بریده‌هایی از کتاب زنان باهوش آخرش پولدار می شوند

من فکر می‌کنم یکی از عالی‌ترین هدیه‌هایی که یک پدر یا مادر، یا یک بزرگسال می‌تواند به بچه‌ای بدهد این احساس است که «بی‌نظیر است»

«تموم سال‌هایی که داشتم بزرگ می‌شدم هیچ کس هیچی دربارهٔ پول به من یاد نداد؛ نه پدرم، نه مادرم، نه مدرسه‌ام ـ واسهٔ همین فهمیدم وقتشه که خودم یاد بگیرم.»

مقداری که درمی‌آوری مهم نیست؛ مهم مقداری است که نگه می‌داری!

مرتب کردن اسناد و مدارک، یکی از کلیدهای رسیدن به امنیت مالی است

چرا پیشنهاد می‌دهم ۱۲ درصد از درآمد ناخالصت را کنار بگذاری؟ خوب، متخصصان مالی همیشه پیشنهاد می‌دهند هر کسی برای داشتن دوران بازنشستگی خوب، باید حداقل ۱۰ درصد از چیزی را که درمی‌آورد پس‌انداز کند. البته وقتی دارند می‌گویند «هر کسی»، در اصل دارند در مورد آقایان صحبت می‌کنند ـ ولی حداقلش این است که آنچه برای مردها کفایت می‌کند، لزوماً برای زن‌ها مکفی نیست. از هر چیز گذشته، زنان بیشتر از مردان عمر می‌کنند و در نتیجه، نیاز دارند پول بیشتری برای دوران بازنشستگی‌شان کنار بگذارند

واقعیت دنیای کار این است که تقریباً هرگز بیشتر از آنچه تقاضا کنی به دست نمی‌آوری. کم بخواهی، کم به دست می‌آوری. بنابراین «کمتر خوب باش». تهاجمی‌تر باش و اراده کن آن چک حقوقی را بگیری که سزاوارش هستی. همین امروز شروع کن. خودت را ارزان نفروش ـ از قبول هر چیزی کمتر از آنچه ارزشش را داری اجتناب کن!

این باور که «برای ثروتمند شدن و رسیدن به امنیت مالی باید پول بیشتری درآوری» افسانه‌ای بیش نیست! رسیدن به استقلال مالی و تحقق رؤیاها و داشتن زندگی خوب و مرفه ربطی به این‌که چقدر کم یا زیاد درمی‌آوری ندارد؛ بلکه بستگی به این دارد که چقدر کم یا زیاد خرج می‌کنی. عادت خرج کردن، پس‌انداز کردن، و سرمایه‌گذاری تو است که آیندهٔ مالی‌ات را رقم می‌زند.

سپردن زندگی به دست هدایت‌گر خودکار، تمایلی است که منجر به فاجعه می‌شود. با این وجود، همیشه این کار را می‌کنیم، و معمولاً هم اصلاً متوجهش نیستیم.

«وقتی خودت را در گودالی می‌بینی، مهم‌ترین کاری که باید انجام دهی این است که دست از کندن بیشتر برداری.»

سندرم زن کارتن‌خواب در مورد زنان، احساس نقش خود را در زندگی مالی آن‌ها به‌خوبی در چیزی نشان می‌دهد که متخصصان «سندرم زن کارتن‌خواب» می‌نامند ـ سندرمی که در آن زنانی که ازقضا از نظر مادی در وضعیت بسیار خوبی هم هستند، در این ترس دائمی زندگی می‌کنند که نکند روزی ورشکسته شده و مجبور شوند در خیابان بخوابند. باور نمی‌کنی چه تعداد از موکلان زن من با پرتفوهای سرمایه‌گذاری که عملاً میلیون‌ها دلار می‌ارزند، در دفتر من می‌نشینند و می‌پرسند: «دیوید، اگه بازار خراب بشه، من کارتن‌خواب می‌شم؟»

بنابراین برو بیرون و آدم پولداری را پیدا کن و از او بپرس آیا مایل است تو را به مشاور مالی‌اش معرفی کند. تضمین ‌می‌کنم آن مشاور از تو مانند یک «مشتری‌ی درجه‌ی یک» استقبال می‌کند ـ حتی اگر پول چندانی هم برای سرمایه‌گذاری نداشته باشی.

این روزها زن‌ها نه تنها در مشاغل خود موفق هستند، در بسیاری از موارد این چک حقوقی آن‌هاست که خانواده را حمایت می‌کند (طبق آمار، پای هفت تا از ده چک شخصی که در امریکا کشیده می‌شود، امضای زنان است!)؛ در یک کلام، زنان شاغل در حال حاضر بیش از ۱ تریلیون دلار در سال درمی‌آورند و مسئول ۵۲ درصد از درآمد کسب‌شدهٔ خانوار در کشوری مثل امریکا هستند. در حال حاضر بیش از ۹ میلیون کسب و کار در امریکا وجود دارد که زنان آن‌ها را می‌گردانند و بیش از ۳.۶ تریلیون دلار از سهم درآمدهای سالانه را به خود اختصاص داده‌اند. مهم‌تر از آن، طبق آمار مؤسسهٔ ملی صاحبکاران زن، زنان با سرعتی دو برابر مردان شرکت‌های جدید راه می‌اندازند. زنان بیشتر از تمام پانصد شرکت صنعتی بزرگ امریکا، کارمند استخدام می‌کنند (بیش از ۲۷.۵ میلیون)، و در عرض چند سال آینده اکثریت کسب و کارهای کوچک این کشور را از آن خود خواهند کرد.

خیلی از زن‌ها به من گفته‌اند به همین دلیل هرگز به ذهن‌شان هم خطور نکرده که نقش فعالی را در شکل‌دهی آیندهٔ مالی‌شان بر عهده بگیرند. در هر حال، دلیل هرچه باشد، تعداد بسیار زیادی از زنان خیلی زود به این نتیجه می‌رسند که وقتی پای پول به میان می‌آید بهتر است خارج از گود بنشینند و فقط تماشاچی باشند. آن‌ها حرف‌هایی از این‌دست می‌زنند: «راستش من چندان از پول سر درنمی‌یارم»، یا «پول واسم جذابیتی نداره» یا «من مادیاتی نیستم.» یا «پول که آدمو خوشبخت نمی‌کنه» یا «چرا به خودت زحمت بدی ـ هر چی بیشتر پول دربیاری، دولت بیشتر ازت می‌گیره»، و امثال این‌ها. و با این حرف‌ها سعی می‌کنند ترس‌شان را از رویارویی با وضعیت مالی‌شان توجیه کنند.

این طرز فکر اشتباه است. تو به عنوان زنی در جامعهٔ امروز، باید دست از تماشا کردن برداری و وارد گود شوی. حتی از این هم مهم‌تر، باید برای بُردن خودت تلاش کنی. راه فراری از آن وجود ندارد: این به اصطلاح «بازی پول» (یک نام‌گذاری غلط، اگر اصلاً بشود اسمی رویش گذاشت) پیامدهای بسیار واقعی، بسیار جدی برای همهٔ ما دارد. آدم‌هایی که می‌گویند تصمیم گرفته‌اند وارد بازی پول نشوند، فقط دارند خودشان را گول می‌زنند. به هر حال نمی‌توان منکر این واقعیت شد که نحوهٔ سر و سامان دادن به پول‌مان، بر تک‌تک جنبه‌های زندگی‌مان تأثیر می‌گذارد ـ بر آموزش فرزندان‌مان، بر نوع خانه‌ای که برای خانواده‌مان فراهم می‌آوریم، بر نقشی که در جامعه ایفا می‌کنیم (دیگر از آن مسائل پیش‌پاافتاده مثل نوع غذایی که می‌خوریم، لباسی که می‌پوشیم، و مسافرتی که می‌رویم حرف نمی‌زنم).

زنان وقتی چیزی را نمی‌دانند، وسواس نسبتاً کمتری در مورد پذیرفتن ناآگاهی‌شان دارند. برای همین هم هست که می‌توانند سرمایه‌گذاران بهتری در مقایسه با مردان شوند. آن‌ها مشکلی با این ایده ندارند که برای موفق بودن باید آموزش ببینند. زنان نه‌تنها با مسئلهٔ یادگیری راحت هستند، با سؤال کردن هم مشکلی ندارند ـ و صدالبته، با سؤال کردن، بیشتر هم یاد می‌گیرند.

نکته‌ی مهم دیگری که جسیکا در نتیجه‌ی گفت‌وگوهایمان متوجهش شد این بود که برای کسب آنچه واقعاً از زندگی می‌خواهد، آن‌قدرها هم که فکر می‌کرده به پول نیاز ندارد. همان‌طور که خودش به من گفت: «گفت‌وگوهایمان به من نشان داد زمان بسیار زیادی را صرف تلاش برای افزایش درآمدم می‌کردم ولی همزمان داشتم پولم را بابت چیزهایی بر باد می‌دادم که هیچ ربطی به ارزش‌هایی که برایم مهم بودند نداشتند. من متوجه شدم یک دست لباس تازه،‌ یک اتوموبیل مدل بالا و امثال این‌ها ارزش تمام آن آخر هفته‌هایی را نداشتند که در دفتر کارم می‌گذراندم.

معمولاً،‌ زنان سرمایه‌گذاران بهتری در مقایسه با مردان می‌شوند. وقتی زنان به سرمایه‌گذاری روی می‌آورند، عموماً برنامه‌ای می‌ریزند، و بعد به آن می‌چسبند. در یک کلام، خود را به آن «متعهد» می‌کنند. مردها، از طرف دیگر ...

در حقیقت، هرچند که از بسیاری از جهات در عصر تساوی زن و مرد زندگی می‌کنیم، اما تردیدی وجود ندارد که ... چه عادلانه باشد و چه نباشد، زنان بیشتر از مردان نیاز به برنامه‌ریزی مالی دارند.

مقدار درآمدت نیست که زندگی راحت بیست یا سی سال آیندهٔ تو را رقم می‌زند؛ بلکه نحوهٔ اداره کردن پولی که درمی‌آوری تعیین‌کنندهٔ این قضیه است.

حتماً شنیده‌ای که می‌گویند فلانی جیب خالی و پُز عالی دارد. چیزی که استانلی متوجه شد این بود که بیشتر میلیونرها دقیقاً عکس این هستند. به عبارت دیگر ... جیب‌شان پر است، اما فیس و افاده ندارند چشم‌انداز مجموعه درآمدهای کسب‌شده در گذر زمان چه مقدار پول در طول زندگی‌ات به دست می‌آوری و با آن چه می‌کنی؟

در عرض حدود ده دقیقه، کل تابلو را پر کردم از دلایل متعددی که چرا پول برای شاگردانم مهم است. باورنکردنی بود! از قرار معلوم برای هر کدام از زن‌های توی کلاس پول یک معنای خاص داشت. بعد شروع به کشیدن دایره به دور برخی واژه‌ها و عبارت‌هایی کردم که روی تابلو نوشته بودم. اول دور واژه «خاطرجمعی» دایره کشیدم، بعد «آزادی»، بعد «توانایی داشتن حق انتخاب»، «خوشبختی»، «گذراندن یک زندگی معنادار»، «توانایی انجام دادن آنچه خدا برایم مقدر کرده»،‌ «گذراندن اوقات بیشتری با خانواده»، «کمک کردن به دیگران»، «احساس رضایت کردن»، و «احساس شادی کردن»

پول خودش هدف نیست؛ فقط ابزاری است که به ما کمک می‌کند به یک هدف خاص برسیم. اگر نحوه‌ی استفاده از پول‌مان با ارزش‌های شخصی‌مان در تعارض باشد، دست‌آخر زندگی شاد و دلخواه خود را نخواهیم داشت.

دلیلی که اکثر مردم از نظر مالی شکست می‌خورند این نیست که درآمدشان بیش از حد کم است، بلکه مشکل این‌جاست که عادت‌های خرج کردن‌شان زیادی بزرگ است. به عبارت دیگر، بیشتر از آنچه درمی‌آورند پول خرج می‌کنند.

اگر متخصصان می‌گویند مردها باید ۱۰ درصد از درآمدِ پیش از کسر مالیات‌شان را کنار بگذارند، در این صورت تو به عنوان یک زن باید ۱۲ درصد از درآمدت را کنار بگذاری.

هدف این جلسه این است که جناب مشاور سلامت مالی تو را بررسی کند و بفهمد (یا به تو کمک کند بفهمی) هدف‌ها و ارزش‌های مالی‌ات چه هستند. یک مشاور مالی حرفه‌ای خوب طوری این جلسه را پیش می‌برد که بیشترِ زمان آن را تو صحبت کنی. اگر مشاور زمان زیادی را صرف گفتن این مسئله می‌کند که چقدر مشاور خوبی است، چقدر برای موکلانش پول درآورده، و چقدر شرکتش قدرتمند است، مؤدبانه از زمانی که در اختیارت گذاشته تشکر کن و به جست‌وجویت ادامه بده. این آدم مشاوری نیست که تو می‌خواهی!

تو آنچه را که قبول می‌کنی، به دست می‌آوری ... بنابراین همین حالا تصمیم بگیر که بیشتر قبول کنی!

چون تکرار راز تمام مهارت‌هاست.

اسم کتاب میلیونر خانهٔ بغلی است و مردی به نام تام استنلی آن را نوشته است.

آن‌ها به تمام جزئیات درباره‌ی آنچه که می‌خواهند به آن دست یابند، این‌که چه نوع سرمایه‌گذاری باید انجام دهند،‌ و این‌که می‌خواهند کجا باشند می‌پردازند، بی‌آن‌که در ابتدا مطمئن شوند می‌دانند در حال حاضر در چه وضعیتی هستند.

قانون شماره‌ی ۱ هدف تا وقتی که روی کاغذ نیاید، هدف نیست ـ فقط شعار است.