بریده‌هایی از کتاب کافه کاتارسیس

همیشه سبز ماندن، دل را می‌زند بگذار گاهی دل کسی برایت تنگ شود

چرا باید سپیده‌دم را تنها حدس درست آسمان دانست؟

چرا درک نمی‌کنند جنگلی را که از تجمع این‌همه درختِ خالی در خطر است؟

تمساح کوچک من اشک‌هایت را پاک کن و به مارکِ کیف و کفش‌هایی بیندیش که غایتِ قهرمانی‌های تواند

و آینه‌هایی که پیری‌ات را پارس می‌کنند نمی‌دانند تو شکست‌ها خورده‌ای تا بیشترِ خودت را بوده باشی

دیگر چه سود دعا برای باران با چتری که در چهره‌هایمان پیداست؟

روشنایی شایعه‌ای بود که در شهر پیچید و شمع‌ها تشدید خاموشی‌اند

چیزی نیست زنبقم شکست، بخشی از مبارزه است ما از هم جدا می‌شویم اما یکدیگر را ترک نمی‌کنیم

در ظلمتی که تو برایم تدارک دیده‌ای ستاره‌ها، دوست‌داشتن‌های من‌اند...

خورشیدم شک به ریشه‌هایم رسید دیگر پشت کدام صورتک کم آوردنم را کتمان کنم و باز مزرعه‌ای باشم که تا سررسیدن داس دست به هیچ کار احمقانه‌ای نمی‌زند