بریده‌هایی از کتاب هیچ

من گم شده‌ام، کلید این خواب کجاست؟ آن کوچه که بود «بی تو مهتاب...» کجاست؟ باید بروم کسی مرا می‌خواند دیرم شده کفشهای سهراب کجاست؟

از پیش خودت به چاه ما را نفرست با این سر بی کلاه ما را نفرست لطفی کن و زود کار را یکسره کن دنبال نخودسیاه، ما را نفرست

ما این کم و کاست را نمی‌دانستیم دل، آن‌چه که خواست را نمی‌دانستیم باور کن اگر عنایت عشق نبود دست چپ و راست را نمی‌دانستیم

کو آن همه شادی و زرنگی‌هایم آن شور و نشاط و شوخ و شنگی‌هایم رفتند پرنده‌های نقاشی من من مانده‌ام و مدادرنگی‌هایم

از پیش خودت به چاه ما را نفرست با این سر بی کلاه ما را نفرست لطفی کن و زود کار را یکسره کن دنبال نخودسیاه، ما را نفرست

این شعر فقط به درد مردن می‌خورد

من گم شده‌ام، کلید این خواب کجاست؟ آن کوچه که بود «بی تو مهتاب...» کجاست؟ باید بروم کسی مرا می‌خواند دیرم شده کفشهای سهراب کجاست؟

اصلاً تو خودت را بکشی من اینم شرمنده! بلد نیستم عاشق بشوم

من از لج آن مرد تو را خواهم کشت با این نفس سرد تو را خواهم کشت سارا ـ خودمان ایم ـ تو هم نامردی من بی بُر و برگرد تو را خواهم کشت

بگذار دچار خودپریشی باشند دنبال نژاد و قوم و خویشی باشند هرچند که گرگ می‌وزد از هر سو چشمان تو بهتر است میشی باشند

دستور بده که صندلی را بکشند دستور بده که صندلی را بکشند ما منت مرگ را نخواهیم کشید دستور بده که صندلی را بکشند

افتاده به پشت، لاک‌پشتی که منم دشنام مجسم درشتی که منم چون لکه‌ی ننگ تا ابد خواهد ماند بر صورت مرگ جای مشتی که منم

داریم میان چاله‌ها می‌گردیم در دور و بر تفاله‌ها می‌گردیم چون گربه به دنبال خوراکی مانده عمری‌ست سر زباله‌ها می‌گردیم

شب آمده روی باورم روییده بر روی تمام پیکرم روییده یک حفره که ناگهان دهان واکرده، یک هیچ بزرگ در سرم روییده

از بس که خدا به ما دو تا بدبین است از فرط خجالت سرمان پایین است ما متهم ردیف اول هستیم عاشق شده‌ایم؛ جرممان سنگین است