بریده‌هایی از کتاب جغور بغور

«این دغل ‌دوستان که می‌بینی، مگسانند گرد شیرینی»

یک سؤال: وقت پخش فوتبال رادیو چرا اذان نمی‌دهد؟

به افسون خیالش می‌کند در من نگاه آهو نه البته مدام و دم به دم، بل گاه‌گاه آهو شبِ این گوشۀ چشمش پر از ژرفای تاریکی‌ست و در آن گوشۀ چشمش می‌افروزد پگاه آهو من البته خودم زن دارم و فرزند، با این حال نمی‌دانم چه می‌خواهد ز من با آن نگاه آهو

من رفته‌ام گلاب بیارم، نرو آقای خواستگار، کجا می‌روی؟

روزی که عرصه چون کشِ شلوار تنگ شد آقای ایکس راهی شهر فرنگ شد

ای خودنویس! این همه ناز و ادا چرا؟ خودکار را ببین که خودش کار می‌کند

آمدی جانم به قربانت، ولی این‌جا چرا در محل کار ما را می‌کنی رسوا چرا خوب من، محبوب من، گفتم همان پایین بمان حرف من را کج شنیدی، آمدی بالا چرا آمدی، در مقدمت شور قیامت شد به‌پا می‌زنی در را، بزن، آخر ولی با پا چرا گفتی این‌جا جای من بوده‌ست، من گفتم به چشم با زبان خوش بگو پا می‌شوم، تیپا چرا

ستاره‌ای بترکّید و آسمان قُر شد صدای ترکشِ او موجب تحیر شد نگار من که به خدمت علاقه داشت، کمر به کار بست و سپس راهی میان‌بر شد ز فرط خدمت و اخلاص و عشق و کار و تلاش نگار من لقبش حضرت تراکتور شد نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت خزانه‌ای به کف آورد و رفت دکتر شد به رازهای نهانی وقوفِ آنی یافت کانکت خود نشده، ادمینیستریتور شد سرش به دنیی و عقبی فرو نمی‌آید نگار من که سرش بند هفت آخور شد

افکار تو را خوانده و از روی زرنگی در پشت خیالات تو پنهان شده بودم در نقشۀ تهران بزرگ از سر تفریح دلبستۀ اندام شمیران شده بودم

در فلافل شده‌ام غرق اگر، معذورم پول سلطانی و استیک ندارم، چه کنم؟

ای سروِ قدت برتر از آزادی و میلاد! ای گویِ لُپت نازتر از تازه هلویی!

با تو ام، بابای لیلا! عاشقان را درک کن عاشق مجنون‌صفت را می‌کنی دعوا چرا

صد نامه نوشتیم که یک وام بگیریم محتاج یک امضای تو بود و تو نبودی

ای گل، به سر سفرۀ صبحانه، دریغا نان بود و مربّای تو بود و تو نبودی

زندگی بار گرانی‌ست که بر دوش من است زیر این بار گران جا بزنم یا نزنم؟

در طنز شمایید فقط صاحبِ فتوا ماها همه در مکتب‌تان مسأله‌گویی

نگار من که به لابی نرفت و چک نکشید برای حفظ سمت راهی کریدور شد همین‌که پشت تریبون رسید، با قدرت ز خویش خالی و فی‌الفور از خدا پر شد به‌رغم عمر گرانمایه، لحظه‌ای کوتاه مقیم حلقۀ سوزندگانِ فسفر شد دروغ اگرچه شمارش نمی‌شود، اما کلام او سبب انفجار کنتور شد طرب‌سرای محبت کنون شود فیلتر که عکس ضایعِ او زیبِ هر مونیتور شد

داستان عشق ما پایان معقولی نداشت گوییا پیرنگ آن را مصطفی مستور ریخت