بریده‌هایی از کتاب کافه کاتارسیس

همیشه سبز ماندن، دل را می‌زند بگذار گاهی دل کسی برایت تنگ شود

چرا باید سپیده‌دم را تنها حدس درست آسمان دانست؟

چرا درک نمی‌کنند جنگلی را که از تجمع این‌همه درختِ خالی در خطر است؟

تمساح کوچک من اشک‌هایت را پاک کن و به مارکِ کیف و کفش‌هایی بیندیش که غایتِ قهرمانی‌های تواند

و آینه‌هایی که پیری‌ات را پارس می‌کنند نمی‌دانند تو شکست‌ها خورده‌ای تا بیشترِ خودت را بوده باشی

دیگر چه سود دعا برای باران با چتری که در چهره‌هایمان پیداست؟

روشنایی شایعه‌ای بود که در شهر پیچید و شمع‌ها تشدید خاموشی‌اند

چیزی نیست زنبقم شکست، بخشی از مبارزه است ما از هم جدا می‌شویم اما یکدیگر را ترک نمی‌کنیم

در ظلمتی که تو برایم تدارک دیده‌ای ستاره‌ها، دوست‌داشتن‌های من‌اند...

خورشیدم شک به ریشه‌هایم رسید دیگر پشت کدام صورتک کم آوردنم را کتمان کنم و باز مزرعه‌ای باشم که تا سررسیدن داس دست به هیچ کار احمقانه‌ای نمی‌زند

و زمان زخمی کاری که کاری ندارد جز سر و ته کردن تاریکی

جالیز ملخ‌زده خودش را جمع و جور خواهد کرد و باز بر زبانش کلماتِ کلم‌های سپید جاری خواهد شد

کنار همدیگر روی یک شاخه سبز شده‌ایم ما پرندگان آواره که تنها وجه اشتراکمان کوچ است

از شکافِ تولد می‌افتی روی غلتک تنهایی زندگی می‌کنی زندگی می کنی بی چراغی روشن مانده حتا در اعماق زندگی می‌کنی زیر سایه‌یِ متین یأس

آدم‌هایی که عادت دارند به چیدن گل‌ها بی‌اینکه برای گلدان شدن برنامه‌ای داشته باشد

زندگی انگیزهٔ زردی است که هر گودالی برای گلدان شدن باید داشته باشد

باید به هم زد با ظلمت و به زندگی مفاهیم تمیزتری پوشاند

از روزی که تو را دیده‌ام زیبایی دیگر برایم مفهومی انتزاعی نیست از روزی که تو را زیسته‌ام وضو می‌گیرم با زلالیِ گمراهی وُ تطهیر می‌شوم با تاریکی و ریشه‌هایم شدیدتر شده شبیه شهوت «دختری با گوشوارهٔ مروارید» شبیه جنگل یک جدال جهش یافته‌ام

حالا می‌فهمم چرا برهوت اینهمه مبهوت است؟ و چرا سراب، دروغی است که راست می‌گوید

چه کاری از دست کوچ برمی‌آید برای درخت‌هایی که در خطرند؟ کاش تبر برادری کند