بریده‌هایی از کتاب در کشوری دیگر

همیشه در روزهای بارانی اندیشه‌های غم‌انگیزی درِ دلم را می‌زنند.

زندگی هر لحظه بند تازه‌ای به پای آدم می‌اندازد و آدم را به خودش محکم‌تر می‌بندد.

نگاهم باز به قمچین چسپیده بود و به این می‌اندیشیدم که خانه‌ام به طور ستمگرانه‌ای غربتم را به رخم می‌کشد. و یادم آمد که وقتی در کشور خودم بودم، به اشیاء طور دیگری نگاه می‌کردم. نگاهم در اشیا نمی‌خلید، رخنه نمی‌کرد و هر شیء را که می‌دیدم، پس‌منظری برایم نداشت. قمچین برایم تنها قمچین بود، نی دشت‌های غرق در غریو چاپ‌اندازان. پُشتی، پُشتی بود، نی اتاقم که وقتی پنجره‌اش را باز می‌کردم، عطر درخت زردآلو در آن می‌خزید. و یک دانه کشمش سبز هم یک دانه کشمش سبز بود، نی تاکستان‌های آفتاب‌خوردۀ کوهدامن. و متوجه شدم که هر چی از کشورم دورتر شده‌ام، به همان پیمانه رابطه‌ام با اشیای متعلق به آن پیچیده‌تر شده است

متوجه شدم که هر چی از کشورم دورتر شده‌ام، به همان پیمانه رابطه‌ام با اشیای متعلق به آن پیچیده‌تر شده است.

مادرم می‌دانست که تنها مالک مردی است که شام‌ها با عجله سویش می‌آید و همه چیزش را با مهربانی نثارش می‌کند. و بعد از گذشت سال‌ها دانسته بودم که هیچ چیزی در جهان برای یک زن، باشکوه‌تر از این نیست که احساس کند که تنها مالک مردی است که شام‌ها با عجله سویش می‌آید و همه چیزش را با مهربانی نثارش می‌کند.

و نمی‌دانم چرا از شنیدن اسم کابل لذت بردم. می‌خواستم پاسکال این کلمه را همچنان تکرار کند و تکرار.

روابط و پیوندهای آدمی با سرزمینش بسیار پیچیده است که نمی‌توان آن‌ها را تنها در دوست‌داشتن و دوست‌نداشتن آن خلاصه کرد.

تابستان بود. شام بود. گاه‌گاهی نسیم خنک و خوشایندی به رویم می‌خورد و سعی می‌کرد موهای کوتاهم را به پشت سرم ببرد و نوک موهای روی پیشانی‌ام را به چشمانم فرو می‌برد. مادرم همیشه می‌ترسید که موهایم به چشمانم بخورند و چشمانم را خراب کنند؛ و به همین خاطر هرچند وقت بعد، یک بار موهایم را با آب تَر می‌کرد؛ مرا روبه‌رویش روی تُشکی، چهارزانو می‌نشاند؛ دستمال بزرگ و سفیدی را روی زانوهایم هموار می‌کرد؛ موهای روی پیشانی‌ام را اول شانه می‌زد بعد قیچی خیاطی‌اش را می‌گرفت و غِرچ‌غِرچ موهای روی