بریده‌هایی از کتاب تسکین

لبخند تو درخت پرتقال است که حیاط را نارنجی می‌کند

هیچ‌کس نمی‌تواند از نامش فرار کند گل بنفشه! هیچ چراغ‌قوه‌ای نمی‌تواند از شب فرار کند ما غصه‌های‌مان را با خودمان همه‌جا می‌بریم مثل گل‌ها که عطرشان را برمی‌دارند و می‌برند

داشتم یکی‌یکی غم‌ها را جدا می‌کردم انگار از جعبهٔ میوه سیب سالم جدا می‌کردم

و ما در پیشانی هم دریای اندوه را پارو زدیم

هر کدام از ما با مُردن‌مان شکلی از مرگ می‌سازیم من تفنگ ساچمه‌ای‌ام را سمت پرنده‌های بسیاری گرفته‌ام اما شلیک نکرده‌ام می‌دانم کشتن یک پرنده شکل آسمان را به‌هم می‌ریزد