بریده‌هایی از کتاب اشتباه در ستاره‌های بخت ما (نحسی ستاره های بخت ما)

بدون درد، لذت را نخواهی شناخت.

در این دنیا نمی‌توانی انتخاب کنی که آسیب ببینی، ولی می‌توانی انتخاب کنی چه کسی به تو آسیب برساند.

«مهم نیست. می‌تونم بالا بیام.»

پرسید «نمی‌خوای سراغ دوستت رو بگیری؟» گفتم «من دوستی ندارم.»

جهان پُر از آدم‌های مُرده است.

مهربان بودن کارساز نبود.

حدس می‌زنم باید خوابش برده باشد. احتمالاً من هم خوابم برد و از صدای باز شدن چرخ‌های هواپیما بیدار شدم

بنابراین در گذر زندگی هم می‌توانیم آگاهانه و مستقل انتخاب کنیم و هم به شکلی ناآگاهانه و غیرارادی انتخاب شویم.

بدون درد، لذت را نخواهی شناخت.»

خداوند توی روزهای تاریک بهترین آدم‌ها رو وارد زندگی آدم می‌کنه.»

گفتم «خصوصیت یه پرستار خوب رو بگو.» ایزاک گفت «۱. اشاره‌ای به معلولیت آدم نکنه.» گفتم «۲. تو همون تلاش اول خون آدم رو بگیره.» «واقعاً این یکی خیلی مهمه. منظورم اینه که این دسته یا صفحهٔ سوراخ‌سوراخ‌شدهٔ دارته؟

مراسم تدفین برای زنده‌هاست.

نشانه‌های به‌جامانده از آدم‌ها بیش‌ترِ اوقات زخم است.

فقط می‌خوام از مردم دور بمونم و کتاب بخونم و فکر کنم و با شما باشم، چون نمی‌تونم جلوِ آزار و اذیت‌هام رو بگیرم.

بیش‌تر والدین حتی درست بچه‌شان را نمی‌شناسند.

بدون درد، لذت را نخواهی شناخت.»

«اون کامل نبود. شاهزادهٔ جذاب قصه‌ها و از این‌جور چیزها هم نبود. گاهی سعی می‌کرد شبیه اون‌ها باشه، اما وقتی از این چیزها دور می‌شد و خودش بود، بیش‌تر دوستش داشتم.»

«گرچه هیچ‌وقت درستی یا نادرستی اون رو نمی‌فهمی.»

«گاهی آدم‌ها قول می‌دن، ولی معنای قول‌شون رو نمی‌فهمن.»

«یه روز می‌آد که همهٔ ما از دنیا رفته‌ایم. همهٔ ما. زمانی می‌رسه که هیچ انسانی باقی نمی‌مونه که به خاطر بیاره زمانی کسی وجود داشته، یا این‌که گونهٔ ما آدم‌ها چه کارهایی کرده. هیچ‌کس باقی نمی‌مونه که ارسطو یا کلئوپاترا رو به خاطر بیاره، چه برسه به شما. هر کاری که کردیم و هر چی که ساختیم و نوشتیم، فکر کردیم و کشف کردیم، فراموش می‌شه.»

آرام گفت «عاشقت شده‌م.» گفتم «آگوستاس.» گفت «آره.» به من خیره شده بود و می‌دیدم که گوشهٔ چشمش چروک افتاده. «من عاشقتم و نمی‌خوام لذت سادهٔ گفتن این واقعیت‌ها رو از خودم دریغ کنم. من عاشق تواَم و می‌دونم که عشق فقط یه فریاد توی خلئه و این یه حواس‌پرتیِ اجتناب‌ناپذیره و این‌که همهٔ ما محکومیم و این‌که روزی می‌رسه که همهٔ زحمت‌های ما به خاک بدل می‌شه و می‌دونم که یه روز خورشید همین یه زمین‌مون رو می‌بلعه و من عاشق تواَم.»

گفت «این یکی از ویژگی‌های درده.» بعد به من نگاه کرد و گفت «می‌خواد حس بشه.»

متقاعد می‌شوی که این دنیای متلاشی‌شده هرگز دوباره یکپارچه نمی‌شود

حس می‌کردم ترکیب عجیبِ نومیدی و خشم در درونم در فوران بود. حتی نمی‌دانستم چه حسی بود. فقط فوران شدیدش را در درونم حس می‌کردم

بیاییم آن‌گونه که دوست داریم و می‌خواهیم زندگی کنیم و از زندگی لذت ببریم، با این پیام که زندگی مال زنده‌هاست و فرصت اندک.

«دنیا کارخونهٔ تضمین آرزوها نیست.»

خداوند توی روزهای تاریک بهترین آدم‌ها رو وارد زندگی آدم می‌کنه.

عشق از روزهای سخت متولد می‌شود.

خانه جایی است که دل آدم آن‌جاست.

پارس‌ها آن‌قدر خبیث بودند