بریده‌هایی از کتاب گمشده در غبار

«یا انیس من لا انیس له. یا رفیق من لا رفیق له.»

من عروسک نیستم. کاش می‌شد این جمله را لحظهٔ تولد دخترها روی پیشانی‌شان نوشت.

«بله. ببینید بخوام کوتاه بگم بی‌حجابی ظلمه. ظلم به چند دسته؛ اول دختران مجرد. همه به اندازهٔ هم زیبا نیستند و وقتی جامعه محل عرضهٔ اندام و ظاهر شد خیلی از دختران که بهرهٔ کمتری از زیبایی دارن یا دچار سرخوردگی می‌شن یا تلاش می‌کنن به هر طریقی زیبا بشن. از عمل جراحی گرفته تا آرایش‌ها آنچنانی. علاوه بر اون که این کار سطح توقع پسرها رو بالا می‌بره و درصد دختران سادهٔ مجرد و پسران ایرادی مجرد بالا میره.»

بعضی وقت‌ها آدم هر چه کمتر بداند خوشحال‌تر است.

«با دلبر دیوانه بگویید بیاید / دیوانه چو دیوانه ببیند خوشش آید».

«این‌ها جمعه میان برای خواستگاری. قشنگ تیپ خوشگل میزنی. بدون چادر. روسری رو بهت ارفاق می‌کنم. سیمین یک کت و دامن شیک براش ردیف کن بپوشه. میبریش آرایشگاه. ناخن‌هایش را هم لاک بزن. شنیدی؟» کله‌ام داغ کرده بود. «می‌خواهید دختر شوهر بدهید یا عروسک؟

«گویند امام هر عصر بابای مهربان است.»

«مرا از یاد برد آخر ولی من به‌جز او عالمی را بردم از یاد».

پوزخندی می‌زنم به نفسم. یعنی خاک توی سرت. این یکی را کجای گناهان کج و معوجت می‌خواهی جا بدهی؟

نمی‌دانم به کدامین گناه دارم به مسلخ می‌روم!

حرف زدن با او را جزء وظایفم می‌دانستم ولی از آن وظایفی که مدام به فردا می‌اندازیم. از آن‌هایی که از بس سخت است ازشان فرار می‌کنیم و به سراغ آسان‌ترها و به ظاهر مهم‌ترها می‌رویم.

از شاسی‌بلند متنفرم که حس بالآنشینی به آدم می‌دهد.

دیگر واقعاً تصمیم گرفته‌ام تا جایی که می‌توانم قدر لحظات با هم بودنمان را بدانم.

درست عین اعتیاد می‌ماند. می‌دانی این کار نابودت می‌کند ولی نمی‌توانی کنارش بگذاری. گاهی فکر یک نفر همین‌طور می‌شود.

قفل شدم روی سی‌وسه پل که بی‌جان خودش را روی مسیر زاینده‌رودِ خشک به‌زور نگه داشته بود. عشق را باید از این پل یاد بگیرم. به امیدِ گذر معشوقش هنوز خودش را زنده نگه داشته.

نباید بنویسم. نمی‌دانم اسمش را می‌شود شرم گذاشت یا یک چیز دیگر. ولی اصلش این است که نمی‌دانم باید به‌خوبی بنویسم آن شب را یا نه. شبِ خوبی بود برایم یا ترسناک. افتادم توی زنجیرهٔ بی‌پایان نمی‌دانم‌ها. حس می‌کنم دارد دورم می‌پیچد. خفه‌ام می‌کند. دیگر مثل قبل نیستم. یک دختر پاک. باید اسمم را عوض کنم. گناه‌کار، بدکاره. امشب اصلاً نتوانستم توی آیینه نگاه کنم. از خودم بدم می‌آید. یا شایدم می‌ترسم. به گمانم تا صبح بیدارم. نمی‌توانم از دست این زنجیر خلاص شوم.

راز را که به یک نفر گفتی دیگر باید پیِ پخش شدنش را به تنت بمالی. ولی واقعاً از خدا می‌خواهم این بار قضیه فرق کند. لو رفتن دفتر یعنی پیچیدن حرف‌ها و رازهای مینا توی کل فامیل.

«مجازات‌های موجود در اسلام برای پاک شدن انسان‌هاست و متناسب با جرم اِعمال می‌شه. تعیین مصداق اینکه چه کسی لایق سنگسار هست یا خیر به عهدهٔ ما نیست. ولی اگه این احکام نباشه به همون بلایی گرفتار می‌شیم که غرب سال‌هاست گرفتارشه. مرد وقتی از خونه می‌ره بیرون دیگه می‌ترسه سرزده برگرده توی خونه. چون می‌ترسه با صحنه‌ای که دلش نمی‌خواد مواجه بشه. لازم نیست برید خارج تا این صحبت‌ها رو لمس کنید. می‌تونید داستان‌هاشون رو بخونید تا عمق نگرانی‌شون رو بفهمید کسی که لایق سنگسار چه مرد چه زن مثل یه غدهٔ سرطانی شده. برای گرفتار نشدن همهٔ جامعه باید اون غده رو جدا کرد.»

«سخت است که دلتنگ شوی، خنده نباشد

«از من رمیده‌ای و من ساده‌دل هنوز / بی‌مهری و جفای تو باور نمی‌کنم.»

اگر خودکشی باشد شاید من اولین مقصرش باشم. منی که لابه‌لای خودِ الکی مهم‌شده‌ام گم شده بودم. می‌دانستم چقدر توی زندگی‌اش رنج می‌کشد. می‌دانستم چقدر تنهاست. می‌دانستم چه فشارهایی رویَش است. فشارهایی که می‌تواند مغز هر دختری را خرد کند. نابود کند و نابود کرد؛ تمام. حرف زدن با او را جزء وظایفم می‌دانستم ولی از آن وظایفی که مدام به فردا می‌اندازیم. از آن‌هایی که از بس سخت است ازشان فرار می‌کنیم و به سراغ آسان‌ترها و به ظاهر مهم‌ترها می‌رویم.

زمزمه می‌کنم: «به سوی او برمی‌گردیم... برمی‌گردیم.»

«گویند امام هر عصر بابای مهربان است.»

یاد آیاتی می‌افتم که خداوند بر پیامبر (ص) نازل می‌کرد و می‌فرمود مبادا جان بدهی از غصهٔ هدایت نشدن این‌ها.

چرا آن‌ها توی راه باطلشان این‌قدر مصمم‌اند و ما توی راه حقمان نه!

پسران مجرد. به این دلیل که با دیدن زیبایی‌های یک زن از اون‌جایی که دستشون بهش نمی‌رسه دچار سرخوردگی جنسی و انواع بیماری‌های روانی می‌شن. یا اینکه به سمت ارضا کردن میلشون از طرق مختلف غیرشرعی و غیرعقلی می‌رن. چهارم مردان متأهل که با دیدن زیبایی یک زن و مقایسه‌اش با همسر خودشون از زندگی دلسرد شده و زندگی تلخی خواهند داشت. پنجم دختران کوچک و معصوم که با دیدن یک زن بی‌حجاب ترغیب می‌شن در بزرگسالی این‌طوری باشن.»

«سخت است که دلتنگ شوی، خنده نباشد / مهمان تو جز حسرت ناخوانده نباشد در برکهٔ تنهایی تو، نیمه‌شبی سرد / جز زورق مهتاب فریبنده نباشد.»

«با دلبر دیوانه بگویید بیاید / دیوانه چو دیوانه ببیند خوشش آید».