بریده‌هایی از کتاب گمشده در غبار

نمی‌دانم درست است این‌قدر زود این اسم را روی احساسم بگذارم یا نه. ولی به گمانم خودش است. عشق توی یک نگاه تیر خلاص را به آدم می‌زند.

پوزخندی می‌زنم به نفسم. یعنی خاک توی سرت. این یکی را کجای گناهان کج و معوجت می‌خواهی جا بدهی؟

قفل شدم روی سی‌وسه پل که بی‌جان خودش را روی مسیر زاینده‌رودِ خشک به‌زور نگه داشته بود. عشق را باید از این پل یاد بگیرم. به امیدِ گذر معشوقش هنوز خودش را زنده نگه داشته.

درست عین اعتیاد می‌ماند. می‌دانی این کار نابودت می‌کند ولی نمی‌توانی کنارش بگذاری. گاهی فکر یک نفر همین‌طور می‌شود.

دیگر واقعاً تصمیم گرفته‌ام تا جایی که می‌توانم قدر لحظات با هم بودنمان را بدانم.

«سخت است که دلتنگ شوی، خنده نباشد / مهمان تو جز حسرت ناخوانده نباشد در برکهٔ تنهایی تو، نیمه‌شبی سرد / جز زورق مهتاب فریبنده نباشد.»

حتماً هر دوی آن‌ها فکر می‌کنند من چه آدم مثبتی هستم که می‌خواهم همیشه تقوا پیشه کنم. خبر از ثواب‌دانِ سوراخ من ندارند.

من و مینا آرزو داشتیم روزی این یادداشت‌ها را چاپ کنیم و ادبیات خاطره‌نویسی را متحول کنیم. و حالا من پشت این میز نشسته‌ام. با دو تا دفتری که روبه‌رویم است و هدفم از خواندشان فهمیدن علت مرگ میناست.

از شاسی‌بلند متنفرم که حس بالآنشینی به آدم می‌دهد.

حرف زدن با او را جزء وظایفم می‌دانستم ولی از آن وظایفی که مدام به فردا می‌اندازیم. از آن‌هایی که از بس سخت است ازشان فرار می‌کنیم و به سراغ آسان‌ترها و به ظاهر مهم‌ترها می‌رویم.