بریده‌هایی از کتاب از صفر به یک

تقسیم جهان به کشورهای توسعه‌یافته و در حال توسعه این معنی را در دل خود دارد که دنیای «توسعه‌یافته» به هرآنچه باید دست می‌یافته، دست یافته است و حال نوبت کشورهای فقیرتر است که خودشان را به این قافله برسانند.

اولین گام برای تفکر صحیح، شک کردن به دانسته‌هایمان دربارهٔ گذشته است.

در سازمان‌های بسیار ناکارآمد، برای پیشرفت شغلی تظاهر به سرانجام رساندن کار نسبت به انجام واقعی آن، راهبرد بهتری است (اگر چنین رویه‌ای در شرکت‌تان حاکم است بهتر است همین حالا استعفا دهید).

نامتعارف‌ترین کار، شنا کردن برخلاف جهت رودخانه نیست بلکه عقل‌مان را دست دیگران ندادن است.

در دانشکده، دانشجویان نمونه با وسواس تمام آینده خود را با مجموعه‌ای از مهارت‌های به‌دردنخور و عجیب‌وغریب تضمین می‌کنند. همهٔ دانشگاه‌ها به‌دنبال «افراد برتر» هستند و کاتالوگ‌های درسی ۱۰۰ صفحه‌ای که براساس حروف الفبا تهیه شده‌اند به شما اطمینان می‌دهند که «مادامی که هر کاری را به نحو احسن انجام می‌دهید، مهم نیست چه کاری انجام می‌دهید». این کذب محض است. خیلی مهم است چه کاری انجام می‌دهید. توجه‌تان باید فقط به کاری باشد که در آن شایستگی دارید، ولی قبل از آن باید در این باره که آیا این کار در آینده ارزش‌آفرین است یا خیر، خوب فکر کنید.

«چه حقیقت مهمی رو قبول داری که خیلی‌ها قبولش ندارن؟»

گام برای تفکر صحیح، شک کردن به دانسته‌هایمان دربارهٔ گذشته است.

گسترش روش‌های قدیمی ثروت‌آفرینی به اقصی نقاط جهان، به ویرانی و نه به ثروت منجر می‌شود. در جهانی که با کمبود منابع روبه‌روست، جهانی‌شدن بدون فناوری جدید، ناپایدار است.

اگر می‌خواهید ارزش ماندگار خلق و برای خود سهمی از آن داشته باشید، کسب‌وکارهایی که وجه تمایز ندارند، ایجاد نکنید.

هر ایده‌ای در دنیای کسب‌وکار فقط یک‌بار شکوفا می‌شود. بیل گیتسِ بعدی سیستم عامل نخواهد ساخت؛ لَری پیچ یا سرگی بِرین بعدی موتور جست‌وجو نخواهند ساخت؛ و مارک زاکربرگ بعدی شبکهٔ اجتماعی جدیدی خلق نمی‌کند. اگر از این افراد تقلید می‌کنید، در واقع چیزی از آن‌ها یاد نگرفته‌اید.

از آن‌جایی که هر کسی در شغل خاصی نقطهٔ قوتی دارد به همین دلیل به لحاظ نظری، اقتصاد وقتی به اوج تولید ثروت می‌رسد که افراد بنابر برتری‌شان تخصص پیدا کرده و سپس با هم داد و ستد کنند.

هر کسی مدعی انجام کاری بزرگ است، باید به او شک کرد و هرکسی ادعا کند می‌خواهد دنیا را عوض کند بهتر است متواضع‌تر باشد. پیشرفت‌های آهسته و پیوسته یگانه مسیر ایمن به جهان پیش رو است.

هر ایده‌ای در دنیای کسب‌وکار فقط یک‌بار شکوفا می‌شود. بیل گیتسِ بعدی سیستم عامل نخواهد ساخت؛ لَری پیچ یا سرگی بِرین بعدی موتور جست‌وجو نخواهند ساخت؛ و مارک زاکربرگ بعدی شبکهٔ اجتماعی جدیدی خلق نمی‌کند. اگر از این افراد تقلید می‌کنید، در واقع چیزی از آن‌ها یاد نگرفته‌اید. بدون شک تقلید کردن به مراتب آسان‌تر از ساختن چیزی جدید و بدیع است. انجام کاری که هم‌اکنون از چند و چون آن خبر داریم، یعنی ساخت چیزی آشنا، جهان را از «۱» به «n» می‌برد. ولی هر بار که چیزی جدید خلق می‌کنیم، در واقع از «۰» به «۱» می‌رویم. آفرینش یعنی خلق چیزی بی‌مانند و نتیجهٔ آن هم چیزی تازه و شگرف است. ایدهٔ این آفرینش هم درست مثل نتیجهٔ آن بی‌نظیر است.

ولی وقتی جنگی ارزش جنگیدن نداشته باشد، همه بازنده‌اند

ساخت انحصار ترکیب برند، مقیاس تولید، اثر شبکه‌ای و فناوری می‌تواند به انحصار ختم شود، ولی برای عملیاتی شدن این ترکیب باید بازارتان را به دقت انتخاب کنید و سپس به‌طور هدف‌مند فعالیت‌تان را به بازارهای دیگر گسترش دهید.

«چه حقیقت مهمی رو قبول داری که خیلی‌ها قبولش ندارن؟»

و این گفتهٔ جیمز مدیسون را باید با آب طلا نوشت: «اگر بشر فرشته بود به هیچ دولتی نیازی نبود».

ما مردم شاید مالک منابع ادارهٔ راهنمایی و رانندگی باشیم، ولی این مالکیت تخیل محض است. کارمندان زورگویی که راهنمایی و رانندگی را اداره می‌کنند از اختیارات قدرت ناچیز ولی واقعی‌شان به خوبی بهره می‌برند. حتی فرماندار و قانونگذار هم که کنترل اسمی این ارگان را برعهده دارند نمی‌توانند در آن تغییری حاصل کنند. تشریفات اداری هر سازی که بخواهد می‌زند و فرقی نمی‌کند که مقامات منتخب چه اقداماتی انجام می‌دهند. این اداره به کسی جواب پس نمی‌دهد و به همین دلیل با همه سر ناسازگاری دارد. کارمندان این اداره بنا به میل خودشان می‌توانند اخذ گواهینامه رانندگی‌تان را به تجربه‌ای دلپذیر یا به کابوس تبدیل کنند. می‌توانید پای سیاست را وسط بکشید و به آن‌ها یادآوری کنید که رئیس شما هستید، ولی بعید است با این کار خدمات بهتری بگیرید.

هر چقدر شرکتی دستمزد کمتری به مدیرعامل خود پرداخت کند عملکرد آن شرکت بهتر می‌شود

هر کسی مالکیت بخشی از سهام شرکت‌تان را به دریافت وجه نقد ترجیح دهد، نگاه بلندمدت و تعهدش به افزایش ارزش شرکت‌تان را در آینده نشان داده است. سهام نمی‌تواند مشوق کاملی باشد ولی برای بنیان‌گذار شرکت بهترین روش برای هماهنگ کردن افراد شرکت در راستای اهداف کلی شرکت است.

از آن‌جا که ارزشمندترین دارایی‌تان وقت شماست بسیار عجیب است با کسانی همکاری داشته باشید که برای آینده‌شان در کنار هم هیچ چشم‌اندازی ندارند. اگر نمی‌توانید روابط پایدار و ماندگار را جزء دستاوردهای گذراندن زمان‌تان در سر کار حساب کنید، پس از وقت‌تان حتی از دیدگاه مالی محض هم درست استفاده نکرده‌اید.

حتی اگر محصولات وجه تمایزی هم نداشته باشند فروش و توزیع برتر به‌خودی‌خود می‌تواند انحصار ایجاد کند. عکس این صحت ندارد. مهم نیست محصول تولیدی‌تان چقدر ارزشمند است، حتی اگر این محصول به‌راحتی با عادت‌های قدیمی مشتریان متناسب شود و هر کسی از آن استفاده کند سریع عاشقش شود، باید برای فروش آن طرح توزیع مناسبی داشته باشید.

فروش‌های شخصی بیشتر فروش‌ها، مجتمع نیستند: متوسط این‌گونه فروش‌ها بین ۱۰ تا ۱۰۰ هزار دلار است و در این‌گونه فروش‌ها دخالت مدیرعامل باب نیست. در این‌جا چالش بر سر یک فروش خاص نیست بلکه بر سر فرآیندی است که تیم فروش به‌نسبت کم تعداد با آن بتواند محصول را به مخاطبان زیادی معرفی کند.

بازاریابی و تبلیغات برای محصولاتِ ارزانی کارایی دارند که برای بسیاری جذابند ولی روش توزیع ویروسی ندارند.

اگر ویژگی‌های اصلی یک محصول کاربرانش را تشویق به معرفی آن به دوستان‌شان کند، آن محصول به اصطلاح ویروسی شده است. فیس‌بوک و پی‌پل به همین طریق به سرعت رشد کردند: هر وقت کسی چیزی را با دوستی به اشتراک می‌گذارد یا پولی پرداخت می‌کند به‌طور طبیعی افراد بیشتر و بیشتری را به شبکه دعوت می‌کند. این فرآیند نه‌تنها ارزان‌قیمت است بلکه سریع نیز هست. اگر هر کاربر جدیدی بیش از یک کاربر به مشتریان‌تان اضافه کند، در این صورت به یک واکنش زنجیره‌ای از رشد توانی دست می‌یابید.

اگر فقط یک شبکهٔ توزیع کارآمد داشته باشید، کسب‌وکاری عالی دارید. اگر چندین شبکهٔ توزیع را همزمان امتحان کنید ولی در هیچ کدام‌شان موفقیتی کسب نکنید، کارتان تمام است.

رایانه، مکمل کار انسان و نه جایگزین آن است و در دهه‌های آتی ارزشمندترین کسب‌وکارها را کارآفرینانی راه‌اندازی می‌کنند که به جای کنار گذاشتن افراد به دنبال توانمندسازی آن‌ها هستند.