بریده‌هایی از کتاب تسکین

لبخند تو درخت پرتقال است که حیاط را نارنجی می‌کند

شاید ماشین لباس‌شویی زنی خانه‌دار است که دودستی افتاده به جان لباس‌ها تا عطر تُند زنی دیگر را از پیراهنت پاک کند

هیچ‌کس نمی‌تواند از نامش فرار کند گل بنفشه! هیچ چراغ‌قوه‌ای نمی‌تواند از شب فرار کند ما غصه‌های‌مان را با خودمان همه‌جا می‌بریم مثل گل‌ها که عطرشان را برمی‌دارند و می‌برند

در بین دوستانم کسی است که فراموشی دارد او را به هر نامی که صدا بزنی برمی‌گردد

داشتم یکی‌یکی غم‌ها را جدا می‌کردم انگار از جعبهٔ میوه سیب سالم جدا می‌کردم

و ما در پیشانی هم دریای اندوه را پارو زدیم

هر کدام از ما با مُردن‌مان شکلی از مرگ می‌سازیم من تفنگ ساچمه‌ای‌ام را سمت پرنده‌های بسیاری گرفته‌ام اما شلیک نکرده‌ام می‌دانم کشتن یک پرنده شکل آسمان را به‌هم می‌ریزد