بریده‌هایی از کتاب سن عقل

وقتی کسی به لباس اهمیت نمی‌دهد، اشکال ندارد بدلباس باشد. زشت این است که بخواهی به چشم بیایی، اما تیرت به سنگ بخورد.

«حسرت آن وقت‌ها را می‌خوری؟» مارسل خیلی خشک جواب داد «آن وقت‌ها را نه. حسرت زندگیِ نداشته‌ام را می‌خورم.»

از خودم می‌پرسم آیا تنها راه نجات جوانی، فراموش کردنش نیست؟

با نابود کردن این زندگی، درست مثل ساختنش، باز هم مرتکب ندانم‌کاری خواهم شد.»

بوریس حس می‌کرد که دارد از یک تکهٔ بسیار کوچک زمان لذت می‌برد، تکه‌ای بی‌نهایت ارزشمند

اشک‌های یک بزرگ‌سال یعنی فاجعهٔ روحی، چیزی مثل اشک‌هایی که خداوند به خاطر بدذاتی انسان می‌ریزد.

این یکی حالش را به‌هم نمی‌زد. با وجود این، حاضر بود از خودش حالش به‌هم بخورد.

مارسل روشن‌بینی‌اش بود، همدمش، شاهدش، مشاورش، قاضی‌اش. گفت «اگر به خودم دروغ می‌گفتم، احساس می‌کردم به تو هم دارم دروغ می‌گویم. این برایم غیرقابل‌تحمل می‌شد.» مارسل گفت «بله.»

چون نگاه‌های پُرشور خواهان حرکات دلنشین یا دست‌کم لبخندند و بوریس نمی‌توانست کوچک‌ترین حرکتی بکند

«این‌جایی، مهربانی، خیال می‌کنم با منی؛ ولی بعد، یکهو، هیچ‌کس نیست؛ از خودم می‌پرسم کجا رفت.»

آدم‌هایی که او دوست‌شان داشت، مجبور نبودند همدیگر را دوست داشته باشند. بنابراین برایش کاملاً طبیعی بود که هر یک از آن‌ها بخواهد او را از دیگری متنفر کند.

بوریس با جدیت گفت «می‌فهمم، اما باید صبر کنی به زبانم بیاید. اگر خودبه‌خود به زبان نیاید، بی‌معنی است.»

وقتی آدم سروکارش با پول باشد، بدبینی را یاد می‌گیرد.

«بقیه چه‌طور؟ آن‌هایی که با جدیت تصمیم به پدر شدن می‌گیرند و وقتی به شکم همسرشان نگاه می‌کنند خودشان را بارورکننده می‌بینند، آیا از من بهتر می‌فهمند؟ آن‌ها فقط چند حرکت کورکورانه می‌کنند، بقیه‌اش کارِ اتاق تاریک و ژلاتین است، درست مثل عکاسی. کار بدون حضور آن‌ها انجام می‌شود.»

سوای ترس و نفرت، نوعی امید هم در دلش می‌رویید. فکر کرد «این‌جاست.» درون این شکم، یک لخته‌خون با شتابی ساده‌لوحانه، بی‌تاب زندگی است؛ لخته‌خون کوچک و ابلهی که هنوز جان‌دار هم به حساب نمی‌آید و عده‌ای می‌خواهند آن را با سر چاقو بتراشند. «آدم‌های دیگری هم هستند که همین الان با نگاه کردن به شکم‌شان فکر می‌کنند این‌جاست. ولی آن‌ها به خودشان افتخار می‌کنند.» شانه بالا انداخت. بله، به‌هرحال، این بدن ساخته شده بود برای مادر شدن، بدنی که داشت بیهوده می‌شکفت. ولی مردها جور دیگری تصمیم گرفته بودند.