بریده‌هایی از کتاب کافه کاتارسیس

همیشه سبز ماندن، دل را می‌زند بگذار گاهی دل کسی برایت تنگ شود

چرا باید سپیده‌دم را تنها حدس درست آسمان دانست؟

چرا درک نمی‌کنند جنگلی را که از تجمع این‌همه درختِ خالی در خطر است؟

در ظلمتی که تو برایم تدارک دیده‌ای ستاره‌ها، دوست‌داشتن‌های من‌اند...

چیزی نیست زنبقم شکست، بخشی از مبارزه است ما از هم جدا می‌شویم اما یکدیگر را ترک نمی‌کنیم

روشنایی شایعه‌ای بود که در شهر پیچید و شمع‌ها تشدید خاموشی‌اند

دیگر چه سود دعا برای باران با چتری که در چهره‌هایمان پیداست؟

و آینه‌هایی که پیری‌ات را پارس می‌کنند نمی‌دانند تو شکست‌ها خورده‌ای تا بیشترِ خودت را بوده باشی

تمساح کوچک من اشک‌هایت را پاک کن و به مارکِ کیف و کفش‌هایی بیندیش که غایتِ قهرمانی‌های تواند

حالا می‌فهمم چرا برهوت اینهمه مبهوت است؟ و چرا سراب، دروغی است که راست می‌گوید

از روزی که تو را دیده‌ام زیبایی دیگر برایم مفهومی انتزاعی نیست از روزی که تو را زیسته‌ام وضو می‌گیرم با زلالیِ گمراهی وُ تطهیر می‌شوم با تاریکی و ریشه‌هایم شدیدتر شده شبیه شهوت «دختری با گوشوارهٔ مروارید» شبیه جنگل یک جدال جهش یافته‌ام

باید به هم زد با ظلمت و به زندگی مفاهیم تمیزتری پوشاند

زندگی انگیزهٔ زردی است که هر گودالی برای گلدان شدن باید داشته باشد

آدم‌هایی که عادت دارند به چیدن گل‌ها بی‌اینکه برای گلدان شدن برنامه‌ای داشته باشد

از شکافِ تولد می‌افتی روی غلتک تنهایی زندگی می‌کنی زندگی می کنی بی چراغی روشن مانده حتا در اعماق زندگی می‌کنی زیر سایه‌یِ متین یأس

کنار همدیگر روی یک شاخه سبز شده‌ایم ما پرندگان آواره که تنها وجه اشتراکمان کوچ است

جالیز ملخ‌زده خودش را جمع و جور خواهد کرد و باز بر زبانش کلماتِ کلم‌های سپید جاری خواهد شد

و زمان زخمی کاری که کاری ندارد جز سر و ته کردن تاریکی

خورشیدم شک به ریشه‌هایم رسید دیگر پشت کدام صورتک کم آوردنم را کتمان کنم و باز مزرعه‌ای باشم که تا سررسیدن داس دست به هیچ کار احمقانه‌ای نمی‌زند

دریا، در ازدحام موج‌ها گم شده‌است

باید کاری کرد منظرهٔ افتاده بر دریاچه را بر می‌دارم می‌گذارم سر جایش تنها یک دریچه می‌فهمد رو به کوچ بودن یعنی چه؟

زندگی می‌کنی و درخت به درخت تبرتری زندگی می‌کنی بی‌حتی یک کف دست فردا

رستگاری است گریستن و رفتنی که تغییرت می‌دهد تا ماندنِ بیهوده تحریفت نکرده باشد

رفیق سفر و حضرم، حضرت تبر رویت را به سمتم برگردان برگردان مرا به پیش از آگاهی سبزِ سیر تو چه می‌دانی از پشتِ پردهٔ پنجره‌ها؟ تو چه می‌دانی چرا چراغ‌ها غریبی می‌کنند با این کوچه؟

کجایید احساساتِ ممنوع نجات‌دهنده؟

چه کاری از دست کوچ برمی‌آید برای درخت‌هایی که در خطرند؟ کاش تبر برادری کند

آسمان را از روی سینه‌ام بردارید و برگردانیدم به زبان اصلی به باد

از سال‌های سپری‌شده‌ای که هنوز دست رویمان بلند می‌کنند مگر خبر ندارید؟

آب پشتِ سر سیلاب نریز نیا به تشییعِ آبشار من آن کسی نیستم که حدس می‌زنی آینهٔ شکسته‌ات تصویرم را مخدوش نشان می‌دهد

اشتباهی سر زده است از من؟ سپیده‌دم، اشتباهی سر زده است از من؟