بریده‌هایی از کتاب باغ‌وحش شیشه‌ای

آروم غذا بخور و ازش لذت ببر. غذایی که خوب پخته شده باشه، مزهٔ خوبی داره که آدم باید اونو مدتی توی دهنش نگه داره تا مزشو بفهمه. پس غذاتو خوب بجو و بذار غده‌های بزاقیت کارشونو بکنن.

آینده می‌شه حال، حال می‌شه گذشته، و گذشته می‌شه تأسف همیشگیت؛ اگه براش تدبیری نداشته باشی.

تام: من نرفتم ماه؛ رفتم خیلی دورتر؛ چرا که زمان، طولانی‌ترین مسافت بین مکان‌هاست.

دارم از درون عوض می‌شم. می‌دونم به نظر همش خیال‌پردازیه؛ ولی از داخل، خب، دارم عوض می‌شم. هر وقت دارم کفشامو پام می‌کنم، یه‌کم می‌لرزم و به این فکر می‌کنم که زندگی چقدر کوتاهه و من دارم توش چی‌کار می‌کنم!

ای بادهای خواب‌آور بوزید مرا با خود به پرسه‌زنی ببرید! شوق وصال یار دارم در جان هزار فرسنگ راه دارم در پیش!

فقط یه‌کم دورتونو نگاه کنید. چی می‌بینید؟ یه دنیا پر از آدمای معمولی! همشون به دنیا اومدن و همشونم می‌رن! کدوم‌شون یک‌دهم نکات مثبت شما یا من یا هر کس دیگه رو داره؟! عجبا! هر کسی تو یه چیزی خوبه.

به خودتون ایمان ندارین. یا به اندازهٔ کافی ایمان ندارین. اینو بر اساس حرفایی که زدین و چیزایی که خودم دیدم، می‌گم. مثلا اون صدایی که تو دبیرستان فکر می‌کردید خیلی بلنده؛ می‌گین حتا می‌ترسیدین تو کلاس راه برید. دیدید چی شد؟ شما مدرسه رو ول کردید، بی‌خیال تحصیل شدید، اونم برای صدایی که من می‌گم اصلا وجود خارجی نداشت! شما یه نقص کوچیک جسمی دارید؛ مردم به زور می‌فهمن! ولی با تصورات‌تون هزاران بار بزرگ‌ترش کردید! می‌دونید نصیحت من به شما چیه؟ خودتونو بالاتر از بقیه بدونین!

این همه سال مجبور بودم تنها بجنگم. ولی تو عصای دستمی. نشکن! خم نشو!

هر مردی به صورت غریزی یا عاشق‌پیشَه‌ست یا شکارچی یا جنگجو و تو انبار فرصت هیچ‌کدوم از اینا نیست.

زندگی آسون نیست؛ صبر ایوب می‌خواد.

هر کاری می‌کنم تا شمع ذهنم خاموش شه!

سعی کردم فراموشت کنم؛ ولی‌باوفاتر از اونیم که می‌خواستم باشم!

من برای آینده آماده نبودم.

مردم وقتی هم‌چین عیب کوچیکی دارن، چیزای دیگه رو تو خودشون تقویت می‌کنن که عیب‌شونو بپوشونه؛ چیزایی مثل دلربایی، نشاط؛ و دلربایی!

مأیوس بودن با دلسردی فرق می‌کنه. من مأیوسم ولی دلسرد نیستم.

مردم به جای این‌که یه حرکتی بکنن می‌رن سینما که تصویرای متحرک ببینن! شخصیتای فیلمای هالیوودی همهٔ هیجانو به جای کل مردم آمریکا تجربه می‌کنن و مردم می‌شینن تو یه اتاق تاریک و اونا رو نگاه می‌کنن! آره، تا وقتی جنگ بشه. اون وقت دیگه هیجان برای تودهٔ مردمم در دسترسه! اون موقع مال همه‌ست نه فقط گِیبِل!

می‌دونی که لورا چه جوریه. ساکته؛ ولی آب هرچی عمیق‌تر، آروم‌تر. دیگه خیلی چیزا رو می‌فهمه و به نظرم در موردشون فکرم می‌کنه (تام بالا را نگاه می‌کند) چند روز پیش اومدم و دیدم داره گریه می‌کنه.

از کنار ویترین یه مغازه رد شدم که عطر می‌فروخت. ویترین پر از تیکه‌شیشه‌های رنگی بود؛ بطری‌های کوچیک شفافی با رنگ‌های ملایم، مثل خورده‌های یه رنگین‌کمان خورد شده. بعد یهو خواهرم دست‌شو می‌ذاره رو شونم. می‌چرخم و تو چشماش نگاه می‌کنم... اوه! لورا! لورا! سعی کردم فراموشت کنم؛ ولی‌باوفاتر از اونیم که می‌خواستم باشم! دنبال یه سیگار تو جیبم می‌گردم. از خیابون رد می‌شم، می‌رم تو یه سینما یا یه بار، یه نوشیدنی می‌خرم، با اولین غریبه‌ای که می‌بینم حرف می‌زنم. هر کاری می‌کنم تا شمع ذهنم خاموش شه! (لورا بالای شمع‌ها خم می‌شود) چرا که این روزا دنیا با صاعقه روشن می‌شه! شمع‌هاتو فوت کن لورا... و خدانگهدار... (لورا شمع‌ها را فوت می‌کند).

من نرفتم ماه؛ رفتم خیلی دورتر؛ چرا که زمان، طولانی‌ترین مسافت بین مکان‌هاست.

سعی کردم چیزیو که در اطرافم نبود، در تحرک پیدا کنم.