بریده‌هایی از کتاب کرانه‌ی جهنم؛ کتاب دوم

بخش اول: او دوست‌دخترم است

خوب نیست آدم اون‌چیزی نباشه که وانمود می‌کنه! دراصل درست نیست که آدم سرشو مثل کبک بکنه زیر برف. مگه نه؟»

می‌دونی قدرت حقیقی چیه؟‌ اینکه اون‌قدر قوی باشی تا مردم رو طبق افکار خودت اداره کنی و به‌سمت راهی که می‌خوای هدایت کنی. برای این کار، لازمه که اول اونا رو درک کنی.

«وقتی که شک کردی، تصمیم بگیر.»

«هیچ ژنرالی ژنرال به دنیا نیومده.»

«وقتی که شک کردی، تصمیم بگیر.»

اما بیل که یک ماهیگیر بود و زمانی که کارها طبق میل او پیش نمی‌رفت، کم‌طاقت می‌شد گفت: «بهت گفتم این‌موقع سال وقت ماهیگیری نیست.» جواب دادم. «اونقدر نق نزن! چی‌کار می‌خواستی بکنی؟ بشینی کتاب بخونی یا تو

مرگ تنها بانوییه که لیاقت عشق رو داره. چون همین حالا هم مالک ماست. عاشق هم‌نوع خودت بودن یکجور بردگیه یه آدم فقط با عشق به مرگ می‌تونه طعم آزادی رو بچشه. با قبوله عهد مرگ! بشریت آزاده تا حلقه‌هایی که زنجیر زندگی رو تشکیل میدن رو کاوش کنه.»

همهٔ روزها مثل همدیگه هستن.»

چه‌چیزی برای گفتن وجود داشت؟

«فکر کنم از این بهتر نمیشه.» «تف به این روزگار.

«درسته! ولی دلم می‌سوزه که چنین راه بچگانه‌ای رو انتخاب کردی و همین بچه‌بازیات باعث شد من ازت جدا بشم. جاه‌طلبی خوبه آل... اما توی سختی‌ها، بین آدم قدبلند و آدمی که روی نوک پاهاش می‌ایسته، فرق زیادی هست.»