بریده‌هایی از کتاب ترانه‌های اورشلیم

گریه‌های آخر، آن‌قدر طول کشیدند که ابرها پایین آمدند؛ تا این زندگی را آب نبَرد

همهٔ عشق‌ها بی‌آن‌که در را باز کنی می‌آیند

ای قلب! خونی در تو هست که قلم‌موی رگ‌ها را در کالبدم تکان می‌دهد

خدایان صورت‌حسابم را نشانم دادند شادی‌ها را به تو بدهکارم چین‌های پیشانی را به خودم

بوسهٔ امروز، بوسهٔ دیروز را می‌کُشد و دوست داشتن، برای همان یک روز کافی است ای کاش می‌توانستم بارها بگویم: «دوستت دارم»

سرنوشتم پنجره‌ای‌ست نیمه‌باز که شب را به ــ درون روز ــ می‌برم و روز را به ــ درون شب ـ

و این نقاشِ تن خنده‌ای را می‌کشد که بعد از رفتن تو، سرجایش نیست