بریده‌هایی از کتاب در انتظار کدام منجی

عدالت همواره گمشدهٔ انسان‌ها بوده

از علی (ع) نقل شده است که در هنگام زمامداری به مردم فرمود: من می‌دانم شما را چه‌چیز اصلاح می‌کند و کجی شما را راست می‌گرداند، ولی اصلاح شما را با فاسد شدن خود جایز نمی‌دانم. پس مهدی (ع) هم با ظلم ممکن نیست عدل را برپا کند، و الا امام نیست.

هدایتِ از جنس اعتقاد باید در اندیشهٔ انسان و هدایتِ از جنس ایمان باید در قلب و وجود انسان رسوخ کند و

یکی از مواردی که به انتساب خشونت به مهدی (ع) به هنگام ظهور منجر شده است خلط روایات مهدوی با اخباری از آیندگانِ دیگر بوده که در حال حاضر و پیش از ظهور مهدی (ع) به تاریخ گذشته بدل شده است.

دسته‌ای از این اخبار روایاتی است که هنگام ظهور را مملو از جنگ و کشتار معرفی می‌کند و این کشتارها را به مهدی (ع) نسبت می‌دهد. متأسفانه علی‌رغم وجود گزاره‌های معیار برای شناخت مهدی (ع) که از طریق پیامبر (ص) و ائمه (ع) به ما رسیده است در حال حاضر این دسته از اخبار در جامعهٔ شیعی ایران به صورت یک فولکلور موجود است؛ به گونه‌ای که مردمانی که کمترین شناختی از مهدی (ع) ندارند نیز این سخن عامیانه را شنیده‌اند که او می‌آید تا تعداد زیادی را گردن بزند و تنها خوب‌ها را نگاه دارد!

برخی از پیروان زید به قدری در اندیشهٔ خود پیش رفتند که می‌گفتند هرکس از فرزندان حسن (ع) و حسین (ع) در را به روی خود ببندد و در خانه بنشیند حق امامت ندارد. آن‌ها نه امام باقر (ع) و امام صادق (ع) را امام می‌شمردند، نه حتی امام سجاد (ع) را و پس از حسین‌بن‌علی (ع) زیدبن‌علی را امام چهارم خود می‌دانستند.

البته با توجه به شواهد تاریخی، زید مبلّغ مهدویتِ خویش نبود و قیام او صرفاً حرکتی سیاسی محسوب می‌شد؛ مناظرهٔ او نشان از این دارد که از برادرش امام باقر (ع) تقاضای رهبری قیام را داشته است.

مهدی (ع) پیش از آنکه قائم بالسیف باشد برپای‌دارندهٔ امر امامت و قائم بالحق است.

شما را به مهدی بشارت می‌دهم که در هنگام اختلاف بین مردم و در زمان سرگردانی‌ها برانگیخته می‌شود و زمین را از قسط و عدل پر می‌کند؛ چنان‌که از ستم و ظلم پر شده است.

«اسلام» همچنان‌که از نامش پیداست دین سلم و صلح و آرامش است و مؤمن به این دین کسی است که دیگران از دست و زبانش در امنیت باشند.