بریده‌هایی از کتاب هنر در لحظه زندگی کردن

کسی که شما را از دوران نوجوانی بشناسد و هنوز هم بخواهد با شما وقت بگذراند، یک دوست واقعی است.

سعی کن روحت را همیشه در سکوت و آرامش حفظ کنی. پیوسته برای هرآنچه پروردگار برای تو می‌خواهد آماده باش. این مطمئناً فضیلتی برجسته برای روح است و موهبتی بزرگ‌تر که بتوانی در زمان‌ها و مکان‌های مختلف از پروردگار بهره‌مند شوی، نه‌فقط در زمان و مکانی خاص.

من زندگی‌ام را از درون تغییر داده‌ام و می‌خواهم شما را به این امر خلاقانه، چالش‌برانگیز و متحول‌کننده دعوت کنم. قطعاً به کار و تلاش نیاز دارد. این‌طور تصور می‌کنم که مانند پی‌ریزی ساختمانی باشد که چندین دهه بدون شالوده سرپا مانده است. قبلاً فکر می‌کردم بیشتر شبیه اضافه‌کردن کرکره‌های جدید به خانه است، اما متوجه شدم نه، بیشتر شبیه بلندکردن یک خانه، کندن و حفاری‌کردنِ زیرساختِ آن است. زمین را زیرورو می‌کنید. در این فرایند، هیچ‌چیز سرسری و سطحی نیست.

خداوند ما را به زندگی‌ای پرهرج‌ومرج و آشفته دعوت نکرده است، بلکه ما را به چیزی مقدس و زیبا فراخوانده: زیباییِ درون به همان اندازهٔ زیباییِ بیرون. انجیل تسالونیان

من هم در زندگی همیشه خودم را با مشغله و شلوغی احاطه کرده‌ام و این شلوغی من را از احساساتی که نمی‌خواهم حسشان کنم محافظت می‌کند.

به خودتان اجازه دهید دوستتان داشته باشند، با تمام معایب، زخم‌ها و جلوهٔ بی‌درخششتان.

با افرادی معاشرت کنید که برای جوابِ منفی‌تان احترام قائل‌اند، کسانی که شما را به گفتن حقیقت تشویق می‌کنند، کسانی که بیش‌از رفع نیازهای خودشان به پیشرفت شما بها بدهند.

نباید روح، شادی، نفس، خانواده و زندگی زناشویی‌ات را فدای جایگاه وزارت کنی. اینکه توانایی انجام کاری را داشته باشی به این معنی نیست که حتماً باید انجامش بدهی. مدیریت، سازمان‌دهی، صحبت‌کردن و سفرکردن: نباید فقط به اثری که این کارها بر دنیا می‌گذارند فکر کنید، بلکه باید بپرسید برای زندگی و قلبتان چه ثمره‌ای دارند.

عزمم را جزم کرده بودم که به همه ثابت کنم می‌توانم از پس همه‌چیز بربیایم. (انگار برای بقیه مهم است!)

به‌نظرم همهٔ ما یاد گرفته‌ایم حسادت بد است و زمانی‌که آن را در خود می‌بینیم، باید این حس را در خود از بین ببریم و از آن خالی شویم. اما من دارم یاد می‌گیرم حسادت ابزار مفیدی است که به شما علایقتان را نشان می‌دهد؛ به‌خصوص آن‌هایی که هنوز به خودمان اجازه نداده‌ایم احساسشان کنیم. من از حسادتم نسبت‌به او چیزهای زیادی یاد گرفتم. به حس حسادتم مثل یک شیء نگاه کردم و مثل یک منشور آن را در دستم چرخاندم. پرسیدم تو چی هستی؟ می‌خوای بهم چی یاد بدی؟

من عادت کرده بودم بیش‌از حد کار کنم تا احساسِ مهم‌بودن کنم. چیزی که حالا یاد گرفته‌ام این است که مهم‌بودن در نگاه دیگران آن‌قدر که خیال می‌کردم ارزش ندارد. احساسِ همبستگی داشتن ارزش دارد؛ اما کمک به غریبه‌ها هم دیگر برایم ارزش‌آفرین نیست.

آدمی تازمانی‌که درجهٔ سختی و مشکلاتش به بالاترین حد نرسد، متحول نمی‌شود.

ما به‌خاطر محدودیت‌هایی که داریم دیگران را ناامید می‌کنیم. باید محدودیت‌هایمان را بپذیریم تا بتوانیم با ناامیدکردن دیگران کنار بیاییم: من همین‌قدر زمان دارم. من همین‌قدر پتانسیل دارم. من همین اندازه ظرفیتِ ارتباطی دارم.

شخصی تأثیرگذار بودن برای دیگران بسیار ساده‌تر از این است که در زندگیِ واقعی شخصی مهربان باشی. اینکه ساعتی درمیان جمعی به چشم بیایی بسیار ساده‌تر از این است که وقتی خیلی خسته‌ای و استخوان‌هایت خشک شده‌اند بخواهی کنار فرزندانت روی زمین بنشینی. سخنرانی‌کردن در یک همایش بسیار ساده‌تر از این است که نگذاری بین تو و همسرت فاصله بیفتد؛ فاصله‌ای که تو باعث ایجاد آن شده‌ای.

اگر در جست‌وجوی داستان‌هایی هستید که عقایدتان دربارهٔ خوبیِ بشر را اثبات کنید، حتماً به آن دست پیدا خواهید کرد. اگر فقط در جست‌وجوی داستان‌هایی باشید که می‌گویند دنیا هیچ‌چیز ندارد جز بدی، حتماً به آن می‌رسید. اگر هر داستانی که می‌شنوید، هر آوازی که می‌خوانید و هر حکایتی که روایت می‌کنید داستانی از شرم و بدی باشد و هیچ حرفی از خوبی نباشد، پس به همان هم خواهید رسید. من این را می‌دانم، چراکه سال‌ها همین کار را کرده‌ام. وقتی کسی می‌گوید نمی‌توانم به خانهٔ شما بیایم، ازنظر من معنایش این است که تو این‌قدر خوب نیستی که من به خانه‌ات بیایم. یا وقتی یک نفر می‌گوید آن زن چه زیباست، من این‌طور می‌شنوم که تو خیلی زیبا نیستی. هرکس که دهانش را باز می‌کند و چیزی می‌گوید، هرچه باشد، من فقط این را می‌شنوم: «تو به‌اندازهٔ کافی خوب نیستی.» بنابراین داستانی که من می‌بینم همین است.

به‌افتخار متوسط‌بودن، و به‌افتخار خوش‌حالی از متوسط‌بودن.

به‌نظرم یکی از بزرگ‌ترین خطراتْ عشق‌های آنی است که درواقع بیشتر نوعی دلربایی است. ما به لبخندها، درآغوش‌کشیدن‌ها، شوخی‌ها و ارتباط چشمیِ دلپذیر عادت می‌کنیم. این‌ها هم خیلی راحت‌تر از ارتباط واقعی، کند، ناخوشایند و دردناکی‌اند که با کسی دارید که بدترین بخش‌های وجودتان را می‌شناسد. تظاهرکردن راحت است، اما باهم‌بودن، عمیقاً باهم‌بودن، دشوار است

در آشپزخانه، در گنجه و در سراسر بقیهٔ خانه، متوجه شده‌ام هرچه بی‌خیال‌تر باشم شادتر خواهم بود. به نظر می‌رسد تقریباً هرقدر چیزهای کمتری در خانهٔ ما وجود داشته باشد، آزادانه‌تر می‌توانم نفس بکشم و عمیق‌تر می‌توانم فکر کنم.

پیام‌های جهان بدون هیچ‌گونه شرایط مشخصی می‌گویند: خودتان را از بین ببرید و خودتان را گرسنه نگه دارید. به خودتان فشار بیاورید. گرسنگی‌تان را، روحتان را، بیماری‌تان را، میلتان را نادیده بگیرید. خستگی و گرسنگی در جهان دو فضیلت‌اند؛ اما من دیگر آنجا نخواهم ماند.

من سال‌های سال از دیده‌شدن می‌ترسیده‌ام. حالا بازهم یاد می‌گیرم به خودم اجازه بدهم پروردگارِ منزه من را ببیند، هر بخش وجودم، هر نقصم، چه با موفقیت و چه با شرمساری. برایم سخت است این کار را در حضور مردم انجام بدهم. در حضور خدا سخت‌تر هم می‌شود. اما انجام این کار من را عوض می‌کند. این کار ما را عوض می‌کند. مولکول‌هایمان را بازآرایی می‌کند و حقیقتِ عشق را در مسیری کاملاً جدید به ما می‌آموزد.

شاید هم به‌جای ناراحتی و آشفتگی، باعث تحقیر و شرمساری‌تان شوند. شاید فقط بگویند: «حدس می‌زدم پرتلاش نباشی»، «حدس می‌زدم آدم کم‌ظرفیتی باشی» یا «فکر می‌کردم می‌تونم روت حساب کنم». این حرف‌ها همچون تیری بر قلب انسان‌هایی مانند من است که شدیداً به برآورده‌کردن توقعات دیگران وابسته‌اند.

چه‌چیزی روح را می‌کشد؟ خستگی، رازداری، مخفی‌کاری و حفظ ظاهر. و چه‌چیزی روح را از مرگ نجات می‌دهد؟ صداقت، ارتباط، بخشندگی.

مردم عاشق بله و چشم‌گفتنتان می‌شوند و کم‌کم به آن عادت می‌کنند. آن‌ها شروع می‌کنند به شناساییِ کسانی که همیشه بله می‌گویند، همیشه حضور دارند و هر کاری را که دیگران می‌خواهند انجام می‌دهند.

اتاق به اتاق را می‌گردی تا گردنبند الماسی را بیابی که از قبل بر گردن داری. مولانا

از میان تمام چیزهایی که دارم یاد می‌گیرم پشت‌سرم رها کنم، سنگین‌ترینش نظرات دیگران است. یکی از مشخصه‌های نویسنده‌بودن این است که عموم مردم همیشه کارتان را قضاوت و بررسی می‌کنند. این‌همه ستارهٔ مشهور، این‌همه کتاب فروخته‌شده، بازبینی‌ها و انتقادات، ارزیابی‌های مفصل، هیچ کمبودی درزمینهٔ ایده‌ها و نظرات وجود ندارد. اگر اجازه دهید، باید بگویم نویسنده‌بودن تمرین مناسبی تا آخر عمر است؛ زیرا شما را وادار می‌کند با شکست، با طیف وسیع انتظارات و استانداردهایی که رعایت‌کردنشان غیرممکن است احساس راحتی داشته باشید.

کارکردن خیلی آسان‌تر از بحث‌کردن با کسی است که عاشقش هستی.

نویسنده‌ها به اینترنت و کامنت‌گذاشتن در وبلاگ‌ها معتاد شده‌اند؛ درحالی‌که اعضای خانواده‌شان مدت‌ها کنارشان می‌نشینند تا آن‌ها لپ‌تاپشان را ببندند و بهشان نگاه کنند.

تو آرامش را نه ازطریق بازآراییِ دنیای اطرافت، بلکه به‌وسیلهٔ فهمیدن اینکه در اعماق وجودت چه‌کسی هستی خواهی یافت.

چه‌چیزی روح را می‌کشد؟ خستگی، رازداری، مخفی‌کاری و حفظ ظاهر. و چه‌چیزی روح را از مرگ نجات می‌دهد؟ صداقت، ارتباط، بخشندگی. هرچیزی که ب

من همینم که هستم...؛ من نه آن تصویر کذبم، نه وهم و خیال، نه موفقیت‌ها و دستاوردهایم. این منم، با تمام محدودیت‌ها و ضعف‌هایم.