‌شکل دانش از آن می‌مکد. اندیشیدن همان تبدیل دانایی به دانش است.

صد میلیارد پرنده در جهان وجود دارد. یعنی پنجاه پرنده به ازای هر انسان؛ اما کسی این نکته را نمی‌داند. ما در لجن‌زاری عظیم زندگی می‌کنیم، اما کسی اعتراضی نمی‌کند. یعنی بردگی ما از چشم پرندگان چگونه است؟

پرنده، در لحظه بی‌آنکه فکر کند، تنها با حرکت راحت بال، همه‌چیز را فراموش می‌کند. این تمام آن چیزی است که ارزش آموختن دارد.

بازنده‌های واقعی هیچ‌وقت نمی‌بازند.

فرقی نمی‌کند چقدر خودتان را دست بالا بگیرید، باز هم کارهایی هست که نمی‌توان انجام داد.

وقتی معنا به میان می‌آید، مفاهیم دیگر اهمیت خود را از دست می‌دهند. چنان‌که در برابر مرگ، زندگی بی‌معناست. اندیشیدن دانایی را نابود می‌کند؛ نابود نه، که عقیم می‌کند و عصاره‌اش را به‌شکل دانش از آن می‌مکد. اندیشیدن همان تبدیل دانایی به دانش است.

موجودات زنده به‌سمت بالا رشد می‌کنند، اما آزاد نیستند. شاخسارهای بلند هوا و نور را به دام می‌اندازند، اما در واقع عمیق‌تر به زمین چنگ می‌زنند. بالیدن بی‌معناست.

همهٔ ما در گورستان جاذبه محبوسیم.

زمین می‌چرخد. ما در آن اسیریم و زیر باری سنگین، و به‌زنجیرکشیده‌شده در کالبدهای بی‌ثباتمان، دست‌وپا می‌زنیم.

نباید گوش فراداد. برای شنیدن، نباید گوش فراداد. برای دیدن، نباید نگریست. برای دانایی، نباید اندیشه کرد. برای سخن گفتن، نباید گوش فراداد.