بریده‌هایی از کتاب مشهور آسمان

ما در این دنیا صائم هستیم. روزه‌ها را آن دنیا افطار می‌کنیم

با حضرت حجت (عج) با امام زمان (عج) رابطه خاصی داشت. در قم جمکران را رها نمی‌کرد و به شهادت دوستان همراه، خارج از قم هم در هرجا که بود، روز سه شنبه نماز امام زمان (عج) را می‌خواند. انسان را به دیدگاهی برتر نسبت به امام (عج) می‌رساند و می‌گفت که عشق به او، برداشتن بارهای اوست. چون عاشق، امر معشوق را عهده‌دار می‌شود و می‌گفت: اگر به من بگویند امام زمان (عج) در دو خیابان آن طرف‌تر ایستاده است و در همان حال جوانی از من پرسش داشته باشد، من نزد امام (عج) نمی‌روم. چرا که آن وقت امام (عج) مرا توبیخ می‌کند: چرا سر پست خودت نایستاده‌ای!

«من حَفِر بئراً لاخیه وقع فیه»؛ کسی که چاهی را برای برادرش بکند خود در آن خواهد افتاد

راستی به نظر شما مفت‌خور کیست؟ فرمود: مفت‌خور کسی است که مشغول انجام تکلیف نباشد. اگر پزشکی بتواند پزشک تربیت کند، ولی تعلیم را رها کرده و مطب باز کند که خود را تأمین مالی کند، بر مسند وظیفه ننشسته است.

روزی عبایی نو به تن کرده بودم که بسیار مشغولم کرده بود که کجا بیاویزم تا کثیف و چروک نشود و... به هر حال ذهنم را مشغول کرده بود. ناگهان هنگام عبور از جایی به میخی گرفت و یک جر حسابی خورد. آن وقت راحت شدم.!

همت تو از سنجاقک کمتر نباشد. سنجاقک حدود ۱۴ ماه عمر دارد. اما قبل از مرگ توی آب و زیر جلبک‌ها هزاران تخم می‌ریزد و از آن چند هزار سنجاقک تولید می‌شود...

وقتی کسی او را با وسیله به جایی می‌رساند تشکرهای معمول و جاری را نمی‌گفت و چنین دعا می‌کرد: «راه دور ما را نزدیک کردی، خدا راه‌های دورت را نزدیک کند و گاهی می‌فرمود: ما را به مقصد رساندی خدا به مقاصدت برساند.

جمله «اشهد ان محمدا عبده و رسوله» در نماز به ما می‌آموزد که اول باید عبد بود و بعد رسول! اول باید به عبودیت رسید و سپس رسالت خلق را بر دوش گرفت. اول خودسازی بعد دیگر سازی

من از صبح تا حالا که برخاسته‌ام جز برای نماز به زمین ننشسته‌ام

دیده‌ای در روستا، کنار چشمه‌ها، زن‌ها ظرف‌های مسی را گل‌مالی می‌کنند؟ بچه‌ها خیال می‌کنند که دارند ظرف را کثیف و آلوده می‌کنند و اعتراض برمی‌آورند. اما راه رفته‌ها می‌دانند که می‌خواهند آن را برق بیاندازند. و باز معارف بارید که یوسف چون گناه نکرده باید زندانی شود و بی‌گناهی، کم گناهی نیست در میدان عشق!

من کارهایی کرده‌ام و نتیجه هم گرفتم. تو هم همین کارها را انجام بده امیدوارم که به نتیجه برسی. ۱ ـ سحرها را بیدار شو. هر چند نماز هم نخوانی. وضویی بگیر! و بنشین در آن لحظه‌ها امام زمان (عج) در حال مناجات است و شعاع گسترده وجود و نجوای او بر همه عالم اثر می‌گذارد و آنگاه ما نیز بهره‌مند می‌شویم. ۲ ـ چیزی را نگه ندار؛ علم و حال. از هر دو ببخش. ۳ ـ با آدم‌ها مأنوس باش به ویژه با فقیرهایشان. غذا بده و اطعام کن. آیا اینها همان چیزهایی نیست که رسول گرامی (ص) فرمود سه چیز از نجات دهنده‌هاست: بیداری (یا نماز شب) هنگامی که مردم خواب هستند، اطعام طعام، و سلام به همه.

استاد پرسید: چه چیزی می‌گویند؟ او با همان طنز و ناباوری گفت: می‌گویند یک حورالعین می‌دهند که قدش چند متر، پیشانیش چنان بلند که روی آن بسم الله نوشته و از این دست حرف‌ها و سپس پیروزمندانه خندید. حاج شیخ به او پاسخی قوی و زیبا دارد که او را خاموش نمود. مضمون پاسخ چنین بود که جغرافیای هر حرفی را باید فهمید. اگر زمانی که یک ذره اسپرم در پشت پدرت بودی به تو می‌گفتند که می‌خواهند همسری به تو بدهند که چند میلیارد برابر توست. تو در شگفت می‌شدی و می‌گفتی من چنین زنی را می‌خواهم چه کنم؟! امّا توجّه نداری که آن زن در محیط دیگری با ظرفیت و استعداد دیگری مورد نظر است و همین مرد هم در دنیا طراز همان زن می‌شود.

من از هجوم وسوسه‌ها و درگیری‌ها می‌فهمم که ارزش بیشتری به دست آورده‌ام. از هجوم راهزن‌ها باید بفهمی که متاع و کالای ارزشمندی داری،

دستش را به آرامی روی شانه جوان گذاشت. جوان برگشت. آن روح قدسی با مهربانی گفت: «خودت را در این عالم خرج چیزی کن که از تو بالاتر باشد». به نظرم جوان خواستار تکرار حرف شد. فرمود: «بالاخره هر کس خودش را در عالم خرج چیزی می‌کند، تو خودت را خرج کسی کن که از تو بزرگ‌تر و بالاتر باشد».

آنها که تکلیف خدا را به دوش گرفته‌اند تأمین‌اند

نماز حال تو را نشان می‌دهد نه این که حال بدهد. نماز میزان و مثل درجه تب است. همان‌طور که در حدیث داریم از نماز مصلّی گاهی یک دوم و گاهی یک سوم و گاهی یک چهارم و... قبول می‌شود.

این فراز و نشیب‌ها تمام شدنی نیست. مادام که راه نیفتاده‌ای مشکل برخورد و تصادف نداری، فقط مشکل ماندن و گندیدن هست. با شروع حرکت درگیری شروع می‌شود و با تصمیم و انتخاب تو، مبارزه شدت می‌یابد. هر چه قدر ارزش تو و انتخاب تو و عمل تو بیشتر شود، هجوم وسوسه‌ها و شیطنت‌ها زیادتر خواهد بود. من از هجوم وسوسه‌ها و درگیری‌ها می‌فهمم که ارزش بیشتری به دست آورده‌ام. از هجوم راهزن‌ها باید بفهمی که متاع و کالای ارزشمندی داری، پس برای مبارزه آماده باش!

توسعه وجودی حاصل شکر است؛ که فرمود: «لئن شکرتم لازیدنکم؛ اگر سپاس‌گذار باشید فزونی‌تان می‌دهیم. مفعول این زیادت به فرموده استاد، خود آدمی است، نه آن چنان‌که مولوی گفته: «شکر نعمت نعمتت افزون کند» متعلقات او.

برای نمونه هنگامی که در شبی از شب‌های محرم از گرفتاری‌ها و اوضاع پیچیده‌اش نقل کرد و راه نجات خواست، استاد فرمود: سه کار کن: ۱ ـ قبل از اذان صبح بیدار باش. به نمازی، به سجودی، به وضویی و اگر نشد، حتی به دقایقی بیدار ماندن و از برکات آن لحظات بهره‌مند شو. ۲ ـ احسان به مؤمنین را مد نظر قرار بده. ۳ ـ برای پدر و مادر اگر از دنیا رفته‌اند ثواب‌هایی هدیه نما، و اگر هستند، احسان کن، که آثار شگفتی دارد. هم‌چنان‌که خودش به تمام و کمال به این دستورات عمل می‌کرد.

خودش خاطره‌ای نقل کرد که روزی یکی از دوستانم درباره خرید ماشین می‌گفت: من دو میلیون تومان خودم دارم. سه میلیون تومان هم از فلانی وام می‌گیرم و بعد خود ماشین را فلان قدر اجاره می‌دهم و قسط می‌پردازم. بالاخره ماشین را می‌خرم! به او گفتم: تو فکر نمی‌کنی فلانی وام ندهد یا ماشین را بخری و همان روز تصادف کنی و پایت هم مدت‌ها در گچ بماند؟! چرا همیشه در رؤیاها زندگی می‌کنیم؟ چرا فقط امیدهای واهی به خود می‌دهیم؟ خوب احتمالاتی را بدهیم که اگر نشد، به یأس و نفرت نرسیم و شکسته نشویم. این احتمال‌ها آمادگی می‌دهد و در برابر حوادث قدرت می‌بخشد.

در جایی گفته است اگر به ما می‌گویند از مجالس لهو... حتی از معاشرت با زن‌ها بپرهیزید؛ این نگاه ضدزن نیست. مقصد مراقبت است؛ چون برخی زن‌ها خاک پایشان بر مردها فضیلت دارد. در نتیجه می‌فهمیم بر حذر داشتن‌ها و انذارها درباره زنان بیدار نمودن مرد به ضعف‌های خود و عظمت و ارزش راه است و خبر از بدی زنها نیست.

یا تعبیر بیدارکننده‌ای که زندگی انسان بدون دین مسیری از آشپزخانه تا توالت توصیف می‌کند، برگرفته از علی (ع) است که درباره عثمان می‌فرماید: سیره او هم زندگی بین نثیل و معتلف بود.

جوانی پرسید: چرا خدا این‌قدر در قرآن من، من می‌گوید؟ مگر نه این‌که تعریف از خود بد است؟ فرمود: ما از بس خودمان را پیچیده‌ایم و به بت‌ها و حجاب‌ها چشم دوخته‌ایم، او می‌خواهد خودش رانشان بدهد که این من هستم که جلوه کرده‌ام و تو هستی که در جلوه‌ها مانده‌ای و آن‌ها را بت ساخته‌ای. تو در این محدودها مانده‌ای.

مؤمن مورد ناسپاسی واقع می‌شود و این به خاطر آن است که کارهای معروف (مقابل منکر) او به سوی خدا صعود می‌کند و در میان مردم منتشر نمی‌شود. ولی کافر مشهور می‌گردد؛ زیرا او معروفش را برای مردم انجام داده است. پس عمل او در بین مردم انتشار می‌یابد، ولی به آسمان صعود نمی‌کند.

یک‌بار کسی پرسید: اگر آدم حرف‌هایی را بزند و عمل نکند، چه عیبی دارد؟ و چرا در قرآن آمده است: «لم تقولون ما لا تفعلون؟!» فرمود: کمترین آثارش این است که از خودت کاسته می‌شود.

می‌گفت که عشق به او، برداشتن بارهای اوست. چون عاشق، امر معشوق را عهده‌دار می‌شود و می‌گفت: اگر به من بگویند امام زمان (عج) در دو خیابان آن طرف‌تر ایستاده است و در همان حال جوانی از من پرسش داشته باشد، من نزد امام (عج) نمی‌روم. چرا که آن وقت امام (عج) مرا توبیخ می‌کند: چرا سر پست خودت نایستاده‌ای!

این وضعیت نشان از بزرگی راه دارد و عظمت هدف را نشان می‌دهد به ما نشان می‌دهند که مقصد دارای ارزش است و به همین دلیل شیطان در کنار خدا هم رهایت نمی‌کند. اگر این مقصد بی‌مقدار بود شیطان با تو کاری نداشت و مزاحم نمی‌شد

پرسید: راستی به نظر شما مفت‌خور کیست؟ فرمود: مفت‌خور کسی است که مشغول انجام تکلیف نباشد. اگر پزشکی بتواند پزشک تربیت کند، ولی تعلیم را رها کرده و مطب باز کند که خود را تأمین مالی کند، بر مسند وظیفه ننشسته است.

می‌گفت: ما باید حق را بخواهیم، و آن را برای حق بخواهیم و از راه حق! و حتی حق خود را چنان بخواهیم که موجب قوت باطل نگردد؛ یعنی دشمنان سوء استفاده نکنند.

در دعایی از امام صادق (ع) آمده: «اللهم لاتخرجنی من التقصیر؛ خدایا مرا از این احساس که خود را مقصر بدانم بیرون مبر!