بریده‌هایی از کتاب درخت سؤال نمی‌کند، می‌افتد

یک روز عاقبت می‌آیم ‫با تو آواره می‌شوم ‫مثل ماه

۲۸: پشیمان هم که باشم ‫رنگ آسمان عوض نمی‌شود

سفر دو راه بود یکی به دوردست یکی به اعماق

قطار من از ریل خارج شد خدا سوزنبانی بود که می‌دانست کدام خط مرا به خانه می‌رساند در دشت شقایقی که باد بیدار است چرا به خانه فکر کنم؟

برو عزیز دلم ‫پله‌ها ‫به زیرزمین می‌رسند ‫و از میان ما ‫یک نفر ‫برای زندگی کافی‌ست

تنها برای گلوله‌هاست ‫که قلب دارم!

هیچ کلاغی در من ‫به خانه‌اش نرسید ‫و آن‌که بود ‫نبود

خودم اجازه دادم که از صدایت اقیانوس مرا احاطه کند خودم تبر به دست گرفتم قایقم را تکه‌پاره کنم خودم به تکه‌ای چوب میان موج دخیل بستم عجیب نیست که در سکوت می‌میرم

که فکر آدم‌ها را مثل کیک قاچ‌قاچ می‌کند

بند کفشت را بستم تا بروی و نگاه نکنی بغض، نارنجکی شد در گلویم... که تکه‌های حنجره‌ام توی دست بچه‌های همسایه به ماهی سرخ، بدل شدند

هیچ کلاغی در من به خانه‌اش نرسید

دعوتم کردی به چای نشستیم قندها اما در ساحل جا ماند

غمگینی تو مثل مرد مسافری‌ست که هر روز به شهر تازه‌ای پا می‌گذارد

عطر تو از شیشه‌های درباز پرید خورد به ذهن پنجره‌های بسته ماند!

خم شدم بند کفشت را بستم تا بروی و نگاه نکنی بغض، نارنجکی شد در گلویم...

قسم می‌خورم بدون من آب از آب تکان نخورد که جهان به اندازهٔ خمیازه‌ای دهان باز نکند و نخواهد که برگردم

زندگی مثل پایه‌های سی و سه‌پل خالی‌شده از خاطره‌ای زنده از رود و ما فقط از آن عبور می‌کنیم

تو گم شدی نه مثل جاده در برف مثل بال سنجاقکی در باد

تنها برای گلوله‌هاست که قلب دارم!

برای مُرده‌شور چه فرق می‌کند کبودی گلویت از چیست و ناخن شستت کجاست همین که کارش تمام شود و دستش را بشوید می‌رود به خانه که برسد چیزی ندارد برای زنش تعریف کند

دنیا راه فرار نبود حرف زدن از پُل‌ها مثل شاخِ گوزن، در مه بیهوده است

می‌توانستم گلی باشم بی‌خیال با لبخندی بر لب یا شاخه‌ای که خم شده روی رود موجی باشم که دریا از این دست، به دست دیگرش می‌دهد سنگی شدم بی‌پناه در سراشیب

کرهٔ زمین گور دسته‌جمعی بزرگی بود که جنازه‌ها را چرخاند چرخاند چرخاند گرد خودش خودشان جنازه‌هایی که راه می‌روند آفتاب می‌گیرند روزنامه می‌خوانند

برگشت! پُکی به خودش زد و مثل دود از دیروز به انفجار لحظهٔ امروز پرت شد

غمگینی من دیگر تکراری‌ست مثل تمام صبحانه‌های هول‌هولکی پشت میز اداری مثل توجیه موضوعات پیش‌پاافتاده برای رؤسای پیش‌پاافتاده غمگینی تو مثل مرد مسافری‌ست که هر روز به شهر تازه‌ای پا می‌گذارد

خودش را زد سرش را مثل پتکی سنگین کوبید به دیوار تا بگوید این‌ها حقیقت ندارد حقیقت اما دست‌به‌سینه ایستاد با لبخند و گفت: «خون گرم تو، هیچ‌چیز را نخواهد شست.»

تکه تکه تکه‌هایم را که بر زمین ریخته بردار و به دفتر کارت ببر شاید بعد از تماس‌های عقب‌مانده جابه‌جایی کاغذها بایگانی اسناد... یادت بیفتد قلب من کجاست

مغازه‌ای متروک وسط اتوبان کز کرده در میان هیاهو مثل من وسط مهمانی نوروز

رؤیاهایم را در جیبم می‌گذارم می‌دوم زیر تانک فرمانده! این آتش‌بازی ارزش خوب دیدن را دارد

تا دهان باز کرد پرنده پرید دیگر مهم نبود چه می‌خواست بگوید