بریده‌هایی از کتاب رقص گردنبند

ثروت یکی از بزرگترین قدرت‌های بشر است به شرط آنکه قدر و ارزش آن را بداند.

تا به حال به کسی برخورد نکرده‌ام که مرا دوست بدارد و بشناسد، کسی را نشناخته‌ام که بگذارد من دوستش داشته باشم.

نوجوانی غم‌انگیزترین دوران عمر ماست، چون به نیروی غریزه می‌فهمیم که هیچ یک از چیزهایی را که در رؤیا می‌بینیم به حقیقت نخواهد پیوست.

عشق چیزی است بزرگ و مقدّس، باید طوری به آن نزدیک شد که گویی خداست. باید در سکوت و با پرستش به آن نزدیک شد.»

دست تقدیر در واقع نخ گردنبند روزهایی است که زندگی را تشکیل می‌دهد.

شما از طبقه بالا هستید و من از طبقه پایین. نشانه‌های طبقاتی را نمی‌توان مخفی کرد. شما خودتان این مسئله را تأیید کرده‌اید. ریشه، نیروی اصلی درخت است.

«همه ما تا وقتی زنده‌ایم اسیر امیدهای پوچ هستیم. ولی چه خوب که چنین است، و گرنه چگونه می‌توانستیم به زندگانی ادامه دهیم؟

عشق نیز مانند خورشید شعاعهای بیشماری دارد و هر چه از شهوت دور باشد، کاملتر است.

شور و هیجان زندگی، خود زندگی، صرفآ مجموعه‌ای از فریب است و بس. و برای خلاصی از آن فقط باید جان سپرد.

انسان که فقط به خاطر عشق تشکیل خانواده نمی‌دهد. و هنگامی که کسی نگرانی مالی نداشته باشد تنهایی بسیار وحشتناک می‌شود.

جسم ما اغلب قشر مضحکی است که زیبایی و جوانی روح ما را پوشانده است. اگر انسان کور به دنیا می‌آمد، شاید زندگی برایش آسانتر می‌شد. آن وقت برخورد با همنوع و آشنایی با همنوع آسانتر می‌شد.

عشقی که در پانزده سالگی خوابش را می‌بینیم در واقع چیز دیگری است. بیشتر اوقات بر مادّیات بنا شده است و چندان دوامی ندارد و فرو می‌ریزد. و اگر احترام، رفاقت، و چشم‌انداز یک زندگی پاک و بی‌آلایش که احساس وظیفه و مسئولیت‌پذیری در آن مهم است همراه آن نباشد، آن وقت سرنگونی و ویرانی آن عشق حتمی است.

ولی انسان نباید بیهوده امیدوار باشد. برای اینکه ناامید نشوی نباید امیدی داشته باشی.

زمستان سپری شده است و همه‌چیزِ طبیعت نو می‌شود. چرا انسان نیز نباید این‌گونه باشد؟

تنها، یا زنجیر شده به انسانی دیگر، زندگی به هر حال درگذر است و همه‌چیز با مرگ ما پایان می‌یابد.

«ما هرگز نخواهیم مرد. تا وقتی جرقه‌ای از عشق وجود دارد، نخواهیم مرد. هرچند که آن جرقه در ظاهر نفرت بنماید؛ با این حال، عشق به هر حال از قلب بیرون می‌زند، مثل دانه‌ای که از زمین یخ‌زده سر بیرون می‌کند. و ما قدرت خاموش‌کردن این جرقه را نداریم، حتّی با مرگ جسمانی. چون آن جرقه بخشی از خداوند است که در ما زندگی می‌کند.»