بریده‌هایی از کتاب چشمه جاودانگی؛ جلد اول

هرچند کراسوس مثل تمام اعضای نژادش به توانایی‌های خود اعتماد داشت، درواقع در بیشتر مواقع با سرسختی راه خود را به تنهایی طی می‌کرد. بااین‌حال او به کسی نیاز داشت که هم حرف‌شنو باشد و هم در صورت قرارگرفتن در شرایط لازم بتواند براساس غریزهٔ خود عمل کند. برای چنین موقعیت غیرقابل‌پیش‌بینی‌ای تنها یک‌نفر واجد شرایطِ لازم بود. یک انسان.

همه‌چیز را زیرسؤال می‌برد و معتقد بود آداب و رسوم قدیمی لزوماً بهترین نیستند

گذشته، حال و اتفاقات آن را دید و هرکدام را چنان که بود درک کرد.

مطمئن نبود ادامهٔ خط فکریش را تا رسیدن به نتیجهٔ منطقی دنبال کند.

اما حالا آن‌ها این‌جا در کنار هم بودند. رابطهٔ آنان چیزی فراتر از رابطهٔ یک نیمه‌خدا و الف‌شب، یک معلم و شاگرد بود... آن‌ها دوست بودند.

تو اولین شخصی هستی که استعداد و لیاقت ممکن را در خود دارد و ارادهٔ لازم از خود نشان می‌دهد که بتواند درک کند چگونه باید از قدرتی که درون طبیعت وجود دارد استفاده کرد... اما وقتی می‌گویم تو منظورم فقط خود تو هستی.»

مگر یک رؤیا چه خطری ممکن است داشته باشد؟ حتی رؤیایی که بارها و بارها تکرار می‌شود. همه رؤیا می‌بینند.