بریده‌هایی از کتاب تسخیر نان

او انسانی شورشی و طغیان‌گر است که نمی‌تواند تمام عمرش را به یک میز کار سنجاق شود تا برای کارفرمایش هزارگونه لذت فراهم آورد، در حالی که می‌داند هوش کمتری نسبت به او ندارد و تنها گناهش این است که به‌جای یک قصر در کلبه‌ای محقر به دنیا آمده است.

هر کتاب در دسترسش را می‌بلعید

ما کوچک‌ترین جزئیات زندگی یک شاه یا رویدادهای یک پارلمان را می‌دانیم. تمام سخنرانی‌های خوب یا بدی که سیاست‌مداران ارائه کرده‌اند، حفظ شده و در دسترس است:

سوسیالیسم دولتی به‌طور قطع پیشرفت‌های قابل ملاحظه‌ای داشته است.

پیامبرانی که همواره آماده‌اند تا شجاعت، درک بالا و هوشمندی دیگران را زیر سؤال ببرند و باور دارند خودشان تنها کسانی هستند که می‌توانند با چوب‌دست قدرتشان جامعه را هدایت کنند.

در فرانسه یکی از طرفداران فوریه، کونسیدران، مانیفست درخشان خود را منتشر کرد که دربرگیرندهٔ ملاحظات نظری بسط‌یافته‌ای دربارهٔ رشد سرمایه‌داری بود. نگاهی که امروز «سوسیالیسم علمی» نامیده می‌شود. پرودون دیدگاه‌های خود را دربارهٔ آنارشیسم و همزیستی، بدون مداخلهٔ دولتی، پیش می‌برد. لویی بلان کتاب خود، سازمان‌دهی کار را منتشر کرد که بعدها به برنامهٔ لاسال مبدل شد. ویدال در فرانسه و لورنتس اشتاین در آلمان، در دو اثر درخشان ] بازتولید ثروت یا عدالت توزیعی در اقتصاد اجتماعی [و] سوسیالیسم و کمونیسم در فرانسه کنونی[ که در به‌ترتیب در سال‌های ۱۸۴۶ و ۱۸۴۷ منتشر ساختند، مفهوم‌پردازی‌های نظری کونسیدران را بیش از پیش بسط دادند و سرانجام ویدال، و بیش از او پِکور، نظامی از اشتراک‌گرایی را با جزئیات کامل به تصویر کشیدند و ویدال کوشید با جلب رأی «شورای ملی» سال ۱۸۴۸، آن را به‌صورت قانون درآورد.

بی‌تردید در جهان امروز، جایی که صدها و هزاران نفر از نوع بشر به نان، زغال، پوشاک و سرپناه نیازمندند، تجمل‌گرایی یک جرم است.

جامعه‌ای مبتنی بر نظام مزدی و استثمار توده‌ها به‌دست سرمایه‌دارها، نمود سیاسی خود را در پارلمانتاریسم می‌یابد.

آن‌چه ما خواهان آنیم، حق «رفاه» است: حق رفاه برای همه!

البته آنارشیسم کروپتکین در داعیهٔ علمی بودن، با مارکسیسم همداستان است. هر دو ایدئولوژی از اعتماد عصر روشنگری ریشه می‌گرفتند که باور داشت عقلانیت و رشد آگاهی انسانی، مشکلات جامعهٔ بشری را حل و فصل خواهد کرد

اما امروز، اثری از شهر یکپارچه وجود ندارد. دیگر اجماعی از ایده‌ها در شهر دیده نمی‌شود. شهر، تجمع تصادفی مردمی است که یکدیگر را نمی‌شناسند، علاقهٔ مشترکی ندارند و در مقابل، هرکدام می‌خواهد به هزینهٔ دیگری ثروتمند شود. سرزمین پدری بی‌ارزش است... یک بانکدار بین‌المللی و یک زباله‌گرد، چه سرزمین اجدادی مشترکی دارند؟ تنها زمانی که شهرها، اقالیم، ملت‌ها یا گروه‌های ملی، دیگر بار حیات هماهنگ خود را احیا کنند، هنر می‌تواند از آرمان‌ها و ایده‌های مشترک مردمان شهر الهام بگیرد.

نه هر زنی شیفتهٔ مخمل است و نه هر مردی در آرزوی لباسی رسمی

ضیافت یک ثروتمند بی‌تردید شکلی از تجملات است، اما غذای کارگر درست به‌اندازهٔ سوختی که در ماشین بخار سوزانده می‌شود، از وسایل تولید است.

این توده‌های گرسنه آماده و [حتی] مشتاق‌اند که خود را در اختیار نخستین شیادی قرار دهند که به قصد استثمارشان آمده است. آنان حتی به بازگشتن به برده‌داری پیشین رضایت خواهند داد،

انقلاب قادر به پیروزی نیست، مگر آنکه آنانی که در صف انقلاب می‌جنگند، سیر باشند.

هر دستگاهی تاریخی مشابه به این داشته است؛ سابقه‌ای طولانی از شب‌های بی‌خوابی و فقر

کروپتکین هشتم فوریهٔ ۱۹۲۱ درگذشت. مراسم تشییع جنازهٔ او در مسکو، که دولت اجازهٔ سازمان‌دهی آن را به کمیته‌ای آنارشیستی داده بود، چیزی نزدیک به بیست‌هزار نفر عزادار را، همراه با پرچم‌ها و شعارنوشته‌های آنارشیستی، به خیابان‌های شهر کشاند.

اما این دیدگاه باکونینیستی را پذیرفته بود که برای دست یافتن به تغییر اجتماعی معنی‌دار، خیزش توده‌ای ضرورت دارد؛ هرچند اگر - به بیان خود کروپتکین - نیازمند «رودخانه‌هایی از خون» باشد.

تا زمانی که سرمایه وجود دارد، سرمایهٔ بزرگ‌تر سرمایهٔ کوچک‌تر را سرکوب خواهد کرد. اما این سرکوب، تنها نتیجهٔ حضور سرمایه نیست. این سرکوب همچنین مرهون حمایتی است که دولت از آن به عمل می‌آورد. به‌مدد انحصار ایجادشده توسط دولت است که شرکت‌های بزرگ‌تر می‌توانند شرکت‌های کوچک‌تر را سرکوب کنند.

بگذارید انقلاب به راه خودش برود، زیرا قحطی دیگر دشمنی نیست که باید از آن ترسید. نه، خطری که انقلاب را تهدید می‌کند، ترس، تعصب و نیمه‌کاری است. خطر همانی است که دانتون می‌دید، زمانی که خطاب به مردم فرانسه فریاد برآورد: «جسارت، جسارت، و پس از آن، جسارت!» اگر در آغاز، افکار جسورانه‌ای در سر داشته باشیم، اعمال جسورانه هم از راه خواهند رسید.