بریده‌هایی از کتاب خبرچین‌ها

«اگر در حمایت از گرگی حرف زدی علیه او نیز حرف بزن.» الکساندر سولژنیتسین

آمریکا بعد از به قدرت رسیدن شاه سریعا یک کلنل ارتش را به ایران فرستاد تا سازمانی را شکل دهد که به ساواک معروف شد؛ سرویس پلیس مخفی که می‌توانست بدون پروسه قانونی لازم سانسور، شکنجه و دستگیر کند و شهروندان ایرانی را در لیست سیاه قرار دهد.

«اگر در حمایت از گرگی حرف زدی علیه او نیز حرف بزن.» الکساندر سولژنیتسین

ادموند برک«برای لذت بردن شیطان انفعال انسان‌های خوب کافی است»

بریتانیا دولت آیزنهاور را متقاعد کرد که مصدق چپ‌گرا به همان خوبیِ یک کمونیست است و این که ملی‌سازی مصدق ممکن است پیامی مبنی بر ضعف آمریکا به شوروی و مخاطب بین‌المللی بدهد. آمریکایی‌ها مدیریت توطئه را به دست گرفتند و اکنون قدم اول جلب موافقت شاه بود که حکم مصدق در فرمان سلطنتی را لغو کرد. این اقدام موجب شورش و ناآرامی شد و شاه به ایتالیا فرار کرد و فقط زمانی متقاعد شد برگردد و طرح توطئه را ادامه دهد که از سازمان سیا رشوه دریافت کرد و البته با زور و تهدید هم مواجه شد.

اما ادبیات فقط یک پوشش نبود. ادبیات در نوع خود یک سلاح است. نیاز برای پروپاگاندای فرهنگی مهیج جنگ سرد، که در واقع نوعی مطالعات آمریکای بین‌المللی بود، از میان واکنش‌ها به برنامه‌ریزی فرهنگی شوروی در دوران پس از جنگ جهانی دوم در اروپای غربی ظهور کرد و پرورش یافت.

در حقیقت مصدق در کودتایی بدنام که محمدرضا شاه را دوباره به تخت پادشاهی بازگرداند، از قدرت برکنار شد. این کودتا باعث شد متحدان شاه پست‌های کلیدی را در دست بگیرند و مصدق بعد از زندان محکوم به حبس خانگی شد که تا آخر عمرش ادامه داشت. آمریکا بعد از به قدرت رسیدن شاه سریعا یک کلنل ارتش را به ایران فرستاد تا سازمانی را شکل دهد که به ساواک معروف شد؛ سرویس پلیس مخفی که می‌توانست بدون پروسه قانونی لازم سانسور، شکنجه و دستگیر کند و شهروندان ایرانی را در لیست سیاه قرار دهد. از این نقطه‌نظر است که «نامه‌ای از تهران» آلمن مورد توجه قرار می‌گیرد. این نامه بیش از یک دهه قبل از افشای رابطه مجله با سازمان سیا و سرویس‌های اطلاعاتی بریتانیا منتشر شد هر چند در تمام عمر مجله انکانتر شایعاتی وجود داشت که حاکی از روابط آن با سرویس‌های اطلاعاتی ایالات متحده از طریق سازمان مادر نشریه‌ها، «کنگره آزادی فرهنگی»،

. مردمی که قرار بود از آنها جاسوسی کنم برای من محترم‌تر از مردمی بودند که برای آنها جاسوسی می‌کردم.»

رمان‌نویسان چپ‌گرای غیرمتعهد و دگراندیشان روسی در حسرت غرب ظاهر خواهد شد؛ چهره‌ها و شخصیت‌هایی مانند دوایت مک دونالد، آرتور شلزینگر، سال استاین، بوریس پاسترناک، نلسون آلدریچ، جان برجر، جیمز بالدوین، استوکلی کارمایکل، جایاپراکاش نارایان، پابلو نرودا، آرتور میلر، ارنستو چگوارا، کیت باتسفورد، امیر رودریگز مونگال و گابریل گارسیا مارکز.

بود. هنگامی که این رابطه افشا شد گروهی از روشنفکران ادبی جدی و معروف صف کشیدند تا گواهی دهند که برغم این‌که کمک‌ها و حمایت‌های سازمان سیا برای شکست شوروی در پروپاگاندا ضروری بوده است، انکانتر، مانند دیگر نشریه‌های کنگره، نویسندگان بزرگی را معرفی و نوشته‌های بسیار خوبی را منتشر کرده است و هرگز آنها را سانسور نکرده است. آنها بر این عقیده بودند که حمایت مالی روشنفکران بدون قید و شرط بوده است. هرچند دو ادعای اول حقیقت داشتند اما مروری بر فهرست این کتاب ادعاهای سوم و چهارم را به چالش می‌کشد. آیا نویسندگانی که نامشان با انکانتر و دیگر مجله‌های سازمان سیا گره خورده بود هرگز متوجه شدند که سردبیران نظراتی را که خارج از چارچوب متعارف رئیسان‌شان بود، پنهانی سانسور می‌کردند؟ و آیا تعصب آن‌ها در جهت تعالی مجله‌ها از این حقیقت ناشی نمی‌شد که میراث آنها اکنون به آن تعالی فرضی گره خورده است؟ در حقیقت شروطی