بریده‌هایی از کتاب به رنگ دانوب

زیباترین حادثه همیشه کمی دیرتر از پایانِ داستان اتفاق می‌افتد...

هیچ نمی‌خواهم حوصله‌ات را سر ببَرم پُرحرفی کنم و آن‌چه را که می‌دانی هی تکرار کنم تا ابد دوست دارم همین حالا غافل‌گیرت کنم بی‌مقدمه دستت را بگیرم و تا روزی که زمین می‌چرخد لُکنت بگیرم...

دلم می‌خواست شبی که می‌رفتی اتفاق ساده‌ای می‌افتاد راه را گم می‌کردی فاخته‌ای کوکو می‌کرد و کلیدی زنگارگرفته از آشیانهٔ خالی دُرناها به زمین می‌افتاد باران می‌گرفت بیدار می‌شدم بیدارت می‌کردم و ادامهٔ این خواب را تو تعریف می‌کردی...

دُن‌کیشوت را به یک دلیل بیش‌تر از دیگران دوست می‌دارم حتا بیش‌تر از خودِ سروانتس دُن‌کیشوت را به یک دلیل بیش‌تر از دیگران ورق زده‌ام بیش‌تر از دیگران مرور کرده‌ام حتا بیش‌تر از خودِ سروانتس سال‌های سال است لای برگ‌های همین کتابِ رنگ‌ورورفته اما نو مثل یک کشف تازه عکس‌های او را پنهان کرده‌ام

شِکوه کرد بمان زندگی کن میان کاغذها و میان همین کاغذها بمیر نمی‌دانم نفرینم کرد یا دعا

کودک همسایه و کبوترهایم در این عصر دلگیر به دیدنم آمده‌اند کودک همسایه و کبوترهایم از کجا می‌دانستند که در آخرین سطرهای این شعر تکه‌ای آسمان پنهان کرده‌ام یک تابِ بلند و رازی کوچک...

چه می‌چسبد شلیکی بی‌هدف در جنگ و هدر دادنِ آخرین فشنگ چه می‌چسبد رقص در شعری کوتاه با کودکانی که فردا به دورترین سیاره‌ها خواهند رسید پیاده بی‌تفنگ

سوگ‌نامه هر نیمه‌شب مادربزرگ با کوبه به دَر می‌کوبید و پدربزرگ با اولین تقه بیدار می‌شد با آرنج سقلمه‌ای به کمرم می‌زد و می‌پرسید تو هم شنیدی نیم‌نگاهی به چشم‌هایش می‌انداختم و به‌دروغ می‌گفتم نه...