بریده‌هایی از کتاب آچمز

فتحعلی‌شاه شاعر بزرگی بود با خیال‌هایی بزرگ... در ازای هر شعر عاشقانه یک زن می‌گرفت.

باران دارد جدی‌جدی می‌بارد انگار او هم نمی‌داند دنیا یک شوخیِ بزرگ است!

نبودنت فاجعه‌ای‌ست به اندازهٔ بودنت همچنان که بودنت به قدر نبودنت...

فیلمی هستم با چند حادثهٔ اصلی و فرعی با ابهاماتی گره‌درگره و کارگردانی گیج که نمی‌داند آخرش را چگونه ماست‌مالی کند!

چه‌گوارا از ما پنج نفر آن‌ها که زیر شکنجه مُردند، هیچ! ولی آن‌ها که جان سالم به دربردند به اعدام محکوم شدند.

می‌دانی محبوب من! بیا از همین امروز به فکر حیات زمین باشیم از هم دور شویم آن‌قدر که خیال تولیدمثل به سرمان نزند! خدا را چه دیدی شاید یک روز نسل بشر از روی زمین منقرض شود جنگل‌ها به شهرها برگردند و حیوانات قلمروِ غصب‌شده‌شان را پس بگیرند آن وقت زمین، نفس تازه می‌کند نه دیگر نیازی به سازمان ملل و یونسکوست و نه انجمن حمایت از حقوق زنان و محیط‌زیست و حیوانات تا خیلی‌ها ادای آدم‌خوب‌ها و آدم‌جدی‌ها را درنیاورند. بازی تمام می‌شود

بوی شالی‌های بهشتی‌ست یا عطر موهای تو؟ باد تا تو را به من برساند، هوش از سرش پریده است!

می‌دانی محبوب من! بیا از همین امروز به فکر حیات زمین باشیم از هم دور شویم آن‌قدر که خیال تولیدمثل به سرمان نزند! خدا را چه دیدی شاید یک روز نسل بشر از روی زمین منقرض شود جنگل‌ها به شهرها برگردند و حیوانات قلمروِ غصب‌شده‌شان را پس بگیرند آن وقت زمین، نفس تازه می‌کند نه دیگر نیازی به سازمان ملل و یونسکوست و نه انجمن حمایت از حقوق زنان و محیط‌زیست و حیوانات تا خیلی‌ها ادای آدم‌خوب‌ها و آدم‌جدی‌ها را درنیاورند. بازی تمام می‌شود

سرم را هی به دیوار می‌کوبم درد می‌کشد تمام آجرهای خانه باید به فکر دیوار بزرگ‌تری باشم مثلاً بروم سرم را آن‌قدر بزنم به دیوار چین که این‌بار یونسکو صدایش دربیاید. صدایم درنمی‌آید و همهٔ جهان‌گردان نگران‌اند مبادا دیوار چین خراش بردارد.

هنوز نمی‌دانم: سفر، آمدن است یا رفتن؟ همچنان که: عشق رسیدن است یا...؟

نفسی می‌آید و می‌رود دردی می‌آید و نمی‌رود. مادربزرگم می‌گفت: «درد، باتمان‌باتمان می‌آید مثقال‌مثقال می‌رود.»

یاغیش شیرین ــ شیرین یاغئی آجی گونومه.

نه مثل خیام پول شراب دارم و نه مثل شهریار حال دود، اما گریزی نیست غم ایام را! با دل‌خوش‌کنک‌ها روز را شب می‌کنم و شب را...