بریده‌هایی از کتاب فرجام؛ مجموعه غزل

چه‌قدر ممنونم از شما که این‌جایید!

دیوانه‌ام که حالت آرامشم فقط وضعیتِ مکالمهٔ مهربان توست...

بانو ببین در آینهٔ چشم‌های من زیبایی‌ات به قدر تمام جهان شده شاید دوباره شاخهٔ سبزی جوانه زد از این بهارِ تا گلِ آخر خزان شده... باشد قبول می‌کنم این شهر کوچک است این عشق هم برای خودش داستان شده فردا هزار پنجره را باز می‌کند عشقی که بال‌وپر زده رنگین‌کمان شده... عشقی که بر زبان تمام پرنده‌ها زیباترین ترانهٔ سبز جهان شده

پس از من یاد یک انسان همیشه با تو خواهد بود غمِ یک روحِ سرگردان، همیشه با تو خواهد بود اتاق پاک قلبت مال من شاید نبود اما پس از من یاد یک مهمان، همیشه با تو خواهد بود گل سرخ عزیز من! به هر گلخانه‌ای باشی بدان رؤیای یک گلدان، همیشه با تو خواهد بود

برقص! جنس تو از چیست؟ شعر؟ الکل؟ زن؟ چه شد که فاصلهٔ من شروع شد از من؟ چه‌قدر زندگی‌ام نقطه‌چین شد از رفتن... چه‌قدر نقطهٔ پایان ادامه پیدا کرد...

از بس که حرص می‌خورم از چشم خوردنت حتا دلم به آینه هم بدگمان شده

پس از من یاد یک انسان همیشه با تو خواهد بود غمِ یک روحِ سرگردان، همیشه با تو خواهد بود اتاق پاک قلبت مال من شاید نبود اما پس از من یاد یک مهمان، همیشه با تو خواهد بود گل سرخ عزیز من! به هر گلخانه‌ای باشی بدان رؤیای یک گلدان، همیشه با تو خواهد بود تو دستم را نوازش کرده بودی بعد از این حتماً تبِ یک عشق بی‌پایان، همیشه با تو خواهد بود

هزار گنجِ غزل، اشک، گل، طلا، رؤیا... قبول کن که مرا باختی عزیزم یا ــ من اعتراف کنم عاشقی در این دنیا، شکست‌خورده‌ترین شیوهٔ تجارت بود

تو چشم‌های منی پس مرا نمی‌بینی تو هر دو پای منی... پس همیشه در راهی تو شانه‌های منی... پس همیشه تنهایم تو دست‌های منی... پس مرا نمی‌خواهی... مرا که بی‌تو شکستم مرا که من نشدم مرا که لایق این دوست داشتن نشدم درون آینهٔ من فقط تویی، نه خودم! به من نگاه کن ای من! نگاه کن، گاهی

دست مرا برای چه هی پرت می‌کنی؟ دیوانه دستِ من یکی از دوستان توست!

عجیب نیست که غرقِ خودت شدی اما، نیاز من به تماشایت از تو بیشتر است

من مُرده‌ام اما چرا هر شب، از خواب‌های من تو می‌رویی؟

نمی‌شود که به رؤیات دست هم بزنم! اسیر مسئلهٔ ناتوانی‌ام اصلاً!

نگاه کردم و گفتم: هنوز بیداری؟ ــ و همزمان دل من گفت: دوستمداری؟ برای این‌که بگویی فقط به من: آری! که باورم شود این خواب، واقعیت بود

به پیشواز تو می‌آیم / هزار مرد جوان می‌شوم در آینه‌هایت و عاشقم هیجانت را / شبیه تازه عروسی نگاه همسر خود را

برایت نقش یک معتاد بازی کردن و مردن! اگرچه در عمل تنها خمارت بودن و... رفتن دعا کردن برای دیدن خوشبختی‌ات هر شب... فقط در خواب تنها خواستگارت بودن و... رفتن

من از غمگین‌ترین افسانه‌های دور می‌آیم نمی‌دانم چه می‌گویم نمی‌دانم چه می‌خوانم به شهر آرزوهایم سفر کردم زمانی دور لباس کهنه پوشیدم که نشناسند سلطانم

دیری‌ست در من مُرده دور از تو، رؤیای عشق و ماجراجویی من آرزوهای بزرگم را، بر باد دادم بی‌تو باور کن من نیستم خوابی که می‌بینی، من نیستم مردی که می‌گویی

سفربه‌خیر نگفتی مگر عزیزترین؟ کجای قصهٔ ما دست خورده است، ببین: مگر عوض شده این فیلم‌نامهٔ غمگین؟ دوباره آمدنت کی در این روایت بود؟...

اتاق پاک قلبت مال من شاید نبود اما پس از من یاد یک مهمان، همیشه با تو خواهد بود

من با تو مهربان‌ترم از خود! مرا بخوان!

به شهر آرزوهایم سفر کردم زمانی دور لباس کهنه پوشیدم که نشناسند سلطانم

تو آخرین شیر از یک نژادِ گم‌شده‌ای به زندگی ته این باغ‌وحش، محکومی! و اعتراف کن آری شکست خوردن را هزار مرتبه جان دادن و نمردن را

رسیدی چشم شهر آرزوهایم به راهت بود تو هم وقتی که دیدی عاشقم ویران‌ترم کردی من از اول بساط هستی‌ام را پیش تو چیدم چرا سلطان تبعیدیِ برجی بی‌درم کردی؟ تو که در فکر فتح قلعهٔ تنهایی‌ام بودی چرا آواره با سربازهای لشکرم کردی؟

تو ای خیال تو سرگیجهٔ مدامِ زمین! / سحر طلوع کن از پشت اشک‌هام و ببین ـ که اشتیاق من ــ این بی‌تو ناامیدترین، برای دیدن فردایت از تو بیشتر است

به شوق دیدن رؤیای تو، در هر غروب تلخ: درون کافه‌ای چشم‌انتظارت بودن و رفتن...

تو ای جزیرهٔ در آب رفته! من شوقم، برای دیدن دنیایت از تو بیشتر است عجیب نیست که غرقِ خودت شدی اما، نیاز من به تماشایت از تو بیشتر است

شبی که نام به ماه و ستاره بخشیدند / حروف نام تو در ذهن شب درخشیدند سحر شدی و درخشیدی و نفهمیدند / که روشناییِ معنایت از تو بیشتر است فقط مسافرِ پاهای توست دنیایم / مدام سمت تو می‌آیم و نمی‌آیم من از تو کوچک و کوچک‌تر است دنیایم / تویی که وسعت دنیایت از تو بیشتر است تو ای خیال تو سرگیجهٔ مدامِ زمین! / سحر طلوع کن از پشت اشک‌هام و ببین ـ که اشتیاق من ــ این بی‌تو ناامیدترین، برای دیدن فردایت از تو بیشتر است

گل سرخ عزیز من! به هر گلخانه‌ای باشی بدان رؤیای یک گلدان، همیشه با تو خواهد بود

غزل گفتم که دنیا عاشقت باشد همینم بس: یکی از عاشقان بی‌شمارت بودن و... رفتن