بریده‌هایی از کتاب پیرمرد صدساله‌ای که از پنجره بیرون پرید و ناپدید شد

تنها نتیجۀ هر انقلاب احتمالاً انقلاب بعدی بود، البته در جهت مخالف.

هیچ‌چیز ابدی نیست، غیر از احتمالاً حماقت بشر.

باعث افتخاره که مهمونمون باشین.

هیچ‌چیز ابدی نیست، غیر از احتمالاً حماقت بشر.

در شرایطی خاص بهتر است که ندانی، یا دست‌کم دانستن آنچه را می‌دانی آشکار نکنی

فکر کرد حالا وقتش شده!

مسئله این نیست که از مرگ ترسی داشته باشد، بلکه فقط فکر می‌کرد هنوز روی زمین کارهای بسیاری دارد که باید انجام بدهد.

«انتقام خوب‌چیزی نیست. انتقام مثل سیاست می‌مونه، همیشه یک چیز باعث یک چیز دیگه می‌شه تا اینکه بد به بدتر تبدیل می‌شه و بدتر به بدترین.»

«پسرم، تو باید از کشیش‌ها حذر کنی. همین‌طور از کسانی که ودکا نمی‌نوشن. از همه بدتر، کشیش‌هایی که ودکا نمی‌نوشن.»

آلن با خودش فکر کرد این‌همه خوش‌شانسی دیگر مسخره است

آلن فکر کرد اصلاً لازم نبود مردم قرن هفدهم همدیگر را بکشند. اگر کمی صبور بودند، همه‌شان به هر حال آخر سر می‌مردند. ژولیوس گفت این را برای هر عصری می‌توانی بگویی

حاصل کار شرکت نفت ایران-انگلیس رکوردشکن شده و نفتْ ایران و انگلستان را بسیار ثروتمند کرده بود؛ البته اگر حقیقت را بخواهید، ‌ بیشتر انگلستان را ثروتمند کرده بود که البته منصفانه بود؛ چون تنها سهم ایران در این شراکت نیروی کار ارزان و البته خود نفت بود!

ابتدا دانشجویانی بودند طرفدار آزادی روابط جنسی و علیه جنگ ویتنام. تا اینجا از نظر رئیس‌جمهور اشکالی نداشت، چون دانشجویان همیشه چیزی پیدا می‌کردند که به آن اعتراض کنند.

آلن وسط حرف دو برادر پرید و گفت که همۀ دنیا را گشته و اگر یک‌چیز یاد گرفته باشد این بوده که بزرگ‌ترین و ظاهراً ناممکن‌ترین نبردها روی زمین بر اساس این گفته شکل می‌گیرند که: «تو احمقی... نه، تویی که احمقی... نه، این خودتی که احمقی...»

مثلاً هندِ انگلیس را ببین، که حالا داشت از هم می‌پاشید. هندوها و مسلمان‌ها با هم نمی‌ساختند و وسطشان هم که ماهاتما گاندی لعنتی چهارزانو نشسته بود و لب به غذا نمی‌زد چون از چیزی ناراضی بود. این دیگر چه‌جور استراتژی جنگی است؟

او هم مثل آلن در حال فرار بود ولی برخلاف آلن هیچ حقوق شهروندی نداشت. احتمالاً او را سوئدی محسوب نمی‌کردند و در سوئد، درست مثل هر کشور دیگری، وقتی خارجی محسوب شوی آدم حساب نمی‌شوی.

تنها نتیجۀ هر انقلاب احتمالاً انقلاب بعدی بود، البته در جهت مخالف.

«خب، پس یارو هم ترکه هم مسلمون! دیگه بدتر! پس باید سابقۀ خودش و قوم‌وخویش‌های لعنتی‌اش رو درست بررسی کنین. یارو صدتا فامیل اینجا داره و هَمَشونم دارن در رفاه زندگی می‌کنن.»

تفاوت میان دیوانه‌بودن و نابغه‌بودن بسیار ظریف است

کی بود که واقعاً از شاه راضی باشد؟ نه اسلام‌گراها، نه کمونیست‌ها، و بی‌شک نه حتی کارگران شرکت نفت که واقعاً تا سر حد مرگ کار می‌کردند برای پولی معادل یک پوند بریتانیا در هفته.

زندگی همین‌طوری بود؛ درست واقعاً درست نبود بلکه هرچه فرد مسئول می‌گفت درست است، درست بود.

«شاید من یه‌کم کندذهنم، ولی به نظرم می‌رسه که نقشه‌ات هنوز آماده نیست.»

انتقام مثل سیاست می‌مونه، همیشه یک چیز باعث یک چیز دیگه می‌شه تا اینکه بد به بدتر تبدیل می‌شه و بدتر به بدترین.

استدلال آلن دربارۀ دین همیشه این بوده که اگر از چیزی مطمئن نیستی لازم نیست حدس بزنی.

ژولیوس به‌موقع ترمز کرد. جنازه به جلو پرتاب شد و پیشانی‌اش به یکی از دستگیره‌های آهنی برخورد کرد. آلن گفت: «اگه شرایط یه‌کم فرق می‌کرد، این برخورد واقعاً دردناک بود.» ژولیوس گفت: «قطعاً مرده‌بودن یه خوبی‌هایی هم داره.»

آلن همان‌طور که جعبه‌ها را با دینامیت پُر می‌کرد، به نظرات کارگران دربارۀ وقایع جنگ هم گوش می‌کرد. برایش عجیب بود که آن‌ها این‌همه اطلاعات را از کجا می‌آورند، ولی بیشتر حیرت‌زده بود که مردان بالغ چقدر می‌توانند بدبختی به بار آورند.

خانم‌مدیر آلیس گفت که سیگارکشیدن و نوشیدن الکل ممنوع و تماشای تلویزیون بعد از ساعت ۱۱ شب قدغن است. صبحانه در روزهای هفته در ساعت ۶: ۴۵ و در روزهای آخرهفته یک ساعت دیرتر، ناهار در ساعت ۱۱: ۱۵، قهوه ساعت ۱۵: ۱۵، و شام ساعت ۱۸: ۱۵ سرو می‌شود. اگر بیرون از خانه باشد و حواسش به ساعت نباشد و خیلی دیر به خانه برگردد ممکن است بدون شام بماند. بعد از آن، خانم‌مدیر آلیس شروع کرد به توضیح‌دادن قوانینِ مربوط به حمام‌کردن و مسواک‌زدن، داشتن ملاقاتی از بیرون، یا رفتن به ملاقات دیگر سالمندان خانه، اینکه کدام داروها در چه ساعت‌هایی ارائه می‌شدند، و در کدام ساعت‌ها ساکنان نباید مزاحم خانم‌مدیر آلیس یا دیگر همکارانش شوند مگر اینکه کارشان ضروری باشد؛ البته از نظر خانم‌مدیر آلیس به‌ندرت کاری ضروری بود چون او اضافه کرده بود که در کل ساکنان آن خانه زیادی غُرغُر می‌کنند. آلن پرسید: «هروقت دلمون بخواد می‌تونیم برینیم؟»

فکر کرد همۀ آن سال‌هایی که در خانۀ سالمندان می‌نشست و به این فکر می‌کرد که شاید بهتر باشد بمیرد و همه‌چیز را رها کند، اشتباه می‌کرده است. باوجود همۀ درد و رنج‌هایی که در آن سن داشت، فکر کرد خیلی هیجان‌انگیزتر است که در حال فرار از دست خانم‌مدیر آلیس باشد تا اینکه بی‌حرکت دو متر زیر زمین خوابیده باشد.

همه‌چیز همان‌طور است که باید باشد و در آینده هم هرچه قرار باشد اتفاق بیفتد اتفاق می‌افتد.

آلن بیدار شد و از بِنی پرسید که آیا وقتِ رفتن به رختخواب نرسیده؟