بریده‌هایی از کتاب فارسی بخند

نمی‌دانم وقتی چیزی را می‌فهمی شروع ماجراست یا همه‌چیز تمام شده.

این روزها به خودم که می‌آیم ایستاده‌ام کنار پنجره. نمی‌دانم هم کی آمده‌ام. مثل عینکم که همیشه می‌دانم روی میزم است و هیچ‌وقت یادم نمی‌آید کی گذاشته‌امش آن‌جا.

این روزها به خودم که می‌آیم ایستاده‌ام کنار پنجره. نمی‌دانم هم کی آمده‌ام

نباید بخوای تغییرش بدی.

«همیشه کنارش باش. نه فقط وقت‌هایی که خودت می‌خوای. می‌فهمی چی می‌گم؟»

زن گفت: «توی این هوا؟ مگر کسی هم بیرون می‌آید؟» مرد روی مبل لم داد و دستهٔ کاغذ روی میز را برداشت. «پس چه فکر کردی! این هوا قشنگی‌اش به بیرون رفتن است. باید بیایی تا ببینی راه رفتن روی برف‌های تازه چه مزه‌ای دارد. یک بار که بیایی دیگر خوشت می‌آید.»

مثل باران نیست. توی خانه هم باشی صدای باران را می‌شنوی. حتا نصفه‌شب بیدارت می‌کند. نه مثل برف که بی‌صدا همه‌جا می‌نشیند و صبح که می‌بینی، زبانت بند می‌آید.

«صدای باران، هیچ‌کس هم که توی خیابان نباشد خودش دلگرمی است. اما حالا انگار همه‌چیز مرده، چرا برف صدا ندارد؟»

حتا نگاه هم زبان دارد. یاد چشم‌های جسی می‌افتم. تاوقتی‌که فقط یکی از پرسنل کالج بود، تنها دو چشم بزرگ رنگی بود برایم. چشم‌های قشنگی دارد، اما چشم‌هایش بیشتر از آن‌که با آدم حرف بزنند نگاهت می‌کنند؛ نگاه خالی.

من هم اولش فکر می‌کردم مهم نیست اما همه‌چیز فارسی‌اش فرق می‌کند. خندیدن، خوابیدن، غر زدن.

«وابستگی به محبت از اعتماد می‌آد. اصلاً هم چیز بدی نیست. آدم‌ها مثل گربه‌ن. برای نگه داشتن‌شون باید بهشون محبت کنی.»

نمی‌دانم وقتی چیزی را می‌فهمی شروع ماجراست یا همه‌چیز تمام شده. یک چیزیم می‌شود.

نمی‌دانم وقتی چیزی را می‌فهمی شروع ماجراست یا همه‌چیز تمام شده.