بریده‌هایی از کتاب روزها و رویاها

«دوست‌ات دارم»: ابراز عشق ما به همین سادگی است، و به همین دشواری. ساده، چون دو کلمه بیش‌تر نیست. دشوار، چون همهٔ حس‌مان را باید با همین دو کلمه به مخاطب‌مان منتقل کنیم، بی هیچ قید و شرطی.

«دوست‌ات دارم»: ابراز عشق ما به همین سادگی است، و به همین دشواری. ساده، چون دو کلمه بیش‌تر نیست. دشوار، چون همهٔ حس‌مان را باید با همین دو کلمه به مخاطب‌مان منتقل کنیم، بی هیچ قید و شرطی. «دوست‌ات دارم» تنها بیانِ زبانی است که هر قیدی از قوت آن می‌کاهد و هر شرطی از شدت آن خواهد کاست. «از صمیم دل‌ام دوست‌ات دارم»، «واقعاً دوست‌ات دارم»، «با همهٔ وجودم دوست‌ات دارم»، «دیوانه‌وار دوست‌ات دارم»، و «بی‌نهایت دوست‌ات دارم»، و در نهایت: «دوست‌ات دارم»، دو کلمه‌ای که به لطف عریانی و ابهام‌شان مخاطبِ ما را بدون واسطه درگیر می‌کنند، مثل رازی که هیچ حدی از اندیشه نمی‌تواند او را از اشتیاق شنیدن آن دور نگه دارد، و هیچ حدی از امید نمی‌تواند او را از عواقبِ افشای آن آگاه کند.

. ناامیدی دیوار نیست، دری است که به روی آینه‌های سیاه باز می‌شود.

روزهایی هست که هیچ‌چیزِ دنیا، حتا خوش‌حال‌کننده‌ترین خبرها، نمی‌تواند آدم را از حصار بی‌حوصلگی‌اش بیرون بکشد، روزهایی که دنیا به یک اندازه شفاف و غیرواقعی است.

لوپه یک جمله به فریدا می‌گوید، که به نظر آرش آن جمله به تمام فیلم می‌ارزید، این که «دیگو بهترین دوست و بدترین شوهر است.» گفته بود: «همهٔ ماجرا همین است، این که یک آدم در دو موقعیت مختلف می‌تواند دو آدم کاملاً متفاوت باشد. مسأله خوب و بد بودن یک آدم نیست، مناسب بودن یا مناسب نبودن جایگاه و موقعیت آن آدم در ارتباط با خود ما است. مشکل همهٔ رابطه‌ها همین است، این که دو آدمِ خوب یا بد در یک نسبت نامناسب قرار می‌گیرند.»

داوری کردن دربارهٔ راه‌هایی که در گذشته در پیش گرفته‌ایم، همیشه و در نهایت، به بن‌بست می‌رسد.

رفاقت و رابطه اغلب نتیجهٔ موقعیت آدم‌ها است، نه شخصیت آدم‌ها.

«دوست‌ات دارم»: ابراز عشق ما به همین سادگی است، و به همین دشواری. ساده، چون دو کلمه بیش‌تر نیست. دشوار، چون همهٔ حس‌مان را باید با همین دو کلمه به مخاطب‌مان منتقل کنیم، بی هیچ قید و شرطی.

یک صفحهٔ سفید هم می‌تواند به اندازهٔ یک عصر جمعه دل‌تنگ‌کننده باشد، جملهٔ ننوشته هم غم‌انگیز است.

«دوست‌ات دارم»: ابراز عشق ما به همین سادگی است، و به همین دشواری. ساده، چون دو کلمه بیش‌تر نیست. دشوار، چون همهٔ حس‌مان را باید با همین دو کلمه به مخاطب‌مان منتقل کنیم، بی هیچ قید و شرطی. «دوست‌ات دارم» تنها بیانِ زبانی است که هر قیدی از قوت آن می‌کاهد و هر شرطی از شدت آن خواهد کاست.

رفاقت و رابطه اغلب نتیجهٔ موقعیت آدم‌ها است، نه شخصیت آدم‌ها.

«دوست‌ات دارم»: ابراز عشق ما به همین سادگی است، و به همین دشواری. ساده، چون دو کلمه بیش‌تر نیست. دشوار، چون همهٔ حس‌مان را باید با همین دو کلمه به مخاطب‌مان منتقل کنیم، بی هیچ قید و شرطی. «دوست‌ات دارم» تنها بیانِ زبانی است که هر قیدی از قوت آن می‌کاهد و هر شرطی از شدت آن خواهد کاست.

یک صفحهٔ سفید هم می‌تواند به اندازهٔ یک عصر جمعه دل‌تنگ‌کننده باشد، جملهٔ ننوشته هم غم‌انگیز است.

روزهایی هست که هیچ‌چیزِ دنیا، حتا خوش‌حال‌کننده‌ترین خبرها، نمی‌تواند آدم را از حصار بی‌حوصلگی‌اش بیرون بکشد، روزهایی که دنیا به یک اندازه شفاف و غیرواقعی است.

هر آدمی به مرور زمان مهربان‌تر می‌شود، بخشنده‌تر، فراموش‌کارتر. اندوهِ گذشته، گذشته، را می‌بخشد، برای این که حالِ خودش را نجات بدهد. بخشیدن گذشته‌ها، فراموش کردن، روال دفاعیِ ما برای بقا است، وگرنه زیر بار حافظه می‌مردیم.

انگار وقتی ایده‌ای در وجود یک آدم به تجلی محض و یگانه رسیده باشد، آن ایده برای همیشه جزئی از وجود او می‌شود، و دیگر نمی‌شود آن را دوباره در وجودِ یک آدمِ دیگر متبلور کرد