بریده‌هایی از کتاب شمشیر و جغرافیا

کم‌کم تمام آدمیان آهنی شدند

ترسم آن روز که از قلّه فرود آید مرد سیصد و سیزده آدم نتوان پیدا کرد

عوض نکرد خدا سرنوشت قومی را و جز به همّت انسان عوض نخواهد شد

گفتیم «زود است‌» و ماندیم‌؛ رفتند و گفتند «دیر است»

من معترفم که به تعبیر دوستی عزیز، فقط «درک مهاجر» را داشته‌ام، نه «درد مهاجر» را. هم از این روی شرمندۀ همه کسانی هستم که دردشان مرا شاعر ساخت، ولی شعر من کمتر توانست چیزی از آن دردها بکاهد.

یک پاره زمین به قدر مردن بدهید

هر کُشتۀ این طایفه‌، خود خواهد داشت‌ یک خانۀ ناتمام و یک گورِ تمام‌

شاعر! غبارِ هرچه که عادت‌، به آب ده‌ شعری که سر به باد ندادت‌، به آب ده‌

فریاد اگر بلند نشد، نالش است و بس‌ تیغی که زیر سر بنهی‌، بالش است و بس‌»

فریاد اگر بلند نشد، نالش است و بس‌ تیغی که زیر سر بنهی‌، بالش است و بس‌»

این خدا کیست که داغی به جبینش زده‌اند؟ کودکان با فن اوّل به زمینش زده‌اند این که تب نامده تشویش اجل دارد، کیست‌؟ بعد یک عمر طبابت سرِ کل دارد، کیست‌؟

از بس خدای را به خدایی نخواستیم‌، منّت‌پذیر خوارترین بندگی شدیم‌

ولی جدا از همه آموزه‌های ادبی، جانمایۀ اصلی شعرم، دردها، رنج‌ها، آرزوها و امیدهای مردمم بوده است. من معترفم که به تعبیر دوستی عزیز، فقط «درک مهاجر» را داشته‌ام، نه «درد مهاجر» را. هم از این روی شرمندۀ همه کسانی هستم که دردشان مرا شاعر ساخت، ولی شعر من کمتر توانست چیزی از آن دردها بکاهد.