بریده‌هایی از کتاب سایه‌ی عشق

ایراد انسانها همینه که احساس خودشونو با این فکرها کمرنگ می‌کنن. مدام ذهنشونو، عشق و علاقه‌شونو با همین چیزهای سطحی خراب می‌کنن. در صورتیکه عمر دنیا کوتاهه. مثل یه خواب و رویا. مثل یه چشم به هم زدن می‌بینی همه چیز گذشت و تموم شد. اونوقت حسرت می‌خوری که از لحظه‌هایی که می‌تونستی استفاده کنی و توی عشق غرق بشی، استفاده نکردی و همه رو پای غرور و لج و لجبازی و این چیزها گذاشتی و خودتم هیچی از زندگی نفهمیدی.

ما هم یک زمان جوون بودیم، مثل حالای تو و مهران. امّا به هر حال زمان می‌گذره و زمونه به جوونی آدمها وفا نمی‌کنه...

ما آدمها اونجور که باید، قدر همدیگر رو نمی‌دونیم و همچنین قدر عمر و لحظه‌هامونو که دیگه برگشتی هم نداره. در صورتیکه زندگی اونقدر کوتاهه که ارزش نفرت و جنگ و دوری و دعوا رو نداره.

- امّا خودمونیم‌ها مامان. من و شما از خونوادهٔ شوهر حسابی شانس آوردیم.

لبخند تلخی زدمو اشکمو پاک کردم و با حسرت گفتم: چقدر تلخه که واسهٔ دوست داشتن باید زجر بکشیم، نه؟ دوست داشتن... این نعمت و هدیهٔ پاک و بزرگ، امّا افسوس که هر کسی، اینو درک نمی‌کنه و زیباترین خلقت خدا رو به تلخ‌ترین خاطره‌ها تبدیل می‌کنه.

درضمن، شما الان حرف نداری، گرچه چاق هم باشی چیزی از علاقم بهت کم نمی‌شه، امّا همینجوری که الان هستی باقی بمون. ظریف و دوست‌داشتنی.

روی سینه‌اش، حالا صدای ضربان قلبش رو هم می‌شنیدم، دیگه بغضم ترکید و شروع به گریه کردم. هیچی بهم نگفت. حتّی نگفت گریه نکن. فقط موهامو نوازش کرد. اجازه داد هرچی می‌خوام گریه کنم... آه... اون شاید آخرین باری بود که تونستم اونجوری آروم و پر عشق، سرمو بذارم روی سینه‌اش و گرمای قلب و دستهای مهربونشو حس کنم.

سرمو از روی سینه‌اش برداشتم، تا منو دید زد زیر خنده. ناخودآگاه به آینه نگاه کردم، میون گریه، خندم گرفت. چشمهای پف کرده و موهای ژولیده. مثل از گور برگشته‌ها بودم. بلند شدم و صورتم رو شستم. موهامم شونه زدم و اون فقط نگام می‌کرد و گاهی هم واسه شوخی، اَدای تخمه خوردن رو درمی‌آورد.

گرچه توی اون لحظه، وقتی که بچّه به دنیا می‌آد، تنها چیزی که رنج و سختی نه ماه بارداری رو تسکین می‌ده، حضور قدرشناسانهٔ همسر آدمه،

همیشه می‌گفت مهم نیست پدرش ساسانه، مهم‌تر اینه که مادرش تویی!